Φωνάξτε τον Σούπερμαν!

Υπάρχει κάτι περίεργο, απροσδόκητο, σχεδόν ανατριχιαστικό στον απολογισμό των νεκρών από τη γρίπη των χοίρων στο Μεξικό: όλοι ήταν ηλικίας 25 έως 50 ετών.

Κι αν το ηλικιακό αυτό εύρος φαίνεται κατ΄ αρχήν μεγάλο, η εικόνα από την πόλη του Μεξικού είναι ακόμα πιο αποκαλυπτική: τα 15 άτομα για τα οποία υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι πέθαναν από τη συγκεκριμένη γρίπη ήταν 25 έως 37 ετών. Νέοι άνθρωποι δηλαδή, με ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα. Σαν τον Λουίς Ενρίκε Χερέρα, 35 ετών, που πηγαινοερχόταν κάθε μέρα στη δουλειά του με το ποδήλατο, μια συνολική απόσταση 30 χιλιομέτρων. Δούλευε σε συνεργείο αυτοκινήτων, κι ήταν τόσο υγιής και δυνατός που κανείς δεν ανησύχησε όταν χρειάστηκε να μπει πριν από 12 ημέρες στο νοσοκομείο με συμπτώματα γρίπης. Αλλά από τότε χειροτερεύει διαρκώς, ο πυρετός δεν πέφτει κάτω από τους 39, αναπνέει με σωληνάκι και δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον του. Τις τελευταίες ημέρες βρίσκεται πλέον σε απομόνωση, αφού οι γιατροί φοβούνται ότι είναι κι αυτός θύμα της γρίπης των χοίρων. «Η κατάστασή του είναι πολύ, πολύ σοβαρή», λέει ο μικρότερος αδελφός του.

Το υψηλό ποσοστό των νέων ανθρώπων ανάμεσα στα θύματα της γρίπης των χοίρων είναι ένα από τα μυστήρια αυτού του ιού. Όπως υπενθυμίζει η «Ουάσιγκτον Ποστ», το ίδιο ακριβώς συνέβη με την επιδημία της ισπανικής γρίπης το 1918-19, από την οποία είχαν χάσει τη ζωή τους τουλάχιστον 50 εκατομμύρια άνθρωποι. Σχεδόν έναν αιώνα αργότερα, κανείς δεν έχει μπορέσει να εξηγήσει αυτή τη διεστραμμένη προτίμηση του ιού στους νέους. Μια από τις θεωρίες που κυκλοφορούν είναι ότι ο ιός πυροδοτεί μια εξαιρετικά επιθετική αντίδραση του ανοσοποιητικού συστήματος, που καταστρέφει τους ιστούς του λάρυγγα και των πνευμόνων. Οι νέοι άνθρωποι, που έχουν και το ισχυρότερο ανοσοποιητικό σύστημα, παρουσιάζουν έτσι μεγαλύτερο κίνδυνο.

Ένας επιδημιολόγος που εργάζεται στο μεξικανικό υπουργείο Υγείας, ο Χουστίνο Ρεγκαλάδο Πινέδα, διατυπώνει μια πιο απλή εκτίμηση: ότι οι νέοι είναι πιο ευάλωτοι στον ιό επειδή συγκεντρώνονται σε μεγαλύτερη πυκνότητα σε δημόσιους χώρους, όπως είναι οι δουλειές τους. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που στην Πόλη του Μεξικού έχουν κλείσει τα περισσότερα εστιατόρια, οι κινηματογράφοι, τα πάρκα, τα σχολεία, ακόμη και οι εκκλησίες. Ο φόβος είναι ζωγραφισμένος στα πρόσωπα των ανθρώπων. Αλλά υπάρχει μια μεξικανική παράδοση που αρνείται να πεθάνει: ο χλευασμός του θανάτου. Ήδη κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο διάφορα τραγούδια για τη γρίπη των χοίρων. Ένα από αυτά πηγαίνει ως εξής: «Και τώρα ποιος θα μας βοηθήσει;/ Φωνάξτε τον Σούπερμαν!/ Μέχρι να έρθει ο Ιντιάνα Τζόουνς, θα είμαστε όλοι νεκροί».