Παρασκευή, Μαΐου 09, 2008

Ομπάμα, ο επόμενος πρόεδρος



Το στοιχείο είναι αποκαλυπτικό: η Χίλαρι δεν θα είχε κερδίσει την Ιντιάνα αν δεν την είχε ψηφίσει το 7% των Ρεπουμπλικανών ψηφοφόρων που προσήλθαν στις κάλπες στο πλαίσιο της λεγόμενης «Επιχείρησης Χάος», με αποκλειστικό σκοπό να σαμποτάρουν το Δημοκρατικό Κόμμα.

Η πρώην Πρώτη Κυρία των Ηνωμένων Πολιτειών έδωσε μια σκληρή μάχη. Ξεκίνησε άσχημα, στη συνέχεια βελτίωσε τη θέση της, πάλεψε, διέψευσε επανειλημμένα όσους έσπευδαν να την ξεγράψουν, έδειξε ηγετικές ικανότητες. Είχε, βέβαια, και κακές στιγμές, όπως εκείνο το βιντεάκι με το τηλέφωνο που χτυπά στις 3 το πρωί στον Λευκό Οίκο ή η δήλωσή της ότι ο Ομπάμα είναι ελιτιστής επειδή διαφωνεί με την αναστολή της φορολογίας της βενζίνης για το καλοκαίρι. Αλλά αυτά συμβαίνουν στις προεκλογικές εκστρατείες. Και δεν είναι αυτός ο λόγος που έχασε το χρίσμα. Σελίδες επί σελίδων έχουν γραφτεί και θα συνεχίσουν να γράφονται για τα λάθη της και τις αστοχίες της. Κάποιες φεμινίστριες είναι βέβαιο ότι θα υποστηρίξουν πως η Χίλαρι ήταν εξ αρχής καταδικασμένη λόγω του φύλου της. Υπάρχει όμως και μια πιο απλή εξήγηση: έχασε επειδή ο αντίπαλός της ήταν καλύτερος απ΄ αυτήν.

Αν έχασε, γιατί παραμένει στη μάχη; Η απάντηση θα δοθεί τις επόμενες ημέρες. Αν υιοθετήσει συμφιλιωτικούς τόνους, αυτό θα σημαίνει ότι προετοιμάζει μια γλυκιά έξοδο με αντάλλαγμα μια καλή θέση στη συνέχεια (επικεφαλής των Δημοκρατικών στη Γερουσία ή κυβερνήτης της Νέας Υόρκης). Αν συνεχίσει τις επιθέσεις εναντίον του αντιπάλου της, θα επιβεβαιώσει το σενάριο που έλεγε ότι θέλει να τον φθείρει όσο το δυνατόν περισσότερο, ώστε εκείνος να συντριβεί τον Νοέμβριο και εκείνη να εμφανιστεί ως ο σωτήρας του κόμματος. Σε κάθε περίπτωση, το πάρτι τελείωσε. Αλλά όπως έλεγε κι ένας βουλευτής από τη Βόρεια Καρολίνα, που πέρασε από το στρατόπεδο της Χίλαρι σ΄ εκείνο του Ομπάμα, «οι σύζυγοι είναι συνήθως οι τελευταίοι που παραδέχονται ότι ο γάμος τους τελείωσε και ότι το διαζύγιο είναι αναπόφευκτο».

Ο Ομπάμα θα πάρει λοιπόν το χρίσμα και το Δημοκρατικό Κόμμα θα στοιχηθεί πίσω του. Κι όχι μόνο αυτό: αν δεν κάνει το μεγάλο λάθος, ο γερουσιαστής του Ιλινόι θα κερδίσει τον Νοέμβριο τον ήρωα του Βιετνάμ. Όχι μόνο επειδή είναι πολύ νεώτερός του και ταιριάζει καλύτερα με το πνεύμα της εποχής. Ούτε μόνο επειδή η αμερικανική κοινή γνώμη έχει κουραστεί από τον πόλεμο, την ύφεση και τις άλλες καταστροφές που έχει προκαλέσει ο Μπους. Είναι κι αυτό που λέει σ΄ ένα άρθρο του ο συγγραφέας Άριελ Ντόρφμαν: ότι αντίθετα με τον μαύρο πρωταγωνιστή του «Αόρατου Ανθρώπου» του Ραλφ Έλισον, ο Ομπάμα δεν διηγείται την ιστορία του από μια μυστική σπηλιά. Και προσφέρει στους (κυρίως λευκούς) συμπατριώτες του τη μοναδική ευκαιρία να αρχίσουν να αδειάζουν τις ανεξάντλητες σπηλιές αυτής της χώρας από τις πίκρες, τους πόνους και τα μίση δεκαετιών.

6 Comments:

At 9/5/08 5:56 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Αυτό το 7%, από που βγαίνει; Υπάρχει κάποια σφυγμομέτρηση που να το αποδεικνύει;

Ρωτάω, γιατί δεν έχει πέσει στην αντίληψή μου κάτι τέτοιο.

 
At 9/5/08 8:26 μ.μ., Blogger nikiplos said...

Καλησπέρα...

Παρακαλώ ανεχθείτε ένα σχόλιο από έναν αδαή επί της ενδότερης πολιτικής κατάστασης των ΗΠΑ.
Με φοβίζει ένας μαύρος πρόεδρος για τις ΗΠΑ.
Καμιά φορά οι μπαρμπαθωμάδες γίνονται βασιλικότεροι του Βασιλέως για να αποδείξουν ότι είναι πρώτα Βασιλικοί, ύστερα Αμερικανοί και τέλος έγχρωμοι... ουαί κι αλοίμονο από μας τους "μαύρους"...

 
At 10/5/08 9:23 π.μ., Blogger Αθήναιος said...

"Υπάρχει όμως και μια πιο απλή εξήγηση: έχασε επειδή ο αντίπαλός της ήταν καλύτερος απ΄ αυτήν."

Yeap. Για τον ίδιο λόγο κέρδισαν οι Σαρκοζί και Μπερλουσκόνι. Ήταν καλύτεροι απο τους αντιπάλους τους.

 
At 10/5/08 11:54 π.μ., Blogger Unknown said...

Καλημέρα.

Μακάρι να κερδίσουν οι Δημοκρατικοί με τον Ομπάμα στην Αμερική, μπας και αλλάξει κάτι στην Ευρώπη, αφού και εδώ οι κυβερνήσεις εκλέγονται περίπου "εξ αντανακλάσεως" από την απέναντι ακτή του ωκεανού.

Εφόσον όμως η Χίλαρυ βάλει μπροστά τα μεγάλα και χοντρά μέσα για να τον φθείρει, τότε πώς έχει πιθανότητες ο Ομπάμα να εκλεγεί; Εάν ισχύει ότι στην Ιντιάνα 7% των Ρεμπουμπλικανών τάχθηκε υπέρ της Ιλαρίας, τότε δεν αποκλείεται να συνεχιστεί ο προσεταιρισμός του αντιπάλου στρατοπέδου. Εκτός και αν μιλάμε για το θετικότερο των σεναρίων.

Και ποιός κερδίζει από την κόντρα μέχρι τώρα; Μα ο Μακαίην φυσικά.

Υ.Γ. Τουλάχιστον πέταξε και τα μαργαριτάρια της η Ιλαρίτσα για τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία και έγινε αρκούντως ρόμπα...

@ Αθήναιος:
Για τον Σαρκοζί το ψιλοσυζητάμε ότι ήταν καλύτερος, για τον Μπερλουσκόνι από πού και ως πού;
Με 3 νεοφασιστικά κόμματα και ένα αναλόγου κατεύθυνσης (Λέγκα του Βορρά) μέσα στον συνασπισμό του;

 
At 11/5/08 6:31 μ.μ., Blogger Μιχάλης Μητσός said...

Προς exiledinberlin: είναι αλήθεια ότι δεν γνωρίζω τη συγκεκριμένη σφυγμομέτρηση. Το έγραψε όμως ο ανταποκριτής της Ρεπούμπλικα στην Ουάσινγκτον, ο πολύ έγκυρος Βιτόριο Τσουκόνι, και έτσι δεν έχω καμιά επιφύλαξη για την ακρίβεια του στοιχείου αυτού.

Προς nikiplos: μα δεν είναι μαύρος ο Ομπάμα! Μιγάς είναι. Και μέχρι τώρα έχει καταφέρει να συνδυάσει πολύ καλά τα δύο "χρώματά" του.

Προς Αθήναιο: ίσως να έπεσε στην αντίληψή σου το γκάλοπ που δείχνει ότι αν γίνονταν σήμερα προεδρικές εκλογές στη Γαλλία με τους περυσινούς αντιπάλους, η Σεγκολέν θα κέρδιζε με το ίδιο ακριβώς ποσοστό (53%) που την κέρδισε ο Σαρκοζί. Ολα σχετικά είναι σ'αυτή τη ζωή...

Προς f: έχεις δίκιο, η Χίλαρι έχει τη δυνατότητα να "κάψει" τον Ομπάμα. Ελπίζω ότι αν χάσει και τις τελευταίες της ελπίδες, θα λογικευτεί - ή θα τη λογικέψουν.

 
At 12/5/08 8:43 π.μ., Blogger Αθήναιος said...

f, εμείς μπορούμε να το συζητούμε όσο θέλετε, επί της ουσίας, το εκλογικό σώμα έκρινε τον Μπερλουσκόνι καλύτερο. Περιττό, ίσως, να πω πως δεν συμμερίζομαι την΄αποψή σας για τον τρόπο που έρχονται οι αλλαγές. Οι αλλαγές στις κοινωνίες δεν έρχονται πέρα από τον ωκεανό ως αποδημητικά πουλιά ή ως επιφοίτηση στις κοινωνίες, αυτό συνιστά μαγική σκέψη. Οι αλλαγές γεννιούνται μέσα από τις ίδιες τις κοινωνίες, με τις επιδράσεις που δέχονται, ναι αλλά βασικώς η αλλαγή έρχεται πάντα από μέσα.

Μιχάλη, το διάβασα σε σας. Κομματάκι παραληρηματικό για ρεπορτάζ αλλά εσύ ξέρεις καλύτερα. Επί της ουσίας, δεν βλέπω πως αυτή η πληροφορία ανατρέπει το επιχείρημα ότι κάθε φορά ψηφίζεται ο καλύτερος. Αν πιστέψουμε το γκάλοπ, σήμερα οι Γάλλοι θεωρούν καλύτερη τη Σεγκολέν αν και θυμάμαι την αμίμητη ρήση του μακαρίτη του Αβέρωφ για εκείνες τις "μυστικές διεργασίες" που λαμβάνουν χώρα στο μυαλό του ψηφοφόρου, όταν μένει μόνος πίσω από το παραβάν και δεν τον βλέπει κανείς. Τότε, ό,τι και να λέει έξω από αυτό, πίσω από το παραβάν, αναλαμβάνει ο συντηρητικός του εαυτός...

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home