Όλα τα υπόλοιπα αποτυγχάνουν

Απομνημονεύματα, ημερολόγια, επιστολές, αυτοβιογραφίες: οι συγγραφείς διαθέτουν πολλούς τρόπους να μοιράζονται μαζί μας τις μύχιες σκέψεις τους και τα συναισθήματά τους. Η ακόλουθη επιλογή έγινε από την εφημερίδα «Ελ Παΐς».

ΕΠΙΘΥΜΙΑ. «Η επιθυμία του Λεό γλιστρούσε απαλά μέσα μου και προκαλούσε τη δική μου. Εγώ δεν επιθυμούσα ευθέως τον Λεό, τον επιθυμούσα επειδή εκείνος με επιθυμούσε. Η επιθυμία του γεννούσε τη δική μου χωρίς εκείνος να έχει οποιαδήποτε σχέση. Μου φαινόταν καλό να αισθάνομαι επιθυμία, τη θεωρούσα ένα είδος λύσης σε μια σειρά προβλημάτων». (Μαργκερίτ Ντυράς, Τετράδια του Πολέμου και άλλα κείμενα )

ΓΝΩΣΗ. «Υπάρχει άραγε κάποιο νόημα στη ζωή μου που δεν θα καταστραφεί από τον αναπόφευκτο πόλεμο που με περιμένει; Αναζήτησα μια απάντηση στην ανθρώπινη γνώση. Και ανακάλυψα ότι το σύνολο της ανθρώπινης γνώσης διαιρείται σε δύο ημισφαίρια, στα άκρα των οποίων βρίσκονται δύο πόλοι: ένας θετικός και ένας αρνητικός. Σε κανέναν από τους δύο αυτούς πόλους όμως δεν υπήρχε απάντηση στα ερωτήματα της ζωής». (Λέων Τολστόι, ΜιαΕξομολόγηση )

ΑΛΗΘΕΙΑ. «Μόνο η εντιμότητα διαρκεί περισσότερο από τη ζωή, τον έρωτα, τον θάνατο, όλα. Ω, εσύ που έρχεσαι ύστερα από μένα, θα με πιστέψεις; Σε τελευταία ανάλυση, το μόνο που αξίζει τον κόπο να κατέχει κανείς είναι η αλήθεια: είναι πιο συγκινητική και πιο χαρούμενη από τον έρωτα. Είναι πολύ απλά κάτι που δεν μπορεί να λείψει. Όλα τα υπόλοιπα αποτυγχάνουν. Γι΄ αυτό κι εγώ αφιερώνω την υπόλοιπη ζωή μου στην αλήθεια, και μόνο σ΄ αυτή!». (Κάθριν Μάνσφιλντ, Ημερολόγιο )

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. «Το να εγκαταλείψεις κάθε πίστη στον κομμουνισμό και τη Σοβιετική Ένωση δεν σήμαινε να απαρνηθείς και την επανάσταση. Η ιδέα ότι η επανάσταση ήταν αναγκαία για τη σωτηρία όλων μας παρέμενε κυρίαρχη. Είναι δύσκολο να το προσδιορίσω τώρα, αλλά θα έλεγα ότι η επανάσταση ως βασική αρχή ενός δόγματος παρέμεινε ζωντανή τουλάχιστον άλλα είκοσι χρόνια. Δεν χρειαζόταν να τη δικαιολογούμε ούτε να την ε ξηγούμε. Η επανάσταση ήταν κάτι καλό. Η προσέγγιση με τις ιδέες του σοσιαλισμού, αντίθετα, ήταν κάτι κακό, ένα σύμπτωμα δειλίας, κάτι σαν την πίστη στο Θεό». (Ντόρις Λέσινγκ, Αυτοβιογραφία )

ΕΓΩ. «Όχι, δεν έχω χάσει κανένα από τα εγώ μου (γνωρίζω αρκετά και τα βαριέμαι), παρά μόνο κάτι που βρίσκεται έξω από μένα και δεν ξέρω πώς να το ονομάσω. Κάτι που ίσως δεν θα έχει όνομα μέχρι να του το δώσω εγώ: αλήθεια, ποίηση, σιωπή, ευτυχία, συμφιλίωση με τον κόσμο (μη εξαιρουμένου του θανάτου). Κάτι που μοιάζει με το τελευταίο φως σ΄ εκείνα τα σούρουπα του Νταλί, που σου δίνει την αίσθηση μιας αλήθειας στιγμιαίας, και παρά ταύτα διαρκούς». (Οκτάβιο Πας, Περιπλανώμενοι κήποι )