Δευτέρα, Μαΐου 11, 2009

Πολίτες με πολλές ταυτότητες




Είναι ουσιαστικά προδιαγεγραμμένο: η αποχή στις ευρωεκλογές θα είναι μεγάλη και όλοι θα πουν ότι «η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται μακριά από τα ενδιαφέροντα των πολιτών».

Και σε έναν βαθμό θα είναι αλήθεια. Η Ένωση εξακολουθεί να είναι ένας οργανισμός αρτηριοσκληρωτικός, δύσκαμπτος, αναποτελεσματικός και κάθε άλλο παρά ελκυστικός για τον μέσο πολίτη. Ο ίδιος ο πρόεδρος της Επιτροπής, ο Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, δεν είναι απλώς άχρωμος και ατάλαντος, αλλά τα τελευταία χρόνια έχει εμποδίσει τη λήψη αποφάσεων που θα μπορούσαν να οδηγήσουν την Ευρώπη σε έναν άλλον δρόμο- είναι απορίας άξιον ότι μεταξύ εκείνων που υποστηρίζουν την επανεκλογή του περιλαμβάνονται και σοσιαλδημοκράτες σαν τον Χοσέ Λουίς Θαπατέρο. Οι «γραφειοκράτες των Βρυξελλών» αποτελούν μια θλιβερή πραγματικότητα, όσο κι αν οι εθνικές κυβερνήσεις τους χρησιμοποιούν συχνά ως άλλοθι για να κρύψουν τις δικές τους αδυναμίες.

Στην πραγματικότητα, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να βρίσκεται μακριά από τα ενδιαφέροντά μας γιατί η καθημερινότητά μας είναι άμεσα συνδεδεμένη μ΄ αυτήν. Τα εσωτερικά σύνορα έχουν καταργηθεί, το νόμισμα είναι κοινό και περισσότερες από τις μισές αποφάσεις που αφορούν την καθημερινή μας ζωή δεν λαμβάνονται σε εθνικό, αλλά σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Όπως γράφει η Μπάρμπαρα Σπινέλλι στη Στάμπα, είμαστε ήδη πολίτες με πολλές ταυτότητες, όχι από ιδεολογία, αλλά επειδή κινούμαστε σε μια διπλή ή τριπλή πραγματικότητα (εθνική και κοσμοπολίτικη-ευρωπαϊκή). Όπως λοιπόν οι χώρες χρειάζονται ισχυρές και σταθερές κυβερνήσεις που να προστατεύουν τους πολίτες τους και να λογοδοτούν σ΄ αυτούς, το ίδιο συμβαίνει και με την Ευρώπη.

Απορρίπτοντας την ιδέα μιας «πολυεθνικής Ιταλίας», ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι υπεραμύνθηκε προχθές της νέας πολιτικής της κυβέρνησής του απέναντι στους λαθρομετανάστες: ανακόπτονται στη θάλασσα και στέλνονται πίσω στη Λιβύη, χωρίς να τους δίνεται η δυνατότητα να ζητήσουν άσυλο. Η μέθοδος αυτή, που εφαρμόστηκε δύο φορές την περασμένη εβδομάδα, παραβιάζει τόσο το κοινοτικό δίκαιο όσο και τις Συνθήκες της Γενεύης. Το Βατικανό και ορισμένες ανθρωπιστικές οργανώσεις διαμαρτυρήθηκαν, αλλά δεν έχουν τη δύναμη να επιβάλουν κυρώσεις. Μόνο οι Βρυξέλλες θα μπορούσαν να το κάνουν - αν είχαν πολιτική βούληση, σοβαρότητα και αξιοπιστία. Μια τέτοια απαίτηση, γράφει η Σπινέλλι, μόνο ο Ευρωπαίος πολίτης μπορεί να την προβάλει, εφόσον αποφασίσει να δράσει με κοσμοπολίτικο τρόπο. Και αυτό σημαίνει όχι μόνο να προσέλθει στις κάλπες στις 7 Ιουνίου, αλλά και να ψηφίσει κόμματα και υποψηφίους που θέλουν περισσότερη, όχι λιγότερη Ευρώπη. Να συμβάλει έτσι με την ψήφο του σε μια δεύτερη νίκη της κοσμικότητας. Η πρώτη ήταν ο διαχωρισμός της πολιτικής από τη θρησκεία. Η δεύτερη θα είναι ο διαχωρισμός του έθνους από το κράτος. Μια νίκη εξίσου αποφασιστικής σημασίας με την πτώση του τείχους του Βερολίνου.

5 Comments:

At 11/5/09 7:52 μ.μ., Blogger nik-athenian said...

...Απορρίπτοντας την ιδέα μιας πολυεθνικής Ιταλίας....
Εκεί ακριβώς είναι το ζήτημα.Όπως αρχίζει και ξεκαθαρίζει το τοπίο των προθέσεων, φαίνεται ότι θα δούμε να αντιπαλεύουν στον κόσμο 2 τάσεις επί του θέματος. Εκείνη που θέλει να διασπείρει όλους σε όλες τις χώρες, αδιαφορώντας για τα βάρη που θα κληθούν να σηκώσουν οι παλαιοκάτοικοι των χωρών αυτών και εκείνη που αντιστέκεται σ' αυτό.
Από τις κάπως ισχυρές χώρες που συντάσσονται με τη δεύτερη τάση είναι η Γαλλία, Ρωσία, Κίνα και τώρα ήρθε να προστεθεί και η Ιταλία.

Όσο για τους άχρωμους Βρυξελιώτες γραφειοκράτες, μακάρι να δίναμε ως χώρα το φραντσάιζινγκ διακυβέρνησης στον Αλμούνια και τους επιτρόπους του. Από το μπου**λο που ζούμε, καλύτερα θα τα κατάφερναν.

 
At 11/5/09 9:14 μ.μ., Blogger Μιχάλης Μητσός said...

Δεν μου τα λες καλά, nik-athenian... Να διακρίνω ένα φόβο/αντιπάθεια προς τους μετανάστες;

 
At 11/5/09 11:24 μ.μ., Blogger Ασμοδαίος said...

Αντί της απομάκρυνσης του έθνους από το πεδίο της πολιτικής [πράγμα -imho-δύσκολο δεδομένης της ιστορίας των τελευταίων περίπου δύο αιώνων] δε θα ήταν προτιμότερο να επιχειρηθεί μία αλλαγή της ουσίας της έννοιας του έθνους ώστε να επιλυθούν τα προβλήματα που προκύπτουν από την τρέχουσα;
Δηλαδή, σκέφτομαι ότι δεν αποκλείεται να είναι συμβατή με την υπεράσπιση και την ενίσχυση των ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων μία μορφή φιλελεύθερου-πολιτειακού [;] εθνικισμού*, σαν εκείνη του Αγγλικού Εμφυλίου, της Αμερικανικής και Γαλλικής επανάστασης, στην οποία μορφή το έθνος δεν ορίζεται εθνοτικο-πολιτισμικά αλλά πολιτικά.

-
*μετάφραση του civic nationalism

 
At 11/5/09 11:31 μ.μ., Blogger nik-athenian said...

Ανάμεσα στο "διώξτε τους" και στο "αφήστε τους όλους να παραμείνουν" υπάρχει η ορθολογική αντιμετώπιση του: "πόσοι χρειάζονται,πόσους αντέχει μια χώρα και πόσους μπορεί να στηρίξει χωρίς όμως να βλάπτονται και να υποβαθμίζονται τα προηγούμενα σύνολα πολιτών". Αυτή είναι η δική μου θέση. Καμιά εμπάθεια για καμιά φυλή.

 
At 12/5/09 1:27 π.μ., Blogger Prokopis Doukas said...

Εξαιρετικό κείμενο, αγαπητέ Μιχάλη...

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home