Δεν έχει παραιτηθεί κανείς
Κάποτε είχαν αποκαλέσει τη Σοβιετική Ένωση «Μπουρκίνα Φάσο με πυραύλους». Σήμερα χαρακτηρίζουν τις Ηνωμένες Πολιτείες «Μπανανία με πυρηνικά όπλα». Μα πώς να πορευτείς σ΄ έναν κόσμο που χάνει όλα τα σημεία αναφοράς;
O Ιμάνουελ Βάλερσταϊν είναι βέβαιος: ο καπιταλισμός φτάνει στο τέλος του. Έχει αποκλίνει τόσο πολύ και τόσο συχνά από τη σταθερή του κατάσταση, ώστε δεν μπορεί πια να βρει την ισορροπία του. Η κατάσταση είναι τόσο χαώδης και ανεξέλεγκτη, ώστε δεν υπάρχει πλέον μια διαμάχη ανάμεσα στους υποστηρικτές και τους αντιπάλους του συστήματος, αλλά μια γενικευμένη διαμάχη για τον προσδιορισμό του διαδόχου. Ποιος θα είναι αυτός ο διάδοχος; Ποιο μοντέλο θα επικρατήσει; Κανείς δεν μπορεί να το πει αυτή τη στιγμή, λέει ο πρώην πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης κοινωνιολογίας σε συνέντευξή του στη Μοντ. Ίσως σε δέκα χρόνια να έχουμε μια πιο καθαρή εικόνα. Το βέβαιο είναι ότι σε τριάντα ή σαράντα χρόνια θα έχει αναδυθεί ένα καινούργιο σύστημα, το οποίο μπορεί να χαρακτηρίζεται είτε από μια βιαιότερη εκμετάλλευση είτε από έναν δικαιότερο τρόπο κατανομής.
Εκτός από τον καπιταλισμό, συνεχίζει ο Βάλερσταϊν, φτάνει στο τέλος της και η αμερικανική ηγεμονία, που είχε ξεκινήσει- μαζί με τη «χρηματιστηριοποίηση» του καπιταλισμούστις αρχές της δεκαετίας του ΄70. Νέα κέντρα εξουσίας έχουν εμφανιστεί: η Δυτική Ευρώπη, η Κίνα, η Βραζιλία, η Ινδία. Για να υπάρξει βέβαια μια νέα, παγκόσμια, ηγεμονική εξουσία, θα χρειαστεί να περάσουν άλλα πενήντα χρόνια. Ποια θα είναι αυτή; Κανείς δεν ξέρει. Αλλά το διάστημα που θα μεσολαβήσει δεν θα είναι αναίμακτο. Οι ηγέτες του συστήματος θα αναζητήσουν αποδιοπομπαίους τράγους στους οποίους θα φορτώσουν την κατάρρευση της ηγεμονίας τους, οι εσωτερικές συγκρούσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες θα οξυνθούν, και το κακό είναι ότι οι περισσότεροι Αμερικανοί έχουν στο σπίτι τους κι από ένα όπλο...
Η Αμερική μετατρέπεται σιγά σιγά στην πιο ασταθή χώρα του κόσμου, σε μια «πυρηνική Μπανανία», όπως την αποκάλεσε πρόσφατα στην ιστοσελίδα του ο Πωλ Κρούγκμαν. Ακόμη και ο Κρίστοφερ Χίτσενς, που ένα φεγγάρι έγραφε πύρινα άρθρα υπέρ του Μπους, αναγκάζεται να συμφωνήσει. Όπως γράφει στην ιστοσελίδα του Vanity Fair, τέσσερα είναι τα βασικά χαρακτηριστικά μιας Μπανανίας. Πρώτον, ότι το νόμισμά της είναι ο περίγελως του υπόλοιπου πλανήτη. Δεύτερον, ότι βασιλεύει η κλεπτοκρατία: οι άνθρωποι που κατέχουν την εξουσία προσπαθούν να εξασφαλίσουν το μέγιστο δυνατό κέρδος για τον εαυτό τους, δίνοντας τις ελάχιστες δυνατές εξηγήσεις. Τρίτον, ότι το Κοινοβούλιο παίζει διακοσμητικό ρόλο, αλλού λαμβάνονται οι αποφάσεις. Τέταρτον, ότι η θρησκεία υπερέχει της τάξης και του ορθού λόγου.
Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά ταιριάζουν κουτί στην Αμερική του Μπους. Κι ακόμη ένα: ότι για όλα όσα έχουν συμβεί δεν έχει παραιτηθεί κανείς. Δεν έχει καν προσφερθεί να παραιτηθεί. Δεν έχει καν ζητήσει συγγνώμη.
6 Comments:
Mιχάλη καλημέρα
έχω μια απορία...
γιατί να μας νοιάζει τι γίνεται με τον εν ...ΗΠΑ καπιταλισμό όταν
στη χώρα μας
http://environmentfood.
blogspot.com/2008/10/blog-post_10.html
ο καπιταλισμός - βλ. βρώμικη ενέργεια και βρώμικα ποτάμια σε λίγο δεν θα έχει αφήσει ...νερό να πίνουμε και αέρα να αναπνέουμε;;;
Οι γαλλομαθείς μπορούν να διαβάσουν εδώ όλη τη συνέντευξη.
Η εντύπωσή μου είναι οτι πρόκειται περί τζάμπα προφητείας.
Σίγουρα, όπως και να ορίσουμε τον καπιταλισμό, είναι ιστορικά καταδικασμένος, ή τουλάχιστο, κάθε αντίρρηση σ'αυτή τη θέση πηγάζει από το σκοταδιστικό δόγμα περί της ανιστορικής φύσης του.
Τι σχέση έχει όμως η τρέχουσα κρίση με το τέλος του καπιταλιστικού συστήματος; Ο Βαλλερστάιν έχει από καιρό αναπτύξει μια ενδιαφέρουσα προβληματική περί εσωτερικού κι εξωτερικού του συστήματος, στα πλαίσια της θεωρίας της "κοσμοοικονομίας". Φοβάμαι όμως οτι τελικώς, δεν ανακαλύπτει νέα πράγματα: η λειτουργική φύση του κεφάλαιου, είναι η συσσώρευση. Οι κρίσεις του συνεπάγονται καταστροφή μέρους του, ώστε να μπορεί να ξαναρχίσει να παίζεται το παιχνίδι. Το φαινόμενο είναι πολυσχιδές και εκδηλώνεται με απέραντη ποικιλία μορφών - οι τραπεζίτες που έχουν σχέση με την ιστορία, έχουν να πουν πολλά πάνω σε αυτό, το ίδιο και οι θεωρητικοί των κρίσεων.
Δεν βλέπω όμως πού η - θολή - κατηγοριοποίηση των κρίσεων στο εσωτερικό κάποιων "κύκλων Κοντράτιεφ" συνεπάγεται τις λίγες δεκαετίες που δίνει ο Β. στον καπιταλισμό, ώστε να μετατραπεί σε κάτι άλλο: κι αν είναι έτσι, από κάτι άλλο πρέπει ν'αποδεικνύεται ή να σηματοδοτείται, ενδεχομένως από τις ιδιότητες των σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων, και την σύσταση/κίνηση των κοινωνικών ομάδων ή άλλων ανθρώπινων συλλογικοτήτων.
Αντί όμως για τους αναγκαίους αποδεικτικούς συλλογισμούς, ή τέλος πάντων τα επιχειρήματα, ο καθηγητής πουλάει όραμα και επίκληση της συγκυρίας: "μα δε βλέπετε τι χαμός γίνεται;" (αφήνω τις "χαοτικές", ή μάλλον χαώδεις, σάλτσες).
Αυτό είναι κάπως λίγο. Είναι πιό αρκετό πάντως, όταν ο Β. μιλά για το τέλος της αμερικανικής ηγεμονίας. Αυτό ναι, το βλέπουμε.
Αλλά πρόκειται για μια πορεία που άρχισε πριν από την κρίση, και σίγουρα θα συνεχιστεί και μετά την παρέλευσή της. Για την πολιτική αντανάκλαση αυτής της πτωτικής πορείας, καθώς και τους κινδύνους που ενέχει για την ανθρωπότητα, ας ανατρέξουμε στην Ιστορία - κι ας επαγρυπνούμε όλοι, για το καλό όλων...
-Όσο για τις παραιτήσεις (στο κείμενο του Μιχάλη) ομολογώ οτι δεν κατάλαβα: ποιοί και γιατί πρέπει να παραιτηθούν;;;
Τι εννοείς "ποιοι να παραιτηθούν"; Ενας επιχειρηματίας μήπως, ένας πολιτικός, κάποιος που να αναλάβει τέλος πάντων την ευθύνη και να πάει σπίτι του;
Η καλύτερη ίσως στήλη διεθνών στον μαίηνστρημ ελληνικό Τύπο ;-) μας είχε ήδη δώσει την ευκαιρία (πάει σχεδόν ένας χρόνος) να δούμε κριτικά την υπόθεση της ευθύνης κάποιων "κακών" για την κρίση, όσο κι αν είχαμε μια μερικότατη άποψή της...
Εκτός αν εννοείς οτι "πρέπει να τιμωρηθούν οι σοσιαλιστές πολιτικοί που δεν προειδοποίησαν το λαό" (οτι ο καπιταλισμός έχει κρίσεις, ή οτι είναι εκμεταλευτικό σύστημα;) Κι αυτό κάπου το διάβασα :-))
Ας τους ζητήσουν ευθύνες όσοι είχαν αντίστοιχες προσδοκίες από δαύτους...
"Ισως", Μαυροπρόβατε; :-)
Πάντως, σήμερα η Ιντιπέντεντ έχει ένα μεγάλο θέμα για τον σερ Φρεντ Γκούντγουιν, που εξαναγκάστηκε να παραιτηθεί από τη διοίκηση της Royal Bank of Scotland, αλλά αρνείται να ζητήσει συγγνώμη. Ο τύπος έβγαλε πέρυσι 4,1 εκατομμύρια λίρες ως "ανταμοιβή" επειδή πήρε μία από τις δέκα καλύτερες τράπεζες στον κόσμο και παρά λίγο να την οδηγήσει σε χρεοκοπία...
@Μαύρο πρόβατο
"Σίγουρα, όπως και να ορίσουμε τον καπιταλισμό, είναι ιστορικά καταδικασμένος, ή τουλάχιστο, κάθε αντίρρηση σ'αυτή τη θέση πηγάζει από το σκοταδιστικό δόγμα περί της ανιστορικής φύσης του."
Συγγνώμη, αλλά δεν το κατάλαβα. Από που προκύπτει ότι ο καπιταλισμός είναι ιστορικά καταδικασμένος και τι ακριβώς σημαίνει "ανιστορική φύση";
Ανιστορικός κατά το λεξικό είναι αυτός που δεν ταιριάζει στην ιστορία. Αναφέρεσαι στον Fukuyama και στο "Τέλος της Ιστορίας" του;
Δημοσίευση σχολίου
<< Home