Η εφημερίδα που ίδρυσε ο Γκράμσι

ΛʼΟυνιτά: ιταλική εφημερίδα που ίδρυσε το 1924 ο Αντόνιο Γκράμσι (γνωστός και ως «γκουρού» του Αλέξη Τσίπρα). Στις δόξες της πουλούσε 300.000 φύλλα. Μετά τη διάσπαση του Κομμουνιστικού Κόμματος, του οποίου υπήρξε το επίσημο όργανο, βυθίστηκε σε κρίση και το 2001 έφτασε κοντά στη χρεοκοπία. Σήμερα πουλά γύρω στα 50.000 φύλλα. Την περασμένη εβδομάδα, οι δημοσιογράφοι της πραγματοποίησαν τριήμερη απεργία καθώς κινδυνεύουν να μην πάρουν ούτε τον μισθό του Δεκεμβρίου ούτε το δώρο.

Ρενάτο Σόρου: ιταλός επιχειρηματίας, 54 ετών, πρώην πρόεδρος της Περιφέρειας της Σαρδηνίας, γνωστός από το ότι φορά πάντα λευκό πουκάμισο χωρίς γραβάτα, κουμπωμένο μέχρι τον λαιμό. Στα τέλη της δεκαετίας του ʼ80 μιμήθηκε τον Μπιλ Γκέιτς ιδρύοντας την Tiscali, που υπήρξε στη συνέχεια ο μεγαλύτερος πάροχος υπηρεσιών επικοινωνίας σε όλη την Ευρώπη. Το 2008 αγόρασε τη ΛʼΟυνιτά. Οι φιλοδοξίες του να μιμηθεί και τον Ρομάνο Πρόντι, να ηγηθεί δηλαδή ολόκληρης της ιταλικής Αριστεράς, ψαλιδίστηκαν μετά την απαγγελία εναντίον του κατηγορίας για φοροδιαφυγή, τον περασμένο Σεπτέμβριο. Παραμένει πάντως διακεκριμένο στέλεχος του Δημοκρατικού Κόμματος.

Μια συνέντευξη. Ο Φαμπρίτσιο Ρονκόνε της Ρεπούμπλικα ζητά από τον Σόρου ένα σχόλιο για την απεργία. «Ποια απεργία;» Προφανώς αστειεύεστε. «Δεν αστειεύομαι καθόλου ούτε γνωρίζω κάτι για απεργία. Απεργούν;» Βεβαίως. Το ανακοίνωσε η συντακτική επιτροπή. «Πού;» Στην εφημερίδα σας. «Ελπίζω να μην το βάλαμε στην πρώτη σελίδα». Όχι, είναι στη σελίδα 17. Μα είναι αλήθεια ότι δεν το διαβάσατε; «Όχι, δεν έχω διαβάσει ακόμη τη ΛʼΟυνιτά, μόλις βγήκα από το αεροπλάνο». Μα είναι 3.30 το απόγευμα, δεν διαβάζετε την εφημερίδα το πρωί; «Όχι, δεν την παρακολουθώ καθημερινά». Κι όμως, είστε ο εκδότης της. «Για την ακρίβεια, έχω την πλειοψηφία των μετοχών». Και είστε ο εκδότης της. «Ωραία, και λοιπόν;» Πώς μπορεί να μη γνωρίζετε ότι οι δημοσιογράφοι απεργούν; «Δεν έχω καμιά όρεξη να μιλήσω για την εφημερίδα. Ρωτήστε τον σύμβουλο έκδοσης». Μα εκείνος είπε στους συντάκτες ότι μπορεί να μην πληρωθούν. «Ξέρετε πώς ήταν η εφημερίδα όταν την αγόρασα; Εχανε ένα σωρό λεφτά. Χάρις στη διαχείρισή μου, η κατάστασή της εξυγιάνθηκε». Και απολύθηκαν 20 δημοσιογράφοι. «Εγιναν θυσίες, ναι. Αλλά δεν μπορούσαμε να αφήσουμε την εφημερίδα του Γκράμσι να χρεοκοπήσει. Επενδύσαμε στις νέες τεχνολογίες, στο Διαδίκτυο. Όπως συμβαίνει και αλλού, η εφημερίδα πηγαίνει καλά στο web και υποφέρει στο χαρτί». Και τι θα κάνετε; «Εδώ και δύο χρόνια προσπαθώ να την πουλήσω».

Συμπέρασμα. Αν και ελαφρώς σουρεαλιστική, η συζήτηση είναι αποκαλυπτική. Αντανακλά ταυτοχρόνως την κρίση του Τύπου και την κρίση της Αριστεράς. Κρίση οικονομική, πολιτική και ηθική. Δύσκολο να αποφασίσει κανείς ποια πλευρά είναι η σοβαρότερη.