Καλά, γιατί εμένα;

Το θέμα του σημερινού σημειώματος ουδεμία σχέση έχει με αληθινά πρόσωπα ή γεγονότα, και όποιος ισχυριστεί το αντίθετο θα είναι κακόβουλος και άξιος περιφρόνησης.

Ακούει και διαβάζει κανείς διάφορες τρελές, αλλά παρά ταύτα αληθινές, ιστορίες για κλοπές εις βάρος τουριστών σε μεγάλες πόλεις. Οι χειρότερες συνοδεύονται από άσκηση βίας. Οι περισσότερες ακολουθούν ένα γνωστό στερεότυπο: μπαίνεις στο μετρό, κάποιος σε εμποδίζει να προχωρήσεις και μέχρι να καταλάβεις τι έχει συμβεί, ο συνεργάτης αυτού του κάποιου έχει γίνει καπνός μαζί με το πορτοφόλι σου. Άλλες ξεχωρίζουν για την εφευρετικότητά τους. Αν, για παράδειγμα, έχεις μια μικρή αποσκευή, παραμονεύουν πότε θα την αφήσεις κάτω για να κοιτάξεις κάτι και ρίχνουν από πάνω μια θήκη μεγαλύτερης αποσκευής. Όταν ξαναγυρίσεις τα μάτια, βλέπεις μια άλλη βαλίτσα, την οποία αδυνατείς να διεκδικήσεις όταν κάποιος απομακρυνθεί μαζί της...

Τέτοιες επιθέσεις πληθαίνουν συνεχώς τον τελευταίο καιρό, ιδίως σε περιοχές με υψηλό τουρισμό. Η Βαρκελώνη, για παράδειγμα, είναι αυτή την εποχή ο παράδεισος των πορτοφολάδων και των τσαντάκηδων. Οι τουριστικοί οδηγοί προειδοποιούν: αν κάποιος σας πει ότι έπεσε στο σακάκι σας μια κουτσουλιά και επιχειρήσει να την καθαρίσει, μην τον αφήσετε. Αν έχετε νοικιάσει αυτοκίνητο και δείτε κάποιον στον δρόμο να ισχυρίζεται ότι έχετε πάθει λάστιχο, μη σταματήσετε. Όσες προειδοποιήσεις κι αν διαβάσεις, όμως, πάλι μπορεί να την πατήσεις. Από υπερβολική αυτοπεποίθηση ή από υπερβολική βλακεία. Επειδή συγκέντρωσες όλη σου την προσοχή σε ένα σημείο του σώματός σου, αφήνοντας τα άλλα απροστάτευτα ή επειδή προς στιγμήν αφαιρέθηκες. Και τότε αισθάνεσαι βαθιά ταπείνωση, κάτι σαν να σε έχουν δείρει. Κι όσο πιο αριστοτεχνικός ήταν ο τρόπος που σε έκλεψαν, τόσο μεγαλύτερος είναι ο εξευτελισμός που νιώθεις. Χωρίς να λείπει ο θαυμασμός για τον επαγγελματισμό του δράστη. Και ένας φθόνος για όλους αυτούς γύρω σου που, απ΄ ό,τι φαίνεται, κανείς δεν τους έχει πειράξει. Καλά, γιατί εμένα;

Θα προβείς βέβαια στις αναγκαίες διαδικασίες, αστυνομίες, ακυρώσεις καρτών και τα συμπαρομαρτούντα. Κυρίως, όμως, θα προσπαθήσεις να τα βρεις με τον εαυτό σου. Μήπως δεν τα χρειαζόσουν πραγματικά όλα όσα κουβαλούσες στο πορτοφόλι σου; Μήπως αυτό που έζησες ήταν μια τιμωρία για την άκριτη παράδοσή σου στην κοινωνία της κατανάλωσης; Μήπως πρόκειται για έναν τεχνητό τρόπο ανακατανομής του εισοδήματος; Αν μπορείς να ζήσεις και χωρίς αυτά που σου έκλεψανκαι είναι φανερό ότι μπορείς να ζήσεις- γιατί δεν είχες φροντίσει να τα δωρήσεις κάπου νωρίτερα ώστε να χορτάσει τουλάχιστον κανένα παιδάκι; Εξακολουθείς να θεωρείς ότι όλα αυτά δεν σε αφορούν, όπως δεν σε αφορούσε ώς τώρα το ενδεχόμενο να γίνεις μια μέρα στόχος;

Ο χρόνος, βέβαια, τα γιατρεύει όλα. Κι αυτό που μένει είναι μια δυσάρεστη ανάμνηση, για να τη συγκρίνεις με άλλες, άλλων, και να αναρωτιέσαι ποιος είναι ο πιο προνομιούχος, ο πιο άτυχος, ο πιο μαλάκας.