To τίμημα ήταν το σκοτάδι

Ο ισπανός δημοσιογράφος που πήγε να τον παραλάβει στο αεροδρόμιο του Οβιέδο εντυπωσιάστηκε. Ο καλλιτέχνης κατέβηκε από το αεροπλάνο όπως κατέβαιναν οι επιβάτες του «Queen Mary»: ατσαλάκωτος. Σταυρωτό σακάκι, γραβάτα και καπέλο. Εφτασε στο ξενοδοχείο, χαιρέτησε τους φίλους που τον περίμεναν, υπέγραψε μερικά βιβλία, πόζαρε με μια ομάδα μουσικών, χαιρέτησε και πάλι, αποσύρθηκε στο δωμάτιό του. Την επομένη, στη συνέντευξη Τύπου, πάλι ατσαλάκωτος, έδωσε την εξής ειρωνική απάντηση όταν τον ρώτησαν για τις εβραϊκές του ρίζες: «Ξέρω ότι οι Ισπανοί μάς απέλασαν το 1492 και αισθάνομαι γοητευμένος που με δέχονται και πάλι στην αγκαλιά τους».

Κόλλησα το σκοτάδι / Πίνοντας από το ποτήρι σου / Εχω το σκοτάδι / Από το μικρό χρυσό σου ποτήρι / Σε ρώτησα: «Είναι μεταδοτικό;» / Κι εσύ είπες: «Πιες το όλο».

Ο Λέοναρντ Κοέν πήγε στο Οβιέδο για να παραλάβει το Βραβείο του Πρίγκιπα των Αστούριας, το μεγαλύτερο ισπανικό βραβείο για καλλιτέχνες που δεν γράφουν στην ισπανική γλώσσα. Κι εκεί αποκάλυψε ότι του χρόνου θα κυκλοφορήσει ο πρώτος του καινούργιος δίσκος μετά το 2004. Θα έχει τον τίτλο «Παλιές ιδέες» και θα περιλαμβάνει δέκα ακυκλοφόρητα τραγούδια, μεταξύ των οποίων και το «Σκοτάδι», που δημοσίευσε προχθές η «Ελ Παΐς».

Δεν έχω μέλλον / Ξέρω πως μου μείναν λίγες μέρες / Το παρόν δεν είναι ευχάριστο / Εχω τόσα πράγματα να κάνω / Πίστευα πως το παρελθόν / Θα έμενε μαζί μου / Αλλά μαζί του / Εμεινε και το σκοτάδι.

Δεν περιμένει βέβαια κανείς από τον καναδό τραγουδοποιό να λάμπει στα 77 του από μια αισιοδοξία που του έλειπε και στα 30. Είναι όμως πάντα φρέσκος. Και γράφει πάντα διαμαντάκια, έστω κι αν δυσκολεύεται πολύ. «Οταν γράφεις, είσαι πάντα ένας αρχάριος», είπε στη συνέντευξη Τύπου. «Κάθε φορά που παίρνεις την κιθάρα σου ή κάθεσαι μπροστά σε μια λευκή σελίδα, ξεκινάς από την αρχή. Είναι πάντα μια μάχη».

Επρεπε να το έχω δει να έρχεται / Ηταν πίσω από τα μάτια σου / Ησουν νέα κι ήταν καλοκαίρι / Επρεπε μόνο να τ' αποφασίσω / Να σε κατακτήσω ήταν εύκολο / Αλλά το τίμημα / Ηταν το σκοτάδι.

Ο Κοέν εξέφρασε στους ισπανούς οικοδεσπότες του τον βαθύ του θαυμασμό για τον ισπανικό πολιτισμό. Ο Λόρκα, τον οποίο διάβασε όταν ήταν έφηβος, ήταν άλλωστε ο πρώτος ποιητής που τον κάλεσε να ζήσει στον κόσμο του. «Τα τοπία του μου ήταν εξαιρετικά οικεία. Είχαν μεγάλη σχέση με τη σιωπή, αναδύονταν ύστερα από μια μάχη με τη σιωπή, κι αυτή τη μάχη την έδινα τότε κι εγώ».

Δεν καπνίζω πούρα / Δεν πίνω αλκοόλ / Δεν έχω γνωρίσει ακόμη τον έρωτα / Αλλά ήταν πάντα αυτό που ήθελες εσύ / Μόνο το σκοτάδι / Εχει νόημα για μένα / Αλλοτε μ' άρεσε το ουράνιο τόξο / Μ' άρεσε να το κοιτάζω / Μ' άρεσε η ανατολή / Που υποκρινόταν ότι είναι νέα / Αλλά κόλλησα το σκοτάδι / Κι είναι χειρότερο από το δικό σου.