Με την Παλαιά ή με την Καινή Διαθήκη;

Υπάρχει μια οικονομική προσέγγιση της κρίσης. Η δημιουργία του ευρώ ήταν από την αρχή ένα μεγάλο λάθος, οικονομίες με τόσο διαφορετική δυναμική δεν ήταν ποτέ δυνατόν να συγκλίνουν, οι Βόρειοι βλέπουν αλλιώς τη ζωή από τους Νότιους, οι ευρωπαίοι ηγέτες έπρεπε όλα αυτά να τα έχουν σκεφθεί εγκαίρως. Κάθε προσπάθεια θεραπείας είναι κατά συνέπεια καταδικασμένη, ας ξεκουμπιστούν λοιπόν οι Ελληνες όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, ίσως και οι Πορτογάλοι, μπας και σωθούν οι υπόλοιποι. Αν και το πιθανότερο είναι ότι το ευρώ πνέει τα λοίσθια, μαζί του και η Ευρωπαϊκή Ενωση.

Υπάρχει μια πολιτική προσέγγιση. Ολα τα παραπάνω μπορεί να είναι σωστά, αλλά η Ευρώπη είναι πάνω απ' όλα μια ιδέα. Οι εμπνευστές αυτής της ιδέας παραμέρισαν τις διαφορές και έχτισαν πάνω στις κοινές αξίες, τις κοινές παραδόσεις, τα κοινά σημεία αναφοράς. Ο στόχος ήταν να μη γνωρίσει η Ευρώπη άλλους πολέμους. Το κοινό νόμισμα ήταν η φυσική κατάληξη αυτής της πορείας, η νομισματική ένωση δεν ήταν παρά το πρώτο στάδιο της πολιτικής ενοποίησης.

Υπάρχει και μια θρησκευτική προσέγγιση της κρίσης. Αυτός που τη διατυπώνει καλύτερα από όλους είναι η Ούλρικε Γκερό, επικεφαλής του γραφείου του European Council on Foreign Relations στο Βερολίνο. Σε μια μελέτη της με τον τίτλο «Το νέο γερμανικό ζήτημα», σημειώνει ότι η γερμανική ελίτ θέλει να οικοδομήσει την Ευρώπη εφαρμόζοντας την Παλαιά Διαθήκη: το προπατορικό αμάρτημα, τον οφθαλμό αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος. Θα έπρεπε, αντίθετα, να προτιμήσει την Καινή Διαθήκη, δηλαδή την άφεση των αμαρτιών και την αμοιβαία αγάπη. Να πει, με άλλα λόγια, στην Ελλάδα: «Μαζί αμαρτήσαμε, ήλθε η ώρα να συγχωρήσει ο ένας τον άλλο».

Θα μπορούσαμε να εμπλουτίσουμε ακόμη περισσότερο τον προβληματισμό της συμπαθούς αναλύτριας, να θυμηθούμε και άλλα πράγματα από την Καινή Διαθήκη, όπως για παράδειγμα το «να στρέφουμε και το άλλο μάγουλο». Σκεφθείτε τη σκηνή, ο Γιώργος και η Ανγκελα να αλληλοχαστουκίζονται χαμογελώντας, θα εκτονωθούν οι ίδιοι, θα ικανοποιηθούν και οι «Αγανακτισμένοι» για να μαζέψουν επιτέλους τα αντίσκηνα και να τα μεταφέρουν στις παραλίες. Την κρίση μπορεί να μην τη λύσουμε, αλλά τουλάχιστον θα το φχαριστηθούμε.