Το δικαίωμα στο χαστούκι
«Χαστούκι: τα υπέρ και τα κατά». Θα πίστευε κανείς ότι ένα τέτοιο εξώφυλλο χρονολογείται από τα παλιά, εκεί γύρω στο ΄68 ας πούμε, όμως όχι, είναι της περασμένης εβδομάδας, σύμφωνα με τον Νουβέλ Ομπζερβατέρ ένα χαστούκι μπορεί να έχει και υπέρ.
Στις 28 του περασμένου Ιανουαρίου, ο 49χρονος δάσκαλος τεχνολογίας Ζοζέ Λαμπουρέρ ετοιμαζόταν να δείξει ένα πείραμα, αλλά ο 11χρονος Αλεξάντρ είχε αφήσει τα πράγματά του πάνω στο τραπέζι, ο δάσκαλος τού είπε να τα μαζέψει, εκείνος κωλυσιεργούσε, ο δάσκαλος κάνει μία με το χέρι του και τα πετάει κάτω, ο μαθητής διαμαρτύρεται, τον πιάνει λοιπόν από την μπλούζα και τον σηκώνει ψηλά, «Connard» του λέει ο μαθητής, «μαλάκα» δηλαδή, τρώει ένα χαστούκι, βάζει τα κλάματα, ζητά συγγνώμη, τέλος; Όχι. Ο πατέρας κάνει μήνυση, τυχαίνει να είναι αστυνομικός ο πατέρας, ο δάσκαλος συλλαμβάνεται, να οι ανακρίσεις, να και τα αλκοτέστ, κάποτε είχε συλληφθεί να οδηγεί μεθυσμένος, η Γαλλία ξεσηκώνεται, όχι, δεν καταδικάζει τον αυταρχισμό κάθε είδους, κρατικό και εκπαιδευτικό, η Γαλλία ολόκληρη υπερασπίζεται τον δάσκαλο. Ο πρωθυπουργός εκφράζει την κατανόησή του, ο φιλόσοφος και πρώην υπουργός Παιδείας Λικ Φερί δηλώνει ότι εκείνος θα είχε ρίξει δύο χαστούκια στον ανυπάκουο μαθητή, το συνδικάτο των δασκάλων καταγγέλλει την αδιαφορία απέναντι στις συνθήκες που αντιμετωπίζουν καθημερινά τα μέλη του, πάνω από 80.000 άνθρωποι υπογράφουν on line υπέρ του δασκάλου, μόλις μερικές εκατοντάδες τολμούν να υπερασπιστούν τον μαθητή, οι περισσότεροι είναι συνάδελφοι του πατέρα του στην αστυνομία.
Η συζήτηση παίρνει φωτιά, μήπως παραχαϊδέψαμε τα παιδιά μας, φυσικά και τα παραχαϊδέψαμε, δεν μπορεί δηλαδή ένας δάσκαλος να χάσει την ψυχραιμία του, φυσικά και μπορεί, αλλά τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη δικαιολόγηση της βίας ως μέσου σωφρονισμού; Πριν από λίγες ημέρες ξεκίνησε από το Ζάγκρεμπ μια πανευρωπαϊκή εκστρατεία του Συμβουλίου της Ευρώπης με σύνθημα «Σήκωσε το χέρι σου κατά του ξύλου», η γενική γραμματέας παρουσίασε στοιχεία σύμφωνα με τα οποία η σωματική τιμωρία είναι η τρίτη αιτία θανάτου των παιδιών στον κόσμο και ζήτησε από τα 47 μέλη του Συμβουλίου να απαγορεύσουν αυστηρά το ξύλο, τόσο στο σχολείο όσο και στην οικογένεια. Αλλά οι Γάλλοι δεν έστειλαν εκπρόσωπο στη σύνοδο, μόνο ο πρέσβης ήταν παρών αλλά δεν είχε άποψη, μια δημοσκόπηση που έγινε πρόσφατα αποκάλυψε όμως ότι το 54% των Γάλλων χαστουκίζουν συστηματικά τα παιδιά τους, και τώρα θυμηθήκαμε τον Sempe, τον συμπαθέστατο δημιουργό του μικρού Νικόλα, που μας είχε κοιτάξει τις προάλλες στο Ναύπλιο με έκπληξη και ελαφρά ειρωνεία όταν είχαμε υποστηρίξει ότι το χαστούκι είναι ασυμβίβαστο με την εποχή και με τον πολιτισμό μας.
Κι ύστερα σκεφτήκαμε πόσοι Λαμπουρέρ δουλεύουν στα ελληνικά σχολεία, και πόσες εκατοντάδες χιλιάδες γονείς θα υπερασπίζονταν έναν Έλληνα Λαμπουρέρ, και μελαγχολήσαμε.
posted by Μιχάλης Μητσός @ 12:44 μ.μ.
15 comments
15 Comments:
... άπτεται του συνδρόμου Στοκχόλμης.
Ύστερα από καιρό το πάσης μορφής χαστούκι, το θυμάται μόνο αυτός που το δέχτηκε και ποτέ αυτός που το έριξε.
Όσο για τους Έλληνες Λαμπουρέρ και Αλεξάντρ, πιο συχνά ακούμε για 16άχρονους Αλεξάντρ που έριξαν μπουκέτο, παρά για Λαμπουρέρ που χαστούκισαν.
@nik-athenian: Έλα ντε. Ο κόσμος έχει γεμίσει κακομαθημένα και δυστυχισμένα παιδια που ΚΑΙ αδυνατούν να λειτουργήσουν στο σχολείο ΚΑΙ δεν μαθαίνουν να αμφισβητούν την εξουσία με αποτελεσματικό τρόπο. Βγαίνουν μετά από το σχολείο και τρώνε ΤΟ μεγάλο χαστούκι από την ίδια την κοινωνία αφού τα νάζια που περνάνε στο μπαμπά και τη μαμά δεν περνούν εκεί έξω. Αν ο δάσκαλος χαστούκιζε το παιδί μου επειδή τον είπε μαλάκα όμως, θα την είχε άσχημα. Αυτό το χαστούκι θα ήθελα να ήμουν εγώ αυτή που θα το έδινε για να το ευχαριστηθώ.
Είδατε που είχα δίκιο που μελαγχόλησα;
Το δικό σου το μοναχοπαίδι μπορεί να είναι η εξαίρεση. Να είναι ήρεμος, συνεννοήσιμος, καλός μαθητής, καθόλου γκρινιάρης και απαιτητικός, πολύ προσγειωμένος, να μην απαιτεί να προσαρμόζεις το δικό σου πρόγραμμα στο δικό του και να μην τεστάρει τα όριά σου 10 φορές την ώρα. Ε, δεν είναι όλα τα παιδιά έτσι.
Την εποχή που δημοσίευσε το σχετικό ρεπορτάζ, η ηλεκτρονική έκδοση Φιγκαρό επέτρεπε ήδη τα σχόλια αναγνωστών. Το συγκεκριμένο συγκέντρωσε νομίζω πάνω από 1000 σχόλια. Κατά τον ίδιο τρόπο το αντίστοιχο της Λιμπερασιόν εκείνες τις μέρες, συγκέντρωσε παρόμοιο αριθμό. Απ'όσο παρακολούθησα, 99% των σχολίων στη Φ. ήταν υπέρ του δάσκαλου, ενώ στο τέκνο του '68 Λιμπερασιόν, ήταν μισά-μισά.
Πραγματικά, μια ευρεία πλειοψηφία επιδοκίμασε την ανάποδη που έριξε ο δάσκαλος, χωρίς μάλιστα να σκοτιστεί καθόλου για τις λεπτομέρειες του συμβάντος, που ήρθαν λίγο αργότερα. Οι περισσότεροι απ'όσους έγραψαν, ισχυρίζονταν οτι αν βρίσκονταν στη θέση του γονιού, θα έριχναν κι άλλη μια καρπαζιά στον άτακτο βλαστό. Οι περισσότεροι επίσης κατηγορούσαν το ελευθεριάζον πνεύμα που έχουν περάσει οι τρισκατάρατοι "εξηνταοχτάρηδες" στα σχολικά προγράμματα. Άλλοι έβγαζαν την οργή τους για τους ανεξέλεγκτους μπάτσους (με αφορμή την κατάχρηση εξουσίας που σημειώθηκε: τα "παιδιά της υπηρεσίας" του μπαμπά μαζέψαν το δάσκαλο με χειροπέδες σαν κοινό κακοποιό...) Άλλοι πάλι, εκπαιδευτικοί, εκδήλωναν την αγανάκτησή τους για την ραγδαία υποβάθμιση, μέχρις κοινωνικής περιφρόνησης, της κοινωνικής εκτίμησης για το έργο τους, που επιτελείται σε συνθήκες ζούγκλας.
Δε χρειάζεται να είναι κανείς κοινωνιολόγος για να δει μέσα από αυτή την ιστορία και τη μικρή μερίδα της κοινής γνώμης που εκφράστηκε γι αυτήν, τα συμπτώματα μιας βαρύτατης κοινωνικής αρρώστειας στη γαλλική εκπαίδευση. Και βέβαια, σε αυτή τη γενικόλογη διατύπωση, όλοι θα ήταν πρόθυμοι να συμφωνήσουν, διαφωνώντας κατά τα άλλα μεταξύ τους.
Η μικρή μου παιδαγωγική εμπειρία ως "παραλήπτη" του προϊόντος της γαλλικής μέσης εκπαίδευσης, με κάνει να διαφωνώ όχι μόνο με την πλειοψηφεία, αλλά και με την πλειοψηφεία της μειοψηφείας.
Εξηγούμαι: έχω όλες τις ενδείξεις οτι η γαλλική μέση εκπαίδευση παραμένει αυταρχική και απόμακρη. Διδάσκει ταυτόχρονα την υποταγή και την επιδερμικότητα, την υποκρισία και τα ψεύτικα συναισθήματα. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι τουπές, σοβαροφάνεια και ψεύτικη έγνοια για τα παιδιά προκύπτει από την ίδια τη δομή του σχολείου, το αναλυτικό πρόγραμμα, τη διδακτέα ύλη, τη διαδικασία του μαθήματος.
Το περιβόητο "πνεύμα του 68" εισήγαγε απλώς μια πιο προωθημένη τεχνολογία σε όλα τούτα, καθιστώντας τελικά ακόμα πιό δύσκολη την πρόσβαση στη γνώση και τη συγκρότηση κριτικού και ελεύθερου πνεύματος των μαθητών.
Οι δάσκαλοι δεν είναι ενιαίο σώμα - υπάρχουν όλοι οι τύποι, για όλα τα γούστα. Υπάρχει όμως κι ένας μέσος όρος: ο αναποτελεσματικός, οκνηρός μέτριος παπάρας, που τριγυρνάει στα σχολεία με σμπαραλιασμένα νεύρα και διαλυμένο ηθικό. Συχνά έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που έχουν απλώς αποτύχει στο μαζικής υποκουλτούρας όνειρό τους και αντιμετωπίζουν την εκπαίδευση ως πάρεργο, ως μια κωλοδουλειά που πρέπει να κάνουν για να επιβιώσουν. Άλλος ήθελε να οργανώνει περιπάτους στην εξοχή, άλλος να κάνει το φωτογράφο - εκατομμύρια οι παρ'ολίγον φωτογράφοι! - άλλος ήθελε να γίνει ψυχαναλυτής, αλλά δεν είχε πελατεία. Άλλοι πάλι δεν ήταν τόσο καλοί ώστε να πάρουν τις λίγες και ούτως ή άλλως φτωχά αμοιβώμενες θέσεις της έρευνας...
Η μάζα των μαθητών φτάνει στη μέση εκπαίδευση με μπλοκαρισμένους όλους τους υποδοχείς του λόγου και της λογικής. Η αμορφωσιά και η ακουλτουρωσύνη είναι τέτοια που ούτε ο καλός δάσκαλος μπορεί να χτίσει τίποτα. Επιπλέον δέχονται ασφυκτικές πιέσεις από την πιό μικρή ηλικία να φτιάξουν έναν ιδιωτικό μικρόκοσμο/παραγωγό καθημερινότητας, με μικροσκοτούρες και μικροχαρούλες, ώστε να κλειστούν μέσα σ'αυτόν. Είναι ωστόσο το λιγότερο χαλασμένο μέρος του συστήματος, εκεί απ'όπου μπορεί να ελπίζει κανείς. Καμμιά φορά σηκώνουν το κεφάλι, όμως είναι τόσα πολλά αυτά που τους λείπουν, ώστε να πέφτουν πάλι, κατά κανόνα, στο λήθαργο.
Για τους γονείς, δεν υπάρχει τίποτα να πει κανείς. Η γενική κατάσταση της κοινωνίας είναι η δική τους.
Αλλά πιθανόν να έχουμε την ευκαιρία να τα ξαναπούμε. Όταν βγει στις αίθουσες και η ταινία που πήρε φέτος το βραβείο στις Κάννες
Μαύρο Πρόβατο, το κατά Ντώκινς εγωιστικό μου γονίδιο, μόλις σε απέρριψε από πιθανό πατέρα κάποιου παιδιού μου. :-Ρ
Μαυροπρόβατε, φτηνά τη γλύτωσες!
Αθήναιε, φαντάσου δύο άκρα. Στο ένα βρίσκεται το παιδί μου και στο άλλο η περιγραφή σου. Και λοιπόν;
Δεν πειράζει, σου μένει ο μουλάς Ομάρ. :-)
Δεν έχει λοιπόν, Μιχάλη. Κάθε παιδί είναι ξεχωριστή περίπτωση όμως όλα τους, έχουν να τα βάλουν μ'ενα σύστημα, όπως ανέλυσε και το Μαύρο Πρόβατο. Εμένα θα με ενδιέφερε το παιδί μου να μάθει να κοροϊδεύει το σύστημα αποτελεσματικά και επ'ωφελεία του, με τις μικρότερες δυνατές απώλειες. Το παιδί που λέει το δάσκαλο μαλάκα και μένει ατιμώρητο το περιμένουν μεγάλες στεναχώριες όταν μεγαλώσει. Δατς ωλ.
Το συζητήσαμε το θέμα εκτενώς πριν από μερικούς μήνες:
http://greekuniversityreform.wordpress.com/2008/01/22/από-τη-σημερινή-ειδησεογραφία/
Οι γνώμες ήταν διχασμένες, όπως και εδώ. Εγώ πάντως νομίζω ότι ένα χαστουκάκι δεν βλάπτει, αρκεί να μη γίνεται κατάχρηση.
Τό δίκαιο του χαστουκιού ώς αδικοπραξία καί σκεύη, πιθανά συνδέει τον καθηγητή-μαθητή με μία ενοχική ιδεατή σχέση τύπου "Στοκχόλμης".
*
το δίκαιο της αδικοπραξίας κατά τον Αριστοτέλη ορζεται ώς εξωτερικά ανεξάρτητο, η Ορθοδοξία συμπλήρωσε αυτό με την εικόνα τού Χριστού όπισθεν της έδρας ή απέναντι του κατηγορουμένου δια να δικαστεί εφ όλης της ενοχικής του συσώρευσης.
Αρα μπορεί κανείς να υποθέσει ότι ανησυχούνε θετικά σε ποιά παιδιά αφήνετε ο κόσμος.
Βλάπτει και παραβλάπτει ένα "χαστουκάκι". Γι'αυτό και σε όλες τις πολιτισμένες χώρες έχει ξεκινήσει μια εκστρατεία για την απαγόρευσή του.
Δεν ξέρω αν είναι θέμα διαφοράς ηλικίας (ίσως) ή απλά οτι δεν έχω καμία σχέση (ούτε φαντασιακή) με ανατρπφή παιδιών αλλά μου κάνει πολύ κακή εντύπωση οτι μπορεί να δικαιολογείτε χαστούκι ιδίως δασκαλικό, δλδ ως μέθοδο διδασκαλίας..
Για τη Γαλλία δε μου κάνει εντύπωση με δεδομένη τη δομή του γαλλικού εκεπιδευτικού συστήματος που επιμένει στην αυθεντία. Αυθεντία παλιάς κοπής μάλιστα, μια συμμετοχη σε πανεπιστημιακό μάθημα στη Γαλλία αρκεί.Για να μη πω οτι μια βόλτα με μέσο συγκοινωνίας είναι καλύτερο. Αλλά θα συμφωνήσω με τον Κ. Μητσό οτι είναι λόγος μελαγχολίας..
Και έρχεται να προστεθεί σε μια εντύπωση που έχω τελευταία στην Ελλάδα, για το πόσο εύκολη είναι η καθημερινή βία, λεκτική και σωματική αν κ τις 2 δεν τις διαχωρίζω. Πόσο εύκολο έχει γίνει να τσακωθείς στους δρόμους, σε μαγαζί,στη δουλειά σου, στο σπίτι σου, όλοι είναι trigger-happy. Οποιος μάλιστα έχει στοιχειώδη επαφή με αθλήματα τύπου 5χ5 ξέρει πολύ καλά για τι πράγμα μιλάω. Και πραγματικά νομίζω οτι υπάρχει μια διαφορά έντασης και έκτασης σε σχέση με το κοντινό παρελθόν.
Και αντί να κοιτάμε το πόσο κακομαθημένα είναι τα παιδιά σήμερα (η απόλυτη διαχρονικη κοινοτοπία), ας κοιτάξουμε καλυτερα ποσο κακομαθημένοι είμαστε εμείς (ακόμα)..
"βλάπτει ή παραβλάπτει ένα χαστουκάκι" σημασία έχει ποιός τό εκμεταλεύεται αξιοποιώντας προσωπικά δεδομένα, άν έχει βέβαια δημοσιογραφική αδεία "μπάρμπα στη Κορώνη".
Δημοσίευση σχολίου
<< Home