Χαλίμα και Σουάντ

Στο Νταρφούρ του Σουδάν, όπως και στο γειτονικό Τσαντ, γίνεται εδώ και χρόνια μια γενοκτονία. Η διεθνής κοινότητα αδιαφορεί. Αλλά οι ελάχιστοι που ενδιαφέρονται έχουν να αφηγηθούν συγκλονιστικές ιστορίες.

Όταν οι τζαντζαουίντ επιτέθηκαν στη Φαρίντα, ένα χωριό του Νοτιοανατολικού Τσαντ, ο Σιμίχ Γιαχία δεν προσπάθησε να διαφύγει μαζί με τους συγχωριανούς του. Η γυναίκα του, η Χαλίμα, είναι αδύναμη και δεν μπορούσε να φύγει μαζί του. Έτσι, οι παρακρατικοί του σουδανικού καθεστώτος τον έπιασαν, τον ξυλοκόπησαν και του έβαλαν φωτιά. Η Χαλίμα ούρλιαζε, τους παρακαλούσε να τον αφήσουν, κι όταν είδε πως όλα ήταν μάταια, ρίχτηκε στη φωτιά και την έσβησε με το σώμα της. Οι τζαντζαουίντ μπορεί να ντράπηκαν (λίγο δύσκολο) ή να θεώρησαν ότι η αποστολή τους είχε τελειώσει, γεγονός είναι πάντως ότι σηκώθηκαν και έφυγαν. Την ιστορία τη διηγήθηκε στον Νίκολας Κριστόφ της Νιου Γιορκ Τάιμς ο ίδιος ο Σιμίχ από το νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται με σοβαρά εγκαύματα.

Η Σουάντ Αχμέντ είναι μια 25χρονη μητέρα δύο παιδιών από το Νταρφούρ που ζει στο προσφυγικό στρατόπεδο Γκοζ Αμίρ του Τσαντ. Τον περασμένο μήνα μάζευε ξύλα με τη 10χρονη αδελφή της, τη Χαλίμα, όταν έπεσαν πάνω σε τζαντζαουίντ. Η μοίρα τους ήταν προδιαγεγραμμένη: οι παρακρατικοί θα τις βίαζαν, όπως βιάζουν κάθε μαύρη γυναίκα που βρίσκουν μπροστά τους στο πλαίσιο μιας σουδανικού τύπου εθνοκάθαρσης. Η Σουάντ, που είναι έγκυος στον πέμπτο μήνα, ικέτευσε τότε την αδελφή της να φύγει. «Είσαι παρθένα», της είπε, «κι αν σε πιάσουν και σε βιάσουν, έχεις τελειώσει». Έτσι κι έγινε. Η Χαλίμα επέστρεψε στον καταυλισμό και η Σουάντ βιάστηκε κατά συρροήν από τους τζαντζαουίντ, που την άφησαν λιπόθυμη στους λόφους. Εκεί τη βρήκαν οι δικοί της, που τη μετέφεραν πίσω στον καταυλισμό. Αρχικά δεν ήθελε να ζητήσει ιατρική βοήθεια, δεν ήθελε να μιλήσει ούτε καν στον άνδρα της γιατί φοβόταν ότι θα την εγκαταλείψει. Τελικά τον έπεισε πως όσα έγιναν δεν ήταν δικό της λάθος...

Εν μέσω όλου του πόνου και της φρίκης - σημειώνει ο Αμερικανός αρθρογράφος - κάτι τέτοιες ιστορίες σου επιτρέπουν να συνεχίσεις να πιστεύεις στη δύναμη του ανθρώπου και σε κρατούν όρθιο. Όπως συνέβαινε τότε, έτσι και σήμερα, οι πιο αξιοσημείωτες ιστορίες από μια γενοκτονία δεν είναι εκείνες των Άιχμαν, αλλά οι ιστορίες της Άννας Φρανκ και του Ραούλ Βάλενμπεργκ. Οι ιστορίες των μελών των ανθρωπιστικών οργανώσεων που παλεύουν με τον θάνατο (13 έχουν δολοφονηθεί στο Νταρφούρ από τον περασμένο Μάιο). Οι ιστορίες των παιδιών που προσπαθούν με βέλη και με τόξα να σώσουν τους γονείς τους από τους ανθρώπους με πολυβόλα. Οι ιστορίες της Χαλίμα, της Σουάντ και των άλλων γυναικών που θυσιάζονται για τους ανθρώπους που αγαπούν.