Τρίτη, Απριλίου 07, 2009

Πώς να καταστρέψετε τον καπιταλισμό




Η ετυμηγορία των διαδηλωτών του Στρασβούργου είναι καθολική: οι δυνάμεις της τάξης άφησαν σκοπίμως τους εξτρεμιστές να τα σπάσουν. Είναι φανερό ότι πήραν μαθήματα από τους Έλληνες συναδέλφους τους.

Πρόκειται για ένα φυλλάδιο 30 σελίδων, χωρίς υπογραφή. Αυτό που κυκλοφορούσε στο Στρασβούργο ήταν γραμμένο στα γαλλικά, αλλά υπάρχει και αγγλική εκδοχή. Ο τίτλος του είναι μονολεκτικός: Κάλεσμα (Αppel στα γαλλικά, Call στα αγγλικά). Συντάχθηκε τον Αύγουστο του 2003 κι από τότε μοιράζεται σε κατειλημμένα σπίτια και σε χώρους όπου συγκεντρώνονται οι «αναρχοαυτόνομοι». Δεν πωλείται στα βιβλιοπωλεία. Δεν έχει άλλωστε καν τιμή: όποιος θέλει να το προμηθευτεί δίνει το ποσό που θέλει σε εκείνον που το μοιράζει. Και αφού το διαβάσει, ξέρει πια τι πρέπει να κάνει για να πολεμήσει τον καπιταλισμό. Γιατί, όπως γράφει η Μοντ, το Κάλεσμα είναι η «Βίβλος» των Βlack Βlocs, των βίαιων ακτιβιστών με τις μαύρες μάσκες που δεν λείπουν πια από καμιά μεγάλη διεθνή σύνοδο.

«Ορισμένοι από εμάς», αναφέρεται στο κείμενο, «συγκρούονται με τους αστυνομικούς. Άλλοι στέλνουν πίσω τα δακρυγόνα, άλλοι ξηλώνουν τα πεζοδρόμια για να φτιάξουν βλήματα ή ετοιμάζουν βόμβες μολότοφ από μπουκάλια που βρίσκουν στα σκουπίδια και βενζίνη που παίρνουν από αναποδογυρισμένα μηχανάκια». Οι βασικοί στόχοι είναι τρεις: να καταστραφεί ο καπιταλισμός, να επιζήσει ο κομμουνισμός και να επεκταθεί η αναρχία. Και για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι, δεν αρκούν η πυρπόληση τραπεζών και η σύγκρουση με την αστυνομία. Στους εχθρούς των Βlack Βlocs περιλαμβάνεται και το κομμάτι της παραδοσιακής Αριστεράς που μάχεται την παγκοσμιοποίηση. «Η επιτυχία μας στη Γένοβα», τονίζεται σε μια αναφορά στα γεγονότα που είχαν συμβεί τον Ιούλιο του 2001 στη σύνοδο της G8, «δεν οφείλεται μόνο στις θεαματικές συγκρούσεις μας με την αστυνομία και στις καταστροφές που προκαλέσαμε στα όργανα του Κράτους και του Κεφαλαίου, αλλά και στο ότι χαλάσαμε την εικόνα των Τute» (δηλαδή του ιταλικού κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης που πρόσκειται στους Ζαπατίστας).

Αυτό ήθελαν προφανώς και οι 25.000 αστυνομικοί που είχαν παραταχθεί στο Στρασβούργο: να νομιμοποιήσουν την καταστολή, αφήνοντας σε πρώτη φάση τους ταραξίες ανενόχλητους. «Συγκρίνοντας τις ώρες των φωτογραφιών μου», γράφει ο Αρνώ Ε. στην ιστοσελίδα τηςΜοντ , «διαπίστωσα ότι οι λεηλασίες και οι εμπρησμοί άρχισαν στις 2 το μεσημέρι. Η αστυνομία, όμως, επενέβη μία ώρα αργότερα. Στο διάστημα αυτό, ελικόπτερα περιπολούσαν πάνω από την περιοχή. Στην πραγματικότητα, και με τον οπλισμό που διαθέτουν, οι δυνάμεις της τάξης χρειάζονται λιγότερα από δέκα λεπτά για να αποκτήσουν τον έλεγχο μιας περιοχής». Και ο Νταβίντ Σ. συμπληρώνει: «Χάρις στους ταραξίες που ανακατεύτηκαν με το πλήθος και στους αστυνομικούς που επετίθεντο σε όλο τον κόσμο, ο Σαρκοζί πέτυχε τον στόχο του: δεν ήθελε διαδηλώσεις, δεν έγιναν διαδηλώσεις».

1 Comments:

At 9/4/09 10:09 π.μ., Blogger Bouvard et Pécuchet said...

Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν ξέρω πως να καταστρέψουμε τον καπιταλισμό, όμως, νομίζω πως ξέρω ότι έχουμε πρόβλημα δημοκρατίας. Το πρόβλημα, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι ότι οι δυνάμεις καταστολής ήθελαν να νομιμοποιήσουν την καταστολή. Η δράση τους στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες είναι νομιμοποιημένη a priori:
"Στην πραγματικότητα, και με τον οπλισμό που διαθέτουν, οι δυνάμεις της τάξης χρειάζονται λιγότερα από δέκα λεπτά για να αποκτήσουν τον έλεγχο μιας περιοχής" (ο Αρνώ το περιγράφει με "φωτογραφική" ακρίβεια)...
Αν θέλουμε να δούμε την αιτία της "νομιμοποίησης" της καταστολής στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες, καλό είναι, κατά τη γνώμη μου, να θυμηθούμε τι έγραφες μόλις μία μέρα νωρίτερα:
"ο καπιταλισμός πίστεψε ότι μπορούσε να απελευθερωθεί από τον δεσμό που σε όλη τη διάρκεια του περασμένου αιώνα τον συνέδεε με την εργασία, και να προχωρήσει μόνος του. Με τον τρόπο αυτό, όμως, διαρρηγνύεται και ο δεσμός που ένωνε πάντα στις δημοκρατίες τους πλούσιους με τους φτωχούς. Η οικονομική κρίση κινδυνεύει έτσι να μετατραπεί σε κρίση νομιμότητας, έλλειμμα ισότητας, με άλλα λόγια πρόβλημα δημοκρατίας. Όταν οι νέοι χαμένοι της παγκοσμιοποίησης συνειδητοποιήσουν ότι δεν αποτελούν καν μέρος της εξίσωσης, ότι τους έχουν πετάξει από το παιχνίδι, μπορεί να αντιδράσουν με «απρόβλεπτο» τρόπο".
Έξω, λοιπόν, από τον νομικό τρόπο σκέψης προβάλλει το ερώτημα της δικαιοσύνης, όπως το ανέδειξες:
"Και τότε ποιος θα μπορέσει να τους κατηγορήσει;"

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home