Επίδειξη ρεαλισμού

Μα πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι, σαράντα χρόνια μετά τον Μάη, το σύνθημα «Η φαντασία στην εξουσία» έχει ακόμη κάποιο νόημα;

Εντάξει, το παραδεχόμαστε, θα προτιμούσαμε να είχαν διαψευστεί οι προβλέψεις και ο Μπάρακ Ομπάμα να είχε επιλέξει έναν άλλο ως υποψήφιο για την αντιπροεδρία. Όλη αυτή η αγωνία, τα αινιγματικά χαμόγελα, η διαδικασία των SΜS, μάλλον προς μια μεγάλη έκπληξη προδιέθεταν, που θα προκαλούσε ενθουσιασμό και θα άλλαζε εντελώς το κλίμα, το οποίο είναι ομολογουμένως λίγο βαρύ τον τελευταίο καιρό στο επιτελείο των Δημοκρατικών. Δεν θα μπορούσε, ας πούμε, αντί να σφίγγει το χέρι τού κάπως άχρωμου Τζο Μπάιντεν υπό τους ήχους του «Τhe Rising», να παρουσιάζει ο Ομπάμα ως συνυποψήφιό του τον ίδιο τον συνθέτη και τραγουδιστή, να έχει επιλέξει ως αναπληρωτή πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών τον Μπρους Σπρίνγκστιν, που άλλωστε τον αποκαλούν και Βoss; Δεν θα ήταν μια τέτοια επιλογή η καλύτερη απόδειξη ότι ο Αφροαμερικανός γερουσιαστής θέλει πραγματικά την αλλαγή, τη ρήξη, μια νέα εποχή για την Αμερική και τις σχέσεις της με τον υπόλοιπο κόσμο;

Όχι, δεν θα ήταν. Για την ακρίβεια, όλα αυτά συμβαίνουν μόνο στα παραμύθια, όχι στην πολιτική. Η αρθρογράφος της Σαν Φρανσίσκο Κρόνικλ Ντέμπρα Σόντερς μπορεί να γκρινιάζει ότι η επιλογή του Μπάιντεν την κάνει να αισθάνεται όπως όταν τελείωσε το τελευταίο επεισόδιο των «Τhe Sopranos» («Διάλεξαν ένα μη-τέλος επειδή δεν μπορούσαν να βρουν ένα δυνατό τέλος»), αλλά πρωταρχικό μέλημα του Ομπάμα είναι να κερδίσει τις εκλογές, όχι το βραβείο σεναρίου. Ο επικεφαλής της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας μπορεί να είναι άχρωμος, φλύαρος και γκαφατζής, αλλά είναι τίμιος, είναι έμπειρος και είναι συνεπής, χαρακτηριστικά που λείπουν ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια από την πολιτική σκηνή της Ουάσιγκτον. Επιπλέον, δεν προκαλεί με τον πλούτο του: είναι φτωχότερος από τους περισσότερους συναδέλφους του στη Γερουσία, πηγαίνει κάθε μέρα με το τρένο στη δουλειά και δεν έχει αναμειχθεί σε οικονομικά σκάνδαλα.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι οι γνώσεις και η εμπειρία ενός Αμερικανού προέδρου ή αντιπροέδρου σε διεθνή θέματα δεν έχουν και μεγάλη σημασία, αφού όλοι οι πολιτικοί ίδιοι είναι, και σε τελευταία ανάλυση δεν παίρνουν αυτοί τις αποφάσεις, αλλά κάποια σκοτεινά κέντρα. Μια απλή παρατήρηση αρκεί για να διαψεύσει αυτόν τον ισχυρισμό. Η μεγαλύτερη κρίση που θα κληθεί να αντιμετωπίσει ο επόμενος πλανητάρχης είναι το Ιράν και οι θέσεις των δύο αντιπάλων στο ζήτημα αυτό είναι τελείως διαφορετικές. Όπως σημείωνε πρόσφατα ένας αρθρογράφος των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, ο ένας λέει «βομβαρδίστε, βομβαρδίστε, βομβαρδίστε» και ο άλλος «συνομιλήστε, συνομιλήστε, συνομιλήστε». Επιλέγοντας έναν άνθρωπο που υποστήριξε για λόγους αρχής τη χρήση βίας στο Ιράκ, για να καταγγείλει στη συνέχεια την εκμετάλλευσή της για άλλους σκοπούς, ο Ομπάμα μπορεί να μην επιδεικνύει φαντασία, επιδεικνύει όμως σίγουρα ρεαλισμό.