Ένα εργαλείο κατά της κρίσης

Στην Ιαπωνία, αυτού του είδους οι «επιχειρήσεις» είναι πολύ διαδεδομένες. Αλλά στη Γαλλία, και γενικότερα στην Ευρώπη, η Νικίτα Π. πιστεύει ότι ανήκει στους πρωτοπόρους.

Όλα άρχισαν πριν από τρεις μήνες, ένα βράδυ που βαριόταν. Κι επειδή ένα κορίτσι στην ηλικία της δεν μιλά τις κρύες νύχτες του χειμώνα με τον φίλο του για τον Σαρκοζί ή την οικονομική κρίση, η κουβέντα ήρθε στα κιλοτάκια της και το πώς μυρίζουν στο τέλος της ημέρας. Το θέμα την ενδιέφερε, οι παρατηρήσεις του δικού της την ερέθισαν, και κάπως έτσι μπήκε στο Google και πληκτρολόγησε τις λέξεις «άπλυτη κιλότα». Διαπίστωσε τότε ότι πολλές συνομήλικές της, αλλά και μεγαλύτερες γυναίκες, πουλούσαν τα εσώρουχά τους μέσω Διαδικτύου. Διάβασε τις ιστορίες τους, έψαξε τα μπλογκ τους, αναζήτησε τις μαρτυρίες διαφόρων φετιχιστών, και κατέληξε στο παλιό, καλό, ρητορικό ερώτημα: «Γιατί όχι;».

Η Νικίτα Π. είναι 21 ετών, φοιτήτρια, και η υποτροφία της δεν της φτάνει για να κάνει τη ζωή που θέλει. Κακά τα ψέματα, όμως: δεν άρχισε να πουλάει τα χρησιμοποιημένα κιλοτάκια της για να κερδίσει χρήματα. «Μου αρέσει η επαφή με αγνώστους, η αίσθηση ότι ένας άνδρας στην άλλη άκρη της Γαλλίας θα λάβει ένα εσώρουχο που έχω φορέσει μου φτιάχνει το κέφι», λέει στην ιστοσελίδα Rue89. Ο φίλος της στην αρχή αντέδρασε, αυτή η ιστορία δεν πρόκειται να δουλέψει ποτέ, έλεγε, επιπλέον η Νικίτα περνούσε πια πολλές ώρες μπροστά στον υπολογιστή και δεν ήταν τόσο «φρέσκια» όσο πριν. Σιγά σιγά όμως συνήθισε, άρχισε μάλιστα να τη βοηθά παίρνοντας φωτογραφίες που τις έστελναν στους πελάτες για να τους πείσουν ότι το κιλοτάκι ήταν πράγματι χρησιμοποιημένο.

Από την επιχείρηση αυτή, η Νικίτα κερδίζει σήμερα 300 με 320 ευρώ τον μήνα. Το κιλοτάκι χρεώνεται ανάλογα με τις ημέρες που έχει φορεθεί: ξεκινά από τα 25 ευρώ, συν 5 ευρώ για κάθε επιπλέον ημέρα. Για λόγους υγιεινής, προτιμά να μη φορά ένα κιλοτάκι για περισσότερες από πέντε συνεχόμενες ημέρες. Άλλωστε, όπως βεβαιώνει η σύνταξη της Rue89, μια ημέρα είναι αρκετή για να δώσει μια αρκετά έντονη μυρωδιά. Μπροστά στη μεγάλη ζήτηση, η Νικίτα έφτιαξε κι ένα μπλογκ ώστε να τα βγάζει πέρα με τις παραγγελίες. «Είναι διασκεδαστικό, και ταυτόχρονα σπαστικό», διηγείται. «Το να είσαι υποχρεωμένη να γυρίζεις όλα τα μαγαζιά για να βρεις ένα στρινγκ από μαύρο μετάξι ή μια ροζ κιλότα με άσπρα πουά εξελίσσεται καμιά φορά σε εφιάλτη. Χώρια που αποχωρίζομαι εσώρουχα που αγαπάω πολύ...».

Και οι πελάτες; Πρόκειται για τίποτα διεστραμμένους, στερημένους, άνδρες τέλος πάντων με σεξουαλικά προβλήματα; «Όχι βέβαια. Έχω όλων των ειδών τους πελάτες, στελέχη επιχειρήσεων, οικογενειάρχες, εργένηδες». Είναι και κάποιοι που της ζητούν μια χρησιμοποιημένη σερβιέτα, αλλά αυτοί είναι λίγοι, οι περισσότεροι είναι απολύτως «φυσιολογικοί», η διαστροφή είναι μια τόσο παρεξηγημένη λέξη.