Μια άλλη Αμερική

Η στήλη έχει μια ειλικρινή απορία: γιατί, την επομένη της ομιλίας του Ομπάμα στο Βερολίνο, μόνο δύο ελληνικές εφημερίδες είχαν σχετική φωτογραφία στην πρώτη σελίδα τους;

O Πέτερ Σνάιντερ είναι ενθουσιασμένος. «Ο υποψήφιος των Δημοκρατικών αντιπροσωπεύει την ελπίδα όλης της Ευρώπης για μια άλλη Αμερική, που γνωρίζουμε και αγαπάμε, αλλά την έχουμε σχεδόν ξεχάσει αυτά τα οκτώ χρόνια του Τζωρτζ Μπους», λέει ο Γερμανός ιστορικός σε συνέντευξή του στη Ρεπούμπλικα. «Η επίσκεψη του Ομπάμα ήταν ένα από τα ελάχιστα μεγάλα γεγονότα που έχουν συμβεί στο μεταπολεμικό Βερολίνο. Θα μείνει στην Ιστορία μαζί με την επίσκεψη του Κέννεντυ, το 1963, και του Ρήγκαν, το 1987».

Με τη φράση «είμαστε όλοι Βερολινέζοι», ο πρώτος είχε εγγυηθεί προσωπικά την ασφάλεια της Γερμανίας και γενικώς της Ευρώπης, απέναντι στη σοβιετική απειλή. Καλώντας τον Μιχαήλ Γκορμπατσώφ να γκρεμίσει το Τείχος, ο δεύτερος είχε προαναγγείλει την επανένωση της Ευρώπης. Ποια φράση, ποιο σύνθημα του Μπάρακ Ομπάμα άγγιξε και συγκίνησε περισσότερο τους 200.000 ανθρώπους που συγκεντρώθηκαν για να τον ακούσουν; Όχι βέβαια η έκκλησή του για μεγαλύτερη συμμετοχή στο Αφγανιστάν. Ούτε οι αναφορές του στην ιρανική απειλή. Ούτε οι ύμνοι του για το ΝΑΤΟ. Αλλά εκείνο το «σας μιλώ ως πολίτης του κόσμου», που επανέλαβε και στις επόμενες επισκέψεις του, όταν μίλησε για την ανάγκη να συγκροτηθούν πολιτικές συμμαχίες για την αντιμετώπιση των παγκόσμιων προβλημάτων. Αυτό ακριβώς που ο ίδιος ο υποψήφιος θεωρεί ότι θα του κόψει μερικές μονάδες στις επόμενες δημοσκοπήσεις. Ήδη ο Τζον ΜακΚέιν τον κατηγόρησε ότι, απευθυνόμενος στους «λαούς του κόσμου», εγκαταλείπει τους Αμερικανούς...

Να είναι λοιπόν τα συμφέροντα των Ευρωπαίων αντίθετα από εκείνα των Αμερικανών; Η υψηλή δημοτικότητα ενός Αμερικανού πολιτικού εδώ, να εισπράττεται εκεί με καχυποψία και δυσπιστία; Την ώρα που ο γερμανικός Τύπος έστεφε τον Ομπάμα πρόεδρο πέντε μήνες πριν από τις εκλογές, ο ΜακΚέιν έτρωγε βουρστ σε ένα γερμανικό εστιατόριο του Columbus και προειδοποιούσε ότι εκείνος θα προτιμήσει να μιλήσει στους συμμάχους του ως πρόεδρος. Την ώρα που ο αντίπαλός του αντήλλασσε φιλοφρονήσεις με τον Σαρκοζί, εκείνος παρίστατο σε μια εκδήλωση του Λανς Άρμστρονγκ κατά του καρκίνου και εκτόξευε βέλη εναντίον όσων απουσίαζαν. Η στρατηγική του Στηβ Σμιτ, του συμμάχου του Καρλ Ρόουβ στον οποίο ο ΜακΚέιν μόλις ανέθεσε την ευθύνη της εκστρατείας του, είναι εξόχως επιθετική και ειρωνική. Ο στόχος της είναι γνωστός: να δείξει ότι ο Ομπάμα είναι ένας ελιτιστής διανοούμενος που δεν έχει καμιά επαφή με τους σκληρά εργαζόμενους Αμερικανούς. Το κόλπο έπιασε με τον Δουκάκη, έπιασε και με τον Κέρυ. Άραγε, η ιστορία θα επαναληφθεί; Μήπως ο βαθύτερος λόγος για τον οποίο πολλές ελληνικές εφημερίδες σνόμπαραν τον μιγάδα γερουσιαστή είναι ότι τον θεωρούν loser, εκπρόσωπο μιας Αμερικής που υπάρχει μόνο στα παραμύθια;