Αίσθηση αδυναμίας

Τόσο δυνατός είναι εν τέλει αυτός ο πρώην ταχυδρομικός υπάλληλος; Όλα τα ελέγχει, επιχειρήσεις, πανεπιστήμια, ακόμη και τις φυλακές; Μήπως έχουμε μπροστά μας τον αυριανό πρωθυπουργό;

«Υπάρχει στην Continental μια μικρή, πολύ μικρή μειοψηφία που κάνει τα πράγματα πολύ δύσκολα»: αυτό δήλωνε στις 22 Απριλίου ο Γάλλος πρωθυπουργός Φρανσουά Φιγιόν, αναφερόμενος στις δυναμικές κινητοποιήσεις που σημειώνονται τον τελευταίο καιρό στο εργοστάσιο ελαστικών. Στο μυαλό του είχε προφανώς τον πρωτεργάτη των κινητοποιήσεων Ρολάν Σπιρκό, που έχει λάβει τις αποστάσεις του από τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα και τα συνδικάτα και θυμίζει σε πολλούς τον Λεχ Βαλέσα την εποχή των μεγάλων διαδηλώσεων στο Γκντανσκ. Μεγάλη είναι η επιρροή της άκρας Αριστεράς και στις άλλες δύο εργατικές συγκρούσεις αυτών των ημερών, στην Τoyota και στην Caterpillar, καθώς και στις καταλήψεις πολλών πανεπιστημίων. Να σημαίνει όμως άραγε αυτό ότι οι εργάτες και οι φοιτητές καθοδηγούνται από τους «τροτσκιστές»;

Όσο πλησιάζουν οι ευρωεκλογές, και ταυτόχρονα οξύνεται η οικονομική κρίση, τόσο η «μη συμβατική» Αριστερά της Γαλλίας βλέπει τη δύναμή της να αυξάνεται: σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα του πρώην ταχυδρομικού υπαλλήλου Ολιβιέ Μπεζανσενό θα λάβει πάνω από 7%. Ο ίδιος ο 34χρονος Μπεζανσενό θεωρείται για το 62% των Γάλλων ο πιο ριζοσπαστικός αντίπαλος του Νικολά Σαρκοζί. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις συχνά ανορθόδοξες μεθόδους που προπαγανδίζει ο ίδιος και το κόμμα του για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στις απολύσεις και τις προκλητικές κοινωνικές ανισότητες. Η απαγωγή διευθυντών επιχειρήσεων, για παράδειγμα, έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα δημοφιλής στη γαλλική κοινή γνώμη. Και κάνει άλλους να ζηλεύουν. «Όταν οι Γάλλοι εργαζόμενοι οργίζονται, απάγουν τα αφεντικά τους», δήλωσε ο ηγέτης της γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) Όσκαρ Λαφοντέν, που είδε τα ποσοστά τoυ κόμματός του να πέφτουν κάτω από το 10% για πρώτη φορά την τελευταία διετία. «Θα ήθελα να γίνει το ίδιο κι εδώ, και να συνειδητοποιήσουν όλοι ότι ο κόσμος φοβάται για το μέλλον του».

Στην πραγματικότητα, αυτός ο φόβος και η αίσθηση αδυναμίας είναι που σπρώχνουν ένα μέρος των πολιτών προς τα άκρα (άλλοτε ήταν η άκρα Δεξιά, σήμερα είναι η άκρα Αριστερά). «Η κατηγορία περί καθοδήγησης των κοινωνικών κινημάτων από μια μειοψηφία είναι ένα παλιό εργαλείο της Δεξιάς και μερικές φορές της μετριοπαθούς Αριστεράς», λέει στηΛιμπερασιόνο ιστορικός Κριστόφ Μπουρσεγιέ. «Ένας τέτοιος ισχυρισμός ακούγεται όμως γελοίος μπροστά στην έκταση αυτής της κρίσης και των ανησυχιών που προκαλεί». Σύμφωνα με μελέτη που δόθηκε χθες στη δημοσιότητα, ένας στους πέντε νέους ηλικίας 18-24 ετών ζούσε το 2006, δηλαδή πριν ξεσπάσει η κρίση, κάτω από το όριο της φτώχειας. Έκτοτε η κατάσταση έχει ασφαλώς επιδεινωθεί. Και οι φτωχοί νέοι έχουν ακόμη περισσότερο ριζοσπαστικοποιηθεί.