Προσέγγιση μέσω... Γάζας

Κι αν, αντί για το πανίσχυρο ισραηλινό ή εβραϊκό λόμπι, η Τουρκία επέλεγε για την εκπροσώπηση των συμφερόντων της στις Ηνωμένες Πολιτείες το... ελληνικό λόμπι;

Τη ριζοσπαστική αυτή πρόταση διατυπώνουν σε δύο άρθρα τους που δημοσιεύθηκαν την περασμένη εβδομάδα στην τουρκική εφημερίδα Τodays Ζaman ένας Έλληνας καθηγητής και μια Τουρκάλα δημοσιογράφος: ο Χριστόφορος Βασιλόπουλος, που διδάσκει διεθνείς σχέσεις στο Εaster Connecticut State University, και η Σεμά Εμίρογλου, διπλωματική ανταποκρίτρια με έδρα τη Νέα Υόρκη. Αν την προηγούμενη φορά που άρχισε μια συζήτηση για την αναθέρμανση των ελληνοτουρκικών σχέσεων η αφορμή ήταν οι καταστροφικοί σεισμοί που σημειώθηκαν στις δύο χώρες, αυτή τη φορά η αφετηρία είναι μάλλον απροσδόκητη: η ισραηλινή επίθεση στη Γάζα και η έντονη καταδίκη της, τόσο σε ηθικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο, από την ελληνική και την τουρκική κοινή γνώμη.

Όταν η κυβέρνηση Ερντογάν αρνήθηκε να επιτρέψει στις αμερικανικές δυνάμεις να χρησιμοποιήσουν την Τουρκία ως βάση για την εισβολή στο Ιράκ- σημειώνουν οι δύο αρθρογράφοι- το ισραηλινό και το εβραϊκό λόμπι στην Ουάσιγκτον επιτέθηκαν στην Τουρκία, χαρακτηρίζοντάς την κακό σύμμαχο και εργαλείο του Ιράν. Η Άγκυρα συνειδητοποίησε τότε ότι για να έχει την υποστήριξη αυτών των λόμπι, πρέπει να υιοθετεί κάθε αμερικανική ή ισραηλινή πρωτοβουλία στην περιοχή. Γιατί λοιπόν να μη στραφεί προς τους Έλληνες και τους Ελληνοαμερικανούς, που μπορεί να μην είναι τόσο ισχυροί, αλλά πάντως έχουν καλές διασυνδέσεις στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και το Κογκρέσο; Στο κάτω- κάτω οι Έλληνες δεν διαπράττουν εγκλήματα πολέμου. Δεν καταπιέζουν κανέναν. Δεν εμπλέκονται σε οικονομικές απάτες δισεκατομμυρίων δολαρίων (χμμμ). Είναι και μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Χώρια που μια τέτοια συνεργασία θα στείλει κι ένα θετικό μήνυμα για τη σταθερότητα των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής.

Κάποιοι θα αντιδράσουν βέβαια σε μια τέτοια εξέλιξη, συνεχίζουν ο Βασιλόπουλος και η Εμίρογλου. Στην τουρκική πλευρά, ορισμένα μέλη της ελίτ της εξωτερικής πολιτικής διαφώνησαν ανοιχτά με την κριτική που άσκησε ο Ερντογάν στις ισραηλινές επιχειρήσεις, καθώς θεωρούν ότι η Τουρκία έχει ανάγκη το Ισραήλ για να αποτρέπει τυχόν υπονόμευση των συμφερόντων της. Στην ελληνική πλευρά πολλοί πιστεύουν ότι η Τουρκία παραμένει η σοβαρότερη απειλή. Εμπόδιο αποτελούν και οι κοινότητες της διασποράς, που θυμούνται τις χώρες τους όπως ήταν όταν τις άφησαν οι ίδιοι ή οι παππούδες τους και δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι μπορούν να συνεργαστούν.

Υπάρχει ακόμη ένα εμπόδιο, που δεν αναφέρεται στα άρθρα: η βιομηχανία των όπλων. Η σατανική σύμπτωση της πρόσφατης ελληνοτουρκικής έντασης με το «ξεπάγωμα» των εξοπλιστικών δαπανών από το ελληνικό Υπουργείο Άμυνας δεν πέρασε απαρατήρητη. Κι αν ληφθεί υπόψη ότι από τον νέο χορό των εξοπλισμών ευνοούνται χώρες όπως η Γαλλία, η Ρωσία και φυσικά οι Ηνωμένες Πολιτείες, μάλλον η πρόταση των δύο αρθρογράφων θα παραμείνει στη σφαίρα της ουτοπίας.