Η δημοκρατία είναι σαν το σεξ

Οι επιστήμονες που ασχολούνται με την εξελικτική βιολογία χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να καταλάβουν τη σημασία που παίζουν τα παράσιτα στην εξέλιξη. Έδιναν έμφαση στα αρπακτικά και στον τρόπο με τον οποίο σκοτώνουν και καταβροχθίζουν τη λεία τους και παραγνώριζαν τη σκληρή μάχη ανάμεσα στα παράσιτα και τους ξενιστές: τα πρώτα προσπαθούν να νικήσουν την αντίσταση των δεύτερων, οι οποίοι με τη σειρά τους προσπαθούν να τους κάνουν τη ζωή δύσκολη. Η κατανόηση του ρόλου των παρασίτων οδήγησε τους επιστήμονες να συνειδητοποιήσουν και τη σημασία του σεξ. Η αναπαραγωγή διά της διασπάσεως θα ήταν πιο εύκολη, πιο φτηνή και θα χάριζε την αθανασία. Όμως ένας τέτοιος στρατός από κλώνους θα ήταν πολύ ευάλωτος στα παράσιτα, που θα ήταν αρκετό να προσαρμοστούν σε ένα μέλος του πληθυσμού ώστε να προσαρμοστούν αυτομάτως σε όλα. Η σεξουαλική αναπαραγωγή, αντίθετα, ανακατεύει τα γονίδια και θέτει τα παράσιτα αντιμέτωπα με έναν κινούμενο στόχο.

Οι εκλογές, γράφει ο Γκλεν Χάρλαν Ρέινολντς στο TCS Daily, έχουν για το πολιτικό σώμα την ίδια σημασία που έχει το σεξ για το φυσικό σώμα. Κάθε τόσο οι ψηφοφόροι διώχνουν από την εξουσία τους κατεργαραίους και φέρνουν στη θέση τους άλλους κατεργαραίους. Με τον τρόπο αυτό δυσκολεύουν τη ζωή των παρασίτων της πολιτικής (συντεχνίες, λομπίστες), αναγκάζοντάς τα να προσαρμόζονται σε έναν στόχο που αλλάζει διαρκώς. Αν λοιπόν είναι αλήθεια ότι κάθε επιτυχημένο σύστημα συγκεντρώνει παράσιτα, το αμερικανικό πολιτικό σύστημα (όπως και πολλά ακόμη δυτικά πολιτικά συστήματα) έχει υπάρξει επιτυχημένο για πολύ καιρό. Φυσικά δεν είναι τέλειο, όπως τέλειο δεν είναι ούτε το σεξ, αφού τα παράσιτα αποτελούν πάντα ένα πρόβλημα. Αλλά η τράπουλα κάθε τόσο ανακατεύεται. Η εναλλαγή των δύο μεγάλων κομμάτων στην εξουσία εμποδίζει τις ομάδες ειδικών συμφερόντων να εδραιώνουν τις θέσεις τους. Είναι όμως αυτό αρκετό; Μήπως χρειάζονται επιπλέον αντιπαρασιτικά μέτρα;

Οι δύο προτάσεις που έχουν ακουστεί μέχρι τώρα είναι το «πλαφόν» στη θητεία και η επιβολή περιορισμών στη χρηματοδότηση των κομμάτων. Το πρώτο μέτρο είναι ασφαλώς θετικό: είναι δυνατόν να εξετάζει σοβαρά ο παντελώς ατάλαντος Σιράκ το ενδεχόμενο να διεκδικήσει και τρίτη θητεία επειδή πιστεύει ότι είναι ο μόνος που μπορεί να φρενάρει τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ; Για το δεύτερο, ο αρθρογράφος εκφράζει επιφυλάξεις: όταν περιπλέκεται η χρηματοδότηση ενός κόμματος, ενισχύονται οι δυνάμεις που έχουν τη δυνατότητα να τα βγάζουν πέρα με περίπλοκους νόμους. Χρειάζεται διαφάνεια. Χρειάζεται πίεση από τη βάση. Χρειάζεται και η ανάπτυξη νέων πόλων, ώστε τα χαρτιά να ανακατεύονται ακόμη περισσότερο. Αν στο σεξ δύο είναι αρκετοί (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η ποικιλία βλάπτει), στην πολιτική αποδεικνύονται λίγοι.