Σάββατο, Ιανουαρίου 31, 2009

Ώς και η Βερόνικα απογοητεύτηκε




Μέχρι πριν από λίγο καιρό, το βασικό χαρακτηριστικό της ιταλικής Κεντροαριστεράς ήταν η ανία. Τίποτα δεν κουνιόταν, καμιά ιδέα για τη μετανάστευση, καμιά πρόταση για την έξοδο από την οικονομική κρίση, καμιά ηλικιακή ανανέωση, κανένα πρόγραμμα για την αντιμετώπιση της πολιτικής του Μπερλουσκόνι. Και ξαφνικά, στα τέλη του περασμένου χρόνου, ήλθε κάτι να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά. Όχι, δεν ήταν μια γενναία πρωτοβουλία ούτε μια κραυγή αγωνίας σαν εκείνο το «Επιτέλους, πείτε κάτι αριστερό» του Νάνι Μορέτι. Ήταν μια σειρά σκανδάλων στη Νάπολη και άλλες επτά πόλεις, όπου εμπλέκονταν δημοτικοί σύμβουλοι του Δημοκρατικού Κόμματος. Σε ορισμένους απαγγέλθηκε κατηγορία, άλλοι φυλακίστηκαν, ένας αυτοκτόνησε.

Κάπου εκεί προφανώς ξεχείλισε το ποτήρι. Με το καράβι του Βάλτερ Βελτρόνι να βουλιάζει (στις τελευταίες δημοσκοπήσεις λαμβάνει 25%, έναντι 33,1% που είχε λάβει στις εκλογές του περασμένου Απριλίου), άρχισαν οι βροντερές αποχωρήσεις. Ο συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων Αντρέα Καμιλέρι (του οποίου το τελευταίο βιβλίο κυκλοφόρησε την περασμένη Τετάρτη με τίτλο «Ένα Σάββατο, με τους φίλους») συμμάχησε με τον πρώην δικαστή Αντόνιο ντι Πιέτρο (που έχει κόμμα, την Ιταλία των Αξιών, αλλά δεν τραβάει) και τον φιλόσοφο Πάολο Φλόρες ντ΄ Αρκάις, και δημιούργησαν ένα καινούργιο κόμμα. Το ονόμασαν Κόμμα των Χωρίς Κόμμα, και μ΄ αυτό θα κατεβούν στις ευρωεκλογές.

«Ήλθε η ώρα να συγκροτήσουμε μια συμμαχία από πρόσωπα χωρίς σημαδεμένα χαρτιά, δηλαδή με καθαρό ποινικό μητρώο, που δεν ασχολήθηκαν ποτέ με την πολιτική, και αποφασίζουν να ασχοληθούν τώρα, σ΄ αυτή την κατάσταση έκτακτης ανάγκης», λέει ο Καμιλέρι, που στα 83 του αφήνει για λίγο τον επιθεωρητή Μονταλμπάνο για να αφοσιωθεί στην προσπάθεια σωτηρίας της χώρας του. Η κατάσταση είναι δύσκολη, το μοναδικό κόμμα που πηγαίνει καλά είναι η ξενόφοβη Λίγκα του Βορρά. Σύμφωνα με τον κοινωνιολόγο Νάντο Πανιοντσέλι, από το ινστιτούτο Ιpsos, η απόσταση ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά είναι σήμερα η μεγαλύτερη στην ιστορία της Ιταλίας: 55% έναντι 40%. Ο Βελτρόνι κατάφερε να απογοητεύσει ακόμη και τη γυναίκα του Μπερλουσκόνι, που πάντα τον θαύμαζε. «Ο Βάλτερ εξατμίστηκε, και δεν βλέπω κανέναν να μπορεί να πάρει τη θέση του. Είναι κρίμα, γιατί η κυβέρνηση χρειάζεται μια ισχυρή αντιπολίτευση προκειμένου να γίνει καλύτερη», είπε η Βερόνικα Λάριο στη Στάμπα .

Το μόνο που μπορεί να σώσει τον πρώην δήμαρχο της Ρώμης είναι να δεχθεί ο Μπερλουσκόνι να συγκροτήσει μαζί του τον Μεγάλο Συνασπισμό, να υλοποιηθεί δηλαδή ο περίφημος Βελτρουσκονίσμο, όπου προφανώς ο Μπερλουσκόνι θα προεδρεύει και ο Βελτρόνι θα είναι κάτι σαν υπουργός Πολιτισμού. Ευτυχώς δηλαδή που δεν προβλέπεται να διεξαχθούν σύντομα εκλογές.

3 Comments:

At 1/2/09 8:29 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Στη μεταπολεμική Ιταλία ισχύει ένας ιστορικός συμβιβασμός, πολύ πριν τονμ Μπερλινγκουέρ, οι αριστεροί και οι κομμουνιστές κατέλαβαν τους τοπικούς δήμους και τις Περιφέρειες και η Χριστιανοδημοκρατία την Εθνική κυβέρνηση, διατηρώντας διαφορετικό προσανατολισμό στις διεθνείς σχέσεις.
Ως εκ τούτου όσο εύκολα έγινε ο Βελτρόνι Δήμαρχος τόσο δύσκολο είναι να γίνει Πρωθυπουργός, αν πρωτύτερα δε σπάσει αυτή η "Συμφωνία". Το ίδιο συνέβαινε και στην Ελλάδα μέχρι την εμφάνιση του Ανδρέα Παπανδρέου που ανέτρεψε τη συμφωνία Δεξιάς και Παραδοσιακή αριστεράς.

 
At 2/2/09 10:01 π.μ., Blogger Μαύρο πρόβατο said...

ισορροπία, φίλτατε έρκουντ. Συμφωνία δεν υπήρξε - αντι αυτής υπήρξε η διαρκής ολίσθιση του Πιτσί στις θέσεις του κεφάλαιου, μέχρι το ολοκληρωτικό πέρασμα σε αυτές που σήμανε τη διάλυσή του και συνεπεία τούτης την κατάρρευση όλου του πολιτικού συστήματος/σκηνικού.

 
At 2/2/09 11:32 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home