Ασφαλές, υγιές και συναινετικό

Ο Ζαν-Ζακ Ρουσώ εκτιμούσε ιδιαίτερα μερικές γερές ξυλιές στον πισινό από μια γοητευτική γυναίκα. Ο Λώρενς της Αραβίας πλήρωνε κάποιον για να τον κτυπά με κλαδιά από σημύδα. Και ο Τσαρλς Σουίνμπερν θεωρούσε ότι υπάρχει στενή σχέση ανάμεσα στην ποιητική δημιουργικότητα και την επιθυμία για τη βέργα.

Αν ο σαδομαζοχισμός έχει τόσο εξυμνηθεί από μεγάλους διανοούμενους, αν έχουν γραφτεί τόσα βιβλία και έχουν γυριστεί τόσες ταινίες γι΄ αυτόν, γιατί ήταν τόσο κακό αυτό που έκανε ο Μαξ Μόσλεϊ; Η σκανδαλοθηρική εφημερίδα Νews of the World κατηγόρησε τον πρόεδρο της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Αυτοκινήτου ότι επιδιδόταν σε σαδομαζοχιστικά όργια με ναζιστικό περιεχόμενο. Κι εκείνος μήνυσε την εφημερίδα, υποστηρίζοντας ότι οι αναφορές στον ναζισμό είναι ψευδείς, ότι αυτά που κάνει στην ιδιωτική του ζωή είναι δική του υπόθεση και ότι ο σαδομαζοχισμός είναι κάτι εντελώς φυσιολογικό, ανώδυνο και μερικές φορές αστείο. Η δίκη άρχισε αυτή την εβδομάδα και η ετυμηγορία αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον.

Οι νόμοι στη Βρετανία είναι αυστηροί: απαγορεύεται, για παράδειγμα, σε ένα κλαμπ S&Μ να διαφημίζει το μαστίγωμα των πελατών του. Παρά ταύτα, υπολογίζεται ότι το 14% των ανδρών και το 11% των γυναικών σ΄ αυτή τη χώρα έχουν δοκιμάσει σαδομαζοχιστικές πρακτικές. Πρόκειται για ανθρώπους διεστραμμένους, μανιοκαταθλιπτικούς, στερημένους, «ανώμαλους»; Η κλινική ψυχολόγος και σεξοθεραπεύτρια Πάμελα Στήβενσον Κόνολυ προσπάθησε να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα μελετώντας 132 θιασώτες του σαδομαζοχισμού. «Η απάντηση είναι αρνητική», λέει στην Γκάρντιαν. «Πίστευα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά μ΄ αυτούς τους ανθρώπους, αλλά διαψεύστηκα. Οι πρακτικές στις οποίες επιδίδονται- και μιλώ για ανθρώπους που ξέρουν τι κάνουν- είναι ασφαλείς, υγιείς και συναινετικές».

Στα ίδια συμπεράσματα κατέληξαν ο ψυχολόγος Ντέηβιντ Μίριτς και ο ψυχοθεραπευτής Νηλ Κάνον που πραγματοποίησαν ανάλογη έρευνα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους με τους οποίους μίλησαν τους διαβεβαίωσαν ότι η παιδική τους ηλικία ήταν απολύτως ομαλή, κανείς δεν τους κακοποιούσε, κανέναν δεν θέλουν να εκδικηθούν. «Πρόκειται για ανθρώπους που έχουν καλύψει τις βασικές τους ανάγκες σε φαγητό, στέγη και οικογένεια και θέλουν να εξερευνήσουν τις άλλες τους ανάγκες», εξηγεί ο Μίριτς. Μπορεί κάποιοι να θέλουν να δώσουν διέξοδο στην επιθετικότητά τους. Δεν λείπουν και οι ακραίοι. Οι πιο πολλοί, όμως, φαντασιώνουν ότι είναι σκλάβοι ή αφέντες για να ξεφύγουν από την καθημερινότητά τους. Ή πολύ απλά επειδή τους αρέσει.

«Ποιος θα το πίστευε ότι εκείνη η παιδική τιμωρία θα επηρέαζε τις αναζητήσεις μου, τις επιθυμίες μου, τα πάθη μου για το υπόλοιπο της ζωής μου;», γράφει ο Ρουσώ στις Εξομολογήσεις, αναφερόμενος στις ξυλιές που του έδινε η Μαντεμουαζέλ Λαμπερσιέ. Αλλά κι εκείνοι που δεν είχαν μια τόσο ενδιαφέρουσα εμπειρία στην παιδική τους ηλικία δεν δικαιούνται άραγε να καλλιεργήσουν αργότερα τα πάθη τους;