Σαν έρωτας που κράτησε καιρό

Πολλοί συγγραφείς διηγούνται σε βιβλία τους πώς μπήκε ο Θεός στη ζωή τους. Άλλοι εξηγούν γιατί είναι άθεοι. Είναι μάλλον σπάνιο, όμως, να περιγράφει ένας συγγραφέας πώς βρήκε και στη συνέχεια έχασε την πίστη του.

Στα 27 του χρόνια, ο Ουίλιαμ Λόμπντελ τα είχε ήδη κάνει θάλασσα με τη ζωή του. Είχε φύγει από την πρώτη του γυναίκα, χωρίς να τολμήσει να της ζητήσει διαζύγιο, είχε αφήσει κατά λάθος έγκυο μια δεύτερη και προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί κάθε λεπτό της ελευθερίας που του απέμενε μεθώντας κάθε βράδυ σε διαφορετικό μπαρ. Η δουλειά του σε ένα αμερικανικό περιοδικό, όπου έπρεπε να γράφει για το λάιφ-στάιλ διαφόρων επιχειρηματιών, τον άφηνε παντελώς αδιάφορο. Το πεπτικό του σύστημα τον ταλαιπωρούσε αφάνταστα. Έβγαλε και ακμή, που την είχε γλιτώσει όταν ήταν έφηβος. Κοιταζόταν κάθε πρωί στον καθρέφτη και έφριττε.

Ύστερα γεννήθηκε ο γιος του. Τον παρακολουθούσε να κοιμάται, του κρατούσε το χέρι κι αναρωτιόταν πότε επιτέλους θα ωριμάσει. Ένα βράδυ έτρωγε με έναν καλό του φίλο. Πρώην ιερέας, πανκ ροκ σταρ, επίδοξος αντάρτης και αντιπυρηνικός ακτιβιστής, ο Ουίλ Σουάιμ είχε ρίξει άγκυρα (κι αυτός!) στη δημοσιογραφία. «Πώς πάει, Μπίλυ;» «Χάλια». «Σου΄ ρχεται να αυτοκτονήσεις;» «Όχι, αν και θα ήταν μια λύση για πολλούς». «Ξέρω τι σου χρειάζεται: ο Θεός». «Ποιος Θεός; Έχω να πάω στην εκκλησία από τα 17». «Όλοι έχουμε μια τρύπα θεϊκού σχήματος στην ψυχή μας. Προσπαθούμε να τη γεμίσουμε με διάφορα πράγματα, ναρκωτικά, αλκοόλ, δουλειά, σεξ, μέχρι να πέσουμε πάνω στον Θεό. Κι εγώ σαν και σένα ήμουν, μέχρι που παρέδωσα τη ζωή μου στον Ύψιστο».

Ο δικός μας πείστηκε. Πρώτα πήγε σε μια τοπική εκκλησία της Καλιφόρνιας, ύστερα στους Πρεσβυτεριανούς και μετά στους Καθολικούς. Όλα πήγαιναν πλέον καλύτερα, νέοι φίλοι, ευτυχισμένος γάμος, έφυγε η ακμή, βρήκε και δουλειά ως θρησκευτικός συντάκτης στους Λος Άντζελες Τάιμς. Και τότε; Τότε, τι συνέβη και τον οδήγησε να γράψει αυτό το βιβλίο («Χάνοντας την πίστη μου», εκδ. Collins/ΗarperCollins) που εξυμνεί ο κριτικός των Νιου Γιορκ Τάιμς; Ο ένας λόγος ήταν ο τρόπος που αντιμετωπίστηκαν οι ιερείς που παρενοχλούσαν σεξουαλικά διάφορα παιδάκια: «Είδα πιστούς να τους προσφέρουν δουλειά ή να πληρώνουν την εγγύηση για να μην μπουν φυλακή». Ο άλλος ήταν αυτά που υφίσταντο οι λεγόμενοι «παραστρατημένοι», καθώς περνούσαν έξω από τις ενορίες: «Είδα Καθολικούς να τους βρίζουν, ακόμη και να τους φτύνουν». Οι τελετουργίες και οι παραδόσεις απλώς συγκάλυπταν τα σκάνδαλα.

Σήμερα, ο Λόμπντελ προτιμά να πιστεύει στους θεούς που λέγονται Τζέφερσον ή Αϊνστάιν. «Μου λείπει η πίστη, όπως θα μου έλειπε κάθε έρωτας που κράτησε καιρό», γράφει. «Αλλά μ΄ αρέσει η ζωή μου σ΄ αυτήν την ανεξερεύνητη όχθη. Είναι καινούργια, συναρπαστική και γεμάτη δυνατότητες».