Το έπιασαν το υπονοούμενο

Κι έτσι, επισημοποιείται ουσιαστικά η αποτυχία των μετριοπαθών ισλαμιστών να οδηγήσουν την Τουρκία στην Ευρώπη. Σύγκρουση τρένων δεν θα υπάρξει. Απλώς το ένα θα τραβήξει στην Ανατολή και το άλλο στη Δύση.

«Επιτέλους, οι πολιτικοί κατάλαβαν την αντίθεση των λαών προς την Τουρκία. Θα ήταν αφελές να πιστέψει κανείς ότι η Τουρκία μπορεί να αποτελέσει μια γέφυρα ανάμεσα στην Ευρώπη και στις μουσουλμανικές χώρες». Αυτά έγραφε πρόσφατα η χριστιανοδημοκρατική εφημερίδα της Δανίας Kristeligt Dagblad. Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί άργησαν λίγο, αλλά το έπιασαν το υπονοούμενο. Και ανέλαβαν να το εξηγήσουν με τον γνωστό κομψό τους τρόπο στους Τούρκους Καραμήτρους που κλήθηκαν στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο «για να γνωρίσουν τους ευρωπαϊκούς θεσμούς». Ο ένας τούς είπε πως πρέπει να εκπληρώσουν τις δεσμεύσεις τους απέναντι στην Κύπρο, ο άλλος πως πρέπει να αλλάξουν το άρθρο 301, ο τρίτος ζήτησε σεβασμό των μειονοτήτων, ο τέταρτος επικαλέστηκε «πολιτιστικές διαφορές» και ο πέμπτος θυμήθηκε πως μόνο το 10% του τουρκικού εδάφους βρίσκεται στην Ευρώπη. Όλα αυτά τα επιχειρήματα ήταν βέβαια διανθισμένα με ωραία λόγια για τον νεανικό πληθυσμό της Τουρκίας που θα βοηθήσει την Ευρώπη να αντιμετωπίσει τις απειλές από την Κίνα και τις Ηνωμένες Πολιτείες...

«Ταξίδι στα βάθη της νύχτας των Βρυξελλών»: έτσι τιτλοφόρησε το σχετικό της ρεπορτάζ η εφημερίδα Ραντικάλ. Αλλά το βελούδινο διαζύγιο της Τουρκίας με την Ευρώπη απειλεί να βυθίσει την πρώτη σε μια νύχτα που θα αργήσει πολύ να ξημερώσει. Ο ήχος από τις μπότες των στρατιωτικών ακούγεται ήδη, καθώς πλησιάζει η άνοιξη του 2007 και οι προεδρικές εκλογές. Αν τελικά διεκδικήσει την προεδρία ο σημερινός πρωθυπουργός ή έστω κάποιο ηγετικό στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος, ο στρατός μπορεί να εκλάβει αυτή την κίνηση ως το τελευταίο στάδιο της περικύκλωσης του τουρκικού κράτους από τους φονταμενταλιστές. Και για να εμποδίσει την «άλωση της Κανκάγια» (όπως λέγεται το προεδρικό μέγαρο), θα λάβει μέτρα.

Σύμφωνα με τη Μιλιέτ, εξετάζονται δύο εναλλακτικές λύσεις. Η μία παραπέμπει στο «μεταμοντέρνο πραξικόπημα» του Φεβρουαρίου του 1997, όταν ο στρατός είχε πιέσει την τότε κυβέρνηση Ερμπακάν τόσο πολύ, ώστε την ανάγκασε να παραιτηθεί. Όμως τότε υπήρχε κυβέρνηση συνασπισμού και για να πέσει ήταν αρκετό να αποχωρήσει ένα κόμμα, τώρα η κυβέρνηση είναι συμπαγής, ισχυρή και δημοφιλής, οι δε κορώνες περί ισλαμικού κινδύνου το μόνο που κάνουν είναι να οδηγούν σε ακόμη μεγαλύτερη συσπείρωση των στελεχών της. Η άλλη λύση είναι πιο κλασική, πιο «καθαρή», χωρίς προσχήματα: απλώς ο κόσμος θα ξυπνήσει ένα ωραίο πρωί και θα δει στους δρόμους τα τανκς. Η Ευρώπη θα διαρρήξει ασφαλώς τα ιμάτιά της. Αλλά με τι θα απειλήσει τους στρατηγούς; Με ακόμη μεγαλύτερη «επιβράδυνση» των ενταξιακών διαπραγματεύσεων;