Ιστορική συμφιλίωση

Δεν ξέρουμε τι θα κάνει ως δήμαρχος, αλλά ο Τζάνι Αλεμάνο έχει πετύχει ήδη κάτι σημαντικό: ένωσε τους φασίστες και τους Εβραίους της «αιώνιας πόλης».

Oι νεαροί νοσταλγοί του φασισμού ξέρουμε πώς πανηγύρισαν την περασμένη Δευτέρα για τη νίκη του «δικού τους»: συγκεντρώθηκαν έξω από το δημαρχείο, χαιρετούσαν φασιστικά και φώναζαν συνθήματα εναντίον των κομμουνιστών και των ξένων. Κάποιοι υπήρξαν ακόμη σαφέστεροι, φωνάζοντας «Ντούτσε, Ντούτσε!» (ήταν βέβαια και η επέτειος του θανάτου του Μουσολίνι). Είναι όπως στα μπαρ, σχολίασε ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Εντμόντο Μπερσέλι: κερδίζει όποιος φωνάζει πιο δυνατά.

Αυτό που δεν ξέραμε, και το επισημαίνουν εύστοχα στο χθεσινό τους φύλλο οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, είναι ότι δίπλα στους φασίστες πανηγύριζαν και οι Εβραίοι. Η μικρή, αλλά σημαντική, κοινότητα της Ρώμης (κάπου 9.000 άνθρωποι) ψήφισε μαζικά υπέρ του πρώην αρχηγού της φασιστικής νεολαίας επειδή το σημερινό του κόμμα έχει φιλο-ισραηλινές θέσεις. «Η ιταλική Κεντροδεξιά είναι πολύ πιο κοντά στο Ισραήλ απ΄ ό,τι οι κεντροαριστεροί προκάτοχοί της», λέει ο Μισέλ Μποχόμπζα, που η οικογένειά του έφυγε από τη Λιβύη για τη Ρώμη το 1967, μετά τον πόλεμο των Έξι Ημερών. Το σημείο καμπής για τους Εβραίους της Ιταλίας ήταν η επίσκεψη που πραγματοποίησε ο Τζανφράνκο Φίνι στο Ισραήλ, το 2003, στη διάρκεια της οποίας χαρακτήρισε τον φασισμό «το απόλυτο κακό». Συγχωρεμένος λοιπόν κι αυτός και οι υπασπιστές του για τις αμαρτίες του παρελθόντος...

Όλα αυτά έχουν συμβολική, όχι ουσιαστικά πολιτική σημασία, να εξηγούμαστε. Το κεντρικό πρόβλημα της Ιταλίας είναι η επιστροφή του Μπερλουσκόνι και του Μπόσι, όχι των νεοφασιστών (αν και προκαλεί αλγεινή εντύπωση η άρνηση της Νομικής Σχολής του Μπάρι να δεχθεί την πρόταση του κοσμήτορα να μετονομαστεί από Μπενίτο Μουσολίνι σε Άλντο Μόρο!). «Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο απ΄ όλα είναι η τεράστια διείσδυση του Μπερλουσκόνι στον ιστό της χώρας, και αυτή η κολοσσιαία σύγκρουση συμφερόντων που συγκεντρώνεται στο πρόσωπό του», λέει ο καθηγητής Τζοβάνι Σαρτόρι στην Ελ Παΐς. «Ο άνθρωπος αυτός επιστρέφει για να κλείσει παλιούς λογαριασμούς - και υπάρχουν ακόμη πολλοί. Καμιά διάθεση δεν έχει να κάνει τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να περνά καλά, να χαμογελά και να λέει ανέκδοτα. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, τα μέσα ενημέρωσης θα είχαν πέσει πάνω του. Αλλά εδώ είναι υποταγμένα».

Δεν είναι αλήθεια, πάντως, ότι δεν ενδιαφέρει τίποτα άλλο τον Μπερλουσκόνι. Θέλει, ας πούμε, να διώξει όλους τους λαθρομετανάστες με συνοπτικές διαδικασίες. Και έχει πείσει την Ευρωπαϊκή Ένωση πως το ίδιο πρέπει να γίνει και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Αύριο θα ληφθούν σημαντικές αποφάσεις στις Βρυξέλλες, οι οργανώσεις υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν σημάνει συναγερμό.