Στο όνομα της ζωής
«Οι μεγάλοι μάς φαίνονται μεγάλοι μόνο και μόνο επειδή είμαστε πεσμένοι στα γόνατα», έλεγε ο Λουσταλό, ένας δημοσιογράφος που ενώθηκε με τους εξεγερμένους κατά τη Γαλλική Επανάσταση. «Ας σηκωθούμε όρθιοι!»
Τα λόγια εκείνα του Λουσταλό εμπνέουν πάντα τον Ραούλ Βανεγκέμ, έναν από τους «γκουρού» κάποιων άλλων εξεγερμένων, που σηκώθηκαν όρθιοι πριν από σαράντα ακριβώς χρόνια για να αμφισβητήσουν τις αξίες των μεγάλων, δηλαδή των δασκάλων τους, των πολιτικών τους και, πάνω απ΄ όλα, των πατεράδων τους. «Η προσπάθειά μας να επιβιώσουμε μας έχει μέχρι τώρα εμποδίσει να ζήσουμε», έγραφε στο Εγχειρίδιο Καλής Συμπεριφοράς προς χρήση της Νέας Γενιάς , ένα βιβλίο-φάρο για εκείνη την εποχή. Ο Μάης του ΄68 ήταν μια θεαματική απόρριψη της επιβίωσης στο όνομα της ζωής. Τι συνέβη λοιπόν και απειλείται σήμερα ακόμη κι αυτή η επιβίωση, ως αποτέλεσμα της καταστροφής της βιόσφαιρας και της επέκτασης της φτώχειας;
Στα 74 χρόνια του, ο άλλοτε θεωρητικός των καταστασιακών είναι πάντα αισιόδοξος και πάντα μαχητικός. Τον ενοχλούν βέβαια η παθητικότητα, η μοιρολατρία, ο φετιχισμός του χρήματος, η αρπακτικότητα, η συγκεντρωτική και ανταγωνιστική εκπαίδευση, η λεηλασία της γης, η έλλειψη δημιουργικότητας από όλους εκείνους που προσπαθούν να καταπολεμήσουν τη βαρβαρότητα με τα όπλα της βαρβαρότητας και όχι με τη δύναμη της ζωής. Αλλά δεν χάνει το ριζοσπαστικό του πνεύμα. «Ποτέ δεν ήμασταν τόσο κοντά στη ζωή και τόσο μακριά από το να τολμήσουμε να την αρπάξουμε», λέει σε συνέντευξή του στον Νουβέλ Ομπζερβατέρ. «Πιστεύω ακράδαντα, όμως, ότι κάτω από τον σκοταδισμό, τη δουλοπρέπεια, τον νόμο του πιο ισχυρού και του πιο πονηρού, βρίσκεται σε κίνηση μια δύναμη ζωής. Τίποτα δεν θα εμποδίσει τη ριζοσπαστική σκέψη να προοδεύει και να υπονομεύει υπογείως το θέαμα όπου η υπαρξιακή ένδεια αναγορεύεται σε αρετή».
Ωραία λόγια, αλλά πού στηρίζονται; Σε ποια κινήματα, σε ποια πειράματα, σε ποια ρεύματα; Ίσως ο Βανεγκέμ να δίνει απαντήσεις σ΄ ένα δοκίμιό του που μόλις κυκλοφόρησε με τίτλο «Ανάμεσα στο πένθος του κόσμου και τη χαρά της ζωής. Οι καταστασιακοί και η μετάλλαξη των συμπεριφορών» (εκδ. Verticales-Gallimard). Ίσως να διακρίνει καλύτερα από εμάς αυτήν «τη συμμαχία με τη φύση, όπου η ζωή θα ξαναβρεί τα δικαιώματά της και θα ξεπεράσει την επιβίωση». Να διεκδικήσουμε για λογαριασμό μας τους φυσικούς πόρους- τονίζει- ώστε να απαλλαγούμε από την τυραννία της εργασίας. Ενδιαφέρον: αλλά πώς θα το εξηγήσουμε στη γενιά των 600 ευρώ;
Ας μείνουμε στα γενικότερα, και διαχρονικότερα. «Να στηριχθούμε στην ορμή της ζωής ώστε να την εξευγενίσουμε», αυτός είναι κατά τον Ραούλ Βανεγκέμ ο καλύτερος και πιο ευχάριστος τρόπος να κτίσουμε το πεπρωμένο μας απέναντι στα εμπόδια μιας οικονομίας που εκμεταλλεύεται τον άνθρωπο και τη γη. «Γιατί όποιος προσαρμόζει τη ζωή του στα κριτήρια της επιτυχίας και της αποτυχίας έχει ήδη σταματήσει να ζει».
posted by Μιχάλης Μητσός @ 1:57 μ.μ.
18 comments
18 Comments:
«Γιατί όποιος προσαρμόζει τη ζωή του στα κριτήρια της επιτυχίας και της αποτυχίας έχει ήδη σταματήσει να ζει»
Οι αξίες ζωής που επιλέγει καθένας είναι αποτέλεσμα κυρίως της παιδείας του.
"Και η παιδεία που αποβλέπει στον πλούτο, ή μια άλλη προς την ισχύν, ή μια τρίτη ακόμη (που αποβλέπει) στην απόκτηση γνώσεων χωρίς φρόνηση και δικαιοσύνη, είναι χυδαία και ανελεύθερη, και ότι δεν αξίζει καθόλου να την ονομάζη κανείς παιδεία." Πλάτων, Νόμοι, 643a–644b
Πολύ αισιόδοξη σκέψη και λόγια του Κου Ραούλ, για να έχουν ελπίδες πραγματοποίησης.
Μπα σε καλό μου με τις μαυρίλες μου.
Ζαν-Πολ Σαρτρ ή Ρεϊμόν Αρόν, άραγε;
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Αγαπητέ Φίλιππε. Αν ο θλιβερός κυριούλης που δηλώνει καταστασιακός, τρομάρα του, μάθαινε ότι κάποιος χρησιμοποιήσε λόγια του Πλάτωνος προς επίρρωση της δική του "πολιτικής σκέψης", θα του έκανε μήνυση.
Από τον Ιανουάριο, οι κάτοικοι της χώρας της "φαιδράς πορτοκαλέας" που έλεγε και ο Βλάχος, γίνονται μάρτυρες άλλου ένα σουρρεαλιστικού επεισοδίου που λαμβάνει χώρα στο δημόσιο βίο.
Οι κατεξοχήν υπάλληλοι, συμπαραστάτες, υπηρέτες, φορείς και όργανα αναπαραγωγής της επαίσχυντης κρατικής εξουσίας, οι δημοσιογράφοι και τα έντυπα, επέλεξαν αυτή τη φορά, μέσω ηλιθίων αφιερωμάτων που απευθύνονται σε αγράμματους και σε βλάκες, να ευτελίσουν μια διαμαρτυρία κάποιων , λίγων, ανθρώπων απέναντι σε αυτά που οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι υπηρετούν δουλικά.
Είναι χαρακτηριστική η προσπάθεια δημιουργίας ενός παράλληλου σύμπαντος όπου τάχα μου βρίσκεται μια κοινωνία που αντιστέκεται και που αυτοί, οι προδότες κάθε κοινωνικού αγώνα( με τελευταίο παράδειγμα το ασφαλιστικό), πριμοδοτούν.
Ο στρατηγός Ντε Γκωλ θα επιχαίρει από εκεί που βρίσκεται κι αν μπορούσε θα τους συνέχαιρε έναν-έναν χωριστά που κάνουν τόσο καλή δουλειά στην αναπαραγωγή του συστήματος.
Η τελευταία μεγάλη επανάσταση έγινε όταν οι ιδέες του Διαφωτισμού έστειλαν στην κρεμάλα του Λουδοβίκους. Ελπίζω σύντομα να ξημερώσει η μέρα εκείνη όπου διψασμένοι για ελευθερία πολίτες θα αποτινάξουν την κρατική τυραννία, θα στήσουν ξανά τις γκιλοτίνες και μαζί με τους φορείς της ντεμεκ "αστικής δημοκρατίας", θα εκτελέσουν τα κατεξοχήν όργανα της επιβολής της: τους δημοσιογράφους.
Αγαπητέ Αθηναίε,
Συγκλονιστικός ο οβολός σου, τουλάχιστον όσον αφορά τις προθέσεις. Γιατί στην πράξη γνωρίζουμε πόσο γνήσια ιδεαλιστές είναι όσοι σηκώνουν πρώτοι τη ρομφαία ενάντια στην καθεστηκυία τάξη πραγμάτων.
Κι εκείνοι είναι επαίσχυντοι Ροβεσπιέροι, δοσίλογοι, κομιτατζήδες κάποιου άλλου κατεστημένου που ακόμα δεν είναι σε όλους ορατό.
Γι αυτό ας μην γελιόμαστε. Η καταπίεση του ανθρώπου απο άνθρωπο ρέει μέσα στο DNA όλων, είτε είναι αποικιακές υπερδυνάμεις, ξεπεσμένοι Λουδοβίκοι, ή παρακμιακοί βαλκάνιοι παρίες, όπως ο τύπος που είδα το πρωί στον καθρέπτη του μπάνιου.
Αθήναιε, ρομαντικέ μου επαναστάτη,
χρειάζεται να συνειδητοποιήσεις οτι ο κόσμος έχει εξελιχθεί από την εποχή των Λουδοβίκων και των διαφωτιστών, από την εποχή που το συμφέρον της αστικής τάξης ήταν η κοινωνική απλελευθέρωση και το κοινωνικό σύστημα που επέβαλε συντελούσε στην κοινωνική χειραφέτηση.
Έκτοτε συνέβησαν πολλά στον κόσμο: to name a few,
ο τρόμος, το διεθυντήριο, ο Βοναπάρτης, οι φιλελεύθερες εξεγέρσεις του 1848, η Κομμούνα, οι ξεσηκωμοί στη Ρωσσία που κατέληξαν στην μεγάλη Οκτωβριανή επανάσταση, ο εμφύλιος εκεί και (πάλι) ο τρόμος, κτλ κτλ
Η "τελευταία μεγάλη επανάσταση" λοιπόν δεν έγινε το 1789, είτε αναγνωρίζουμε στις κοινωνικές επαναστάσεις τον τρόπο ύπαρξης της κοινωνικής εξέλιξης, είτε είμαστε ποτισμένοι από φόβο και μίσος γι αυτές. Αντίθετα, οι επαναστάσεις είναι μόνο το κεντρικό τμήμα ενός μεγάλου φάσματος συγκρούσεων, που κινείται από την απροθυμία, τις διαδηλώσεις, τις ταραχές, την απείθεια, την εξέγερση, ώς την ένοπλη σύρραξη, τον εμφύλιο και την εξωτερική εισβολή.
Ο Μάης κινείται κάπου στα χαμηλά του φάσματος αυτού, και οι συνθήκες γέννησής του είχαν λαμπρά περιγραφεί από τον Bourdieu λίγό καιρό πριν. Ο Μάης "χόντρυνε", ως γνωστόν, όταν μπήκαν οι εργάτες στο παιχνίδι. Ένα μεγάλο δίδαγμά του αποτελεί η υποδειγματική ευελιξία που έδειξαν τότε τα αφεντικά στις διαπραγματεύσεις: ξεχάστηκαν τα "δε βγαίνουμε" και τα "θα μας φάει ο ανταγωνισμός". Εν μια νυκτί δόθηκαν αυξήσεις με τη σέσουλα...
Όπως ήταν φυσικό (και σύμφωνα με αυτό που συμβαίνει σε εξεγέρσεις που δεν προχωρούν), οι μορφές που ξεχώρησαν στο φοιτητικό κίνημα είτε έγιναν οι πιο δραστήριοι υπερασπιστές του καθεστώτος (ρότετ Ντάνι) ή περιθωριοποιήθηκε η σκέψη τους, γύρισε στη γραφικότητα και τον παραλογισμό (αντιπροσωπευτική τάση είναι η στροφή πολλών προς τη θρησκεία).
Θα συνεχίζουμε να τα βλέπουμε αυτά.
Αφού σ'αρέσει ο Αγκάμπεν, πάρε αυτό το βιβλιαράκι, με ένα κείμενο οξυδερκέστατο στην ανάλυση της κατάστασης, γραφικό στην πρόταση δράσης. Να ενημερωθείς για το τι έρχεται, και για τι θα λένε οι "κυριούληδες" της επόμενης τεσσαρακονταετίας, αν εν τω μεταξύ δε νικήσει καμμιά επανάσταση και αν δε μας φάει όλους καμμιά μαρμάγκα...
Αγαπητέ Φίλιππε.
Η απαίτηση για γνησιότητα στον ιδεαλισμό,μπορεί να παραλληλιστεί άνετα με την απαίτηση του να κάνουμε σεξ, μόνον όταν είμαστε ερωτευμένοι.
Το έχω ξαναγράψει και εδώ και στο μπλογκ μου και αλλού. Οι πρώτοι φιλελεύθεροι απαίτησαν ελευθερία για να διευκολύνουν τις εμπορικές τους δραστηριότητες. Ο Χάμιλτον, έμπορος ήταν. Αν αυτό εσείς το κρίνετε ως έλλειψη ιδεαλισμού τότε η δημοκρατία είναι προϊόν αυτής ακριβώς της έλλειψης ιδεαλισμού και μεταξύ μας, το βρίσκω μια χαρά.
Και εγώ την ίδια ελευθερία επιζητώ. Εργάζομαι 12-14 ώρες καθε μέρα και τα μισά τα παίρνει η εφορία. Και να πω ότι οι φόροι γίνονται κοινωνικές παροχές, ειδικά για τους αδυνάτους, να πω χαλάλι. Βλέπω όμως πως ο δικός μου κόπος, αφενός και κάθε προοπτική επέκτασης της επιχειρηματικής μου δραστηριότητας,αφετέρου, περιορίζεται από τη διαπλοκή του κράτους με μια σειρά από ομάδες, εξέχουσα θέση ανάμεσα στις οποίες κατέχουν τα εκδοτικά συγκροτήματα. Τα συγκροτήματα που μας κάνουν κήρυγμα για τον αντιεξουσιαστικό Μάη του '68! Οι δούλοι του συστήματος, τα στηρίγματά του, οι φορείς του οι ίδιοι, μας κάνουν μαθήματα αντιεξουσιασμού και μας μοιράζουν και σχετικά δωρεάν dvd "με συγκλονιστικές στιγμές της εξέγερσης"! Έ-ΛΕ-ΟΣ
Συμφωνώ ότι η καταπίεση του ανθρώπου από τον άνθρωπο είναι συμφυής με τη φύση του ζώου άνθρωπος αλλά όλη η ανθρώπινη ιστορία, κινείται γύρω από την επιθυμία να καθυποτάξουμε τη ζωώδη μας φύση ( και τις ορμόνες μας, συμπληρώνω εγώ, ως γυναίκα).
Η ηθικολογική αποτίμηση και τα αιτήματα για ιδεαλιστικούς αγώνες δεν με αφορούν γιατί δεν αποτελούν καλή βάση για συζήτηση αφού προϋποθέτουν συμφωνία επί των ηθικών αρχών. Όχι πως δεν έχω ηθική αλλά την έχω για το σπίτι μου, δεν απαιτώ η κοινωνία να συμμορφωθεί προς τη δική μου ηθική όπως απαιτούν κάποιοι στην κοινωνία από μένα.Οπότε, δεν βρίσκω σκόπιμο να συζητώ επί ηθικής βάσης.
Όσο για το "βαλκάνιος παρίας", δεν είναι τόσο άσχημο, σας παραπέμπω και στον έξοχο, σημερινό Κούρτοβικ για τη σχετική τεκμηρίωση, διαβάστε τον, αξίζει τον κόπο.
Μαύρο Πρόβατο, δεν αγνοώ τους κοινωνικούς αγώνες αλλά έγιναν μέσα στο πλαίσιο που χάραξε η γαλλική επανάσταση και επέτυχαν στο βαθμό που το επέτρεψαν οι αστοί, αυτή είναι η αλήθεια, όσο κι αν τσούζει (και μενα μαζί).
Η μόνη αληθινά μεγάλη επανάσταση μετα τη γαλλική θα ήταν το ευρωσύνταγμα, η κατάλυση των εθνικών κρατών της ΕΕ και η μετατροπή της Ένωσης σε Ομοσπονδιακό κράτος κατά τα πρότυπα των ΗΠΑ.
Τώρα ο Αγκάμπεν μου αρέσει ως στυλ γραφής, είναι κάπως τσαχπινογαργαλιάρικο και σέξυ, πρόσφατα δε, χρησιμοποιήσα μια ατάκα του για ένα advertorial που έγραψα για ένα εμφιαλωμένο νερό ( γιαυτό και τον διαβάζω άλλως τε) όμως η ουσία δεν με αφορά. Δεν τα πολυπιάνω, κιολας. Εξάλλου, όταν όλοι οι ιδεαλιστές και οι μεταμοντέρνοι κάνουν βόλτα στους αιθέρες, κάποιος πρέπει να μένει στον πλανήτη, να τον πατά γερά, να τον έχει το νου του, βρε αδελφέ.
"Οι δούλοι του συστήματος, τα στηρίγματά του, οι φορείς του οι ίδιοι, μας κάνουν μαθήματα αντιεξουσιασμού και μας μοιράζουν και σχετικά δωρεάν dvd "με συγκλονιστικές στιγμές της εξέγερσης"! Έ-ΛΕ-ΟΣ"
Τέτοια τρικυμία εν κρανίω, σπανίως συναντά κανείς στον Αθήναιο, που κατά τα άλλα έχει ενδιαφέρουσα σκέψη.
Μιχάλη με λένε. Συντονίζω τα δισέλιδα αφιερώματα που φιλοξενούν από την αρχή του χρόνου κάθε Σάββατο τα ΝΕΑ. Εχω ακούσει πολλά καλά σχόλια από ανθρώπους που εκτιμώ για τη σοβαρότητα αυτών των κειμένων και τις πληροφορίες που δίνουν. Μαθήματα αντιεξουσιασμού δεν κάναμε ποτέ, αυτά είναι για μικρά παιδιά. Θυμόμαστε εκείνα τα γεγονότα και αναδεικνύουμε πλευρές τους που θεωρούμε ενδιαφέρουσες. Ελεύθερα, χωρίς παρεμβάσεις, χωρίς ούτε μία υπόδειξη από εκδότες, διευθυντές ή αρχισυντάκτες. Το κάνουμε καλά; Εχουν ενδιαφέρον τα αφιερώματα ή είναι βαρετά; Το κρίνει ο καθένας. Αλλά ότι "θέλουμε να ευτελίσουμε μια διαμαρτυρία κάποιων" κλπ, ομολογώ πως δεν περίμενα να το ακούσω. Περίμενα λίγο υψηλότερο επίπεδο, Αθήναιε. Να μου πεις, όταν χαρακτηρίζεις τον Ραούλ Βανεγκέμ "θλιβερό κυριούλη που δηλώνει καταστασιακός", δεν θα πρέπει να περιμένω πολλά...
Μια άξια συνάδελφός μου επιμελήθηκε το βιβλιαράκι που συνοδεύει το χθεσινό φύλλο, διαβάζοντας, παίρνοντας συνεντεύξεις από ιστορικούς, δουλεύοντας περισσότερες "από 12 με 14 ώρες την ημέρα", κι όλα αυτά στο όνομα της ενημέρωσης.
"Δούλοι του συστήματος"; Τι μας λες, βρε Αθήναιε; Εκανες παρέα με τον Κουφοντίνα ή δεν πρόλαβες; Μήπως θα σε δούμε την επόμενη φορά μαζί με τα φρικιά να ρίχνεις μπογιές στην είσοδο για να διαμαρτυρηθείς για τα συγκροτήματα;
Θλίψη...
Αν είναι να το παίρνεις προσωπικά, να το ξέρω και να σχολιάζω μόνον όταν είναι να σου πω τί ωραίο είναι αυτό που έγραψες.
Εν, ολίγοις. Δεν δικαιούσαι δια να ομιλείς για τον Μάη, βρε φίλε. Πώς να στο πω πιο λιανά. Ούτε εσύ, ούτε κανένας άλλος από τους εργαζόμενους στα ελληνικά ΜΜΕ.
Αυτή είναι η άποψή μου, live with it.
Και να στο πω και λίγο πιο κουλτουριάρικα, δια στόματος Ουμπέρτο Έκο, ο οποίος σ'ενα άρθρο του καυτηρίαζε την τάση των σύγχρονων φιλότεχνων να μετατρέπουν την τέχνη σε... μπριζόλα.
Σε κάποια συναυλία του πιανίστα Μαουρίτσιο Πολίνι, ο βιορτουόζος, πριν καθίσει στο πιάνο, έκρινε σκόπιμο να πει δυο λόγάκια για κάποια από τις επιδημίες πείνας που είχαν ξεσπάσει στην Αφρική. Κάποιοι φιλόμουσοι ενοχλήθηκαν και σχολιάζοντας αυτό ο Έκο έγραψε για "την μετατροπή της Τέχνης σε μπριζόλα που πρέπει να καταναλωθεί και μάλιστα γρήγορα".
Το ίδιο κάνατε και στα αφιερώματα. Μετατρέψατε ένα απόσπασμα της Ιστορίας σε εμπορικό είδος, σε παραγέμισμα σελίδων, χρησιμοποιήσατε ένα κομμάτι της Ιστορίας ως άλλοθι και νομιμοποίηση του αμφισβητούμενου ρόλου που παίζει ο τύπος στα ελληνικά πολιτικά πράγματα.
Τώρα αν αυτό σε κάποιους πήρε παραπάνω από 14 ώρες, τί να πω, η μαγείρισσα. Ας μάθουν να μαγειρεύουν τα ετοιματζίδικα γρηγορότερα.
Προφανώς, Αθήναιε, αυτό που θα ήθελες είναι να μην είχαμε γράψει λέξη για τον Μάη, ούτε εμείς ούτε οι άλλες εφημερίδες, ώστε να μη μετατρέψουμε "την τέχνη σε μπριζόλα". Η διαφορά μας είναι ακριβώς αυτή: ότι εγώ πιστεύω στη δουλειά μου, και προσπαθώ να την κάνω όσο καλύτερα μπορώ, ενώ εσύ θεωρείς (μα είναι δυνατόν;) ότι η δημοσιογραφία υπηρετεί σώνει και καλά το σύστημα, και άλλες τέτοιες παλαιοεπαναστατικές αρλούμπες.
Οσο για τον επεισόδιο με τον Πολίνι, θα μπορούσες να το επικαλεστείς αν εγώ έγραφα περισπούδαστα πράγματα για τη μαγειρική. Αλλά δεν το έκανα. Αντίθετα: εσύ γράφεις περισπούδαστα πράγματα για γεγονότα που δεν κατέχεις και ανθρώπους που δεν γνωρίζεις.
Να ζήσω με την άποψή σου; Δεν θέλω να σε στενοχωρήσω, αλλά έχω κάνει και δυσκολότερα πράγματα.
Σου φαίνονται περισπούδαστα, Μισέλ ντήαρ, επειδή προφανώς τα συγκρίνεις με αυτά που γράφουν επί πληρωμεί οι συνάδελφοί σου.
Πράγματι, μέχρι και τα πιο πρόχειρα σχόλια ενός μέσου μπλόγκερ είναι πιο σοβαρά από την πλειοψηφία των άρθρων στις ελληνικές εφημερίδες αλλά μάλλον δεν κατάλαβες το πόϊντ της ιστορίας και φταίω εγώ που την αφηγήθηκα άτσαλα. Το επεισόδιο, δεν αναφέρεται στην εξειδικευμένη γνώση και στο...περισπούδαστο αλλά στον τρόπο που προσλαμβάνει η πλειοψηφία κάποια πράγματα.
Ναι, θα ήταν καλύτερα να μην είχατε γράψει ούτε λέξη για τον Μάη του '68, και βάζω και στοίχημα ότι αν περνούσε από το χέρι σου, δεν έμπαινε στην εφημερίδα ούτε αράδα!
Η δημοσιογραφία αυτή καθ'αυτή δεν υπηρετεί το σύστημα αλλά η δημοσιογραφία που ασκείται σε αυτή τη χώρα με κάποιες εξαιρέσεις αυτό κάνει.
Λυπάμαι που σε στεναχωρώ, δεν είναι η πρόθεσή αλλά αντί να μου επιτίθεσαι μήπως προβληματιστείς λίγο; ( αν υποθέσουμε ότι δεν έχεις ποτέ προβληματιστεί κάτι που δεν το νομίζω)
Παρεμπιπτόντως, τώρα που το θυμήθηκα Αθήναιε, τι σε πείραξε από το κύριο άρθρο του περασμένου Σαββάτου; Υποτίθεται ότι είσαι και φιλελεύθερος. Αλλά ξέχασα, τώρα περνάς την επαναστατική σου φάση και ονειρεύεσαι εκτελέσεις...
Μπονζούρ Μισέλ. Διαβάζεις τη σκέψη μου; Δεν ανέφερα πουθενά εδώ κάτι για το κύριο άρθρο της εφημερίδας το Σάββατο...
Πριν από το Πάσχα ένας παλαίμαχος της αριστεράς, ο Αντώνης Καρκαγιάννης, έγραψε στην Καθημερινή ένα ανάλογο άρθρο με αυτό του Παντελή Καψή. Με έπιασε μελαγχολία με τον τρόπο που αντιλαμβάνονται οι πρώην αριστεροί τον Φιλελευθερισμό. Δεν είναι φιλελεύθερες οι απόψεις του Καψή. Δεν έχει καμία σημασία αν οι εργαζόμενοι στις φράουλες κερδίζουν χρήματα και ανεβαίνει το βιοτικό τους επίπεδο. Σημασία έχει ότι οι εργοδότες τους παραβιάζουν τη νομοθεσία. Οι φιλελεύθεροι είμαστε υπέρ της τήρησης των νόμων και η αναφορά η δική μου στις κρεμάλες δεν ήταν και πολύ...kosher είναι η αλήθεια και παλεύουμε να αλλάξει ο νόμος. Ο Καψής είναι υπέρ της αποποινικοποίησης της ανασφάλιστης εργασίας; Μάλλον όχι. Οπότε τί φιλελεύθερες ιδέες έχει;
Πάντως την κρεμάλα δεν την γλυτώνεις κι επειδή σε συμπαθώ, θα σε κρεμάσω πρώτο.
Αποφάσισα να γράψω κι εγώ ένα άρθρο και να στο στείλω. "Η σημασία του Μάη του 68 για τους νεοφιλελεύθερους" ελπίζω να το περιλάβεις και να μην φοβηθείς τη σύγκριση που θα γίνει μοιραία με τα υπόλοιπα... 8-)
Δεν θα γίνω συνήγορος του Καψή, άλλωστε κριτική μπορείς να ασκήσεις απευθείας. Πουθενά δεν αρνείται όμως ότι οι εργοδότες παραβιάζουν τη νομοθεσία. Το μόνο που είπε είναι ότι το μποϊκοτάζ στις φράουλες είναι βλακώδες.
Συμφωνώ ότι η καταδίκη συλλήβδην όλων των δημοσιογράφων είναι όμοια με μεσαιωνική καύση μαγισσών. Με αυτήν την έννοια όλοι οι μάγειρες μας δηλητηριάζουν, όλοι οι οδηγοί λεωφορείων απεργάζονται πως θα μας αδειάσουν σε κάποιο χαντάκι, και συμπάσσα η κοινωνία είναι τάγμα δαιμόνων.
Θα ενδιαφερόμουν κι εγώ για το άρθρο πέρι Μάη και νεοφιλελεύθερων, Αθηναίε... Μπορείς να μας πεις που μπορούμε να το βρούμε;
Δημοσίευση σχολίου
<< Home