Η εκδίκηση του υιού

Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ σπανίως εκδίδει απόφαση που να είναι έστω και υπαινικτικά επικριτική για το Ισραήλ. Δεν συμβαίνει το ίδιο με το νεοσύστατο Συμβούλιο του οργανισμού για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Προφανώς επειδή δεν είναι μέλος του οι Ηνωμένες Πολιτείες.

«Την περασμένη εβδομάδα, το Συμβούλιο του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα καταδίκασε σε μια έκτακτη συνεδρίασή του το Ισραήλ για τις στρατιωτικές του ενέργειες στη Λωρίδα της Γάζας. Το ότι το Συμβούλιο είναι ικανό για άμεση και αποφασιστική δράση αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη. Δεν αποτελεί έκπληξη, αντίθετα, ότι το Ισραήλ είναι η μόνη χώρα που προκαλεί μια τέτοια δράση. Μέσα στους 17 μήνες από τότε που ιδρύθηκε, το Συμβούλιο αυτό έχει ψηφίσει 13 καταδικαστικές αποφάσεις: οι 12 ήταν κατά του ισραηλινού κράτους».

Ο συντάκτης αυτού του άρθρου, που δημοσιεύθηκε προχθές στη σελίδα γνώμης της Ουόλ Στριτ Τζέρναλ, είναι 20 ετών. Ο πατέρας του είναι διάσημος, εκείνος όχι. Ο πατέρας του εκδιώχθηκε από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης το 1953. Εκείνος μπήκε στο Πανεπιστήμιο σε ηλικία 11 ετών (!) και πέντε χρόνια αργότερα έγινε δεκτός στη Νομική Σχολή του Γέιλ. Ο πατέρας του έχει κατηγορηθεί από τις εβραϊκές οργανώσεις ότι είναι ένας «selfhating jew», δηλαδή ένας Εβραίος που μισεί τον εαυτό του. Εκείνος γράφει ένα άρθρο με το οποίο χαρακτηρίζει τον ΟΗΕ «αντισημιτικό καρκίνωμα». Ο πατέρας του δεν μιλάει για πολιτική, εκείνος είναι παθιασμένος με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ο πατέρας του λέγεται Γούντυ Άλλεν. Αλλά εκείνος τα έχει σπάσει μαζί του από τότε που άφησε τη μητέρα του και κράτησε μόνο το δικό της επίθετο: Φάροου, his name is Ronan Farrow.

Τον πρωτοακούσαμε το 1997, σε ηλικία μόλις δέκα ετών, όταν συναντήθηκε στην Πρετόρια με τον Νέλσον Μαντέλα και ταξίδεψε μαζί του, καθώς και με τη Μία Φάροου, τον Ίμρα Χαν και τη Ναόμι Κάμπελ, μέχρι το Γιοχάνεσμπουργκ. Ήταν η πρώτη του γνωριμία με τους κατατρεγμένους και τους αποκλεισμένους, που θα τον σημάδευε για πάντα. Για χάρη τους ανέβαλε τη φοίτησή του στο Γέιλ και έπιασε δουλειά δίπλα στον Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ και τη Γιούνισεφ. Αυτούς θέλει να υπερασπιστεί με το τελευταίο του άρθρο. Πώς εξηγείται- διερωτάται- ότι το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ δεν ασχολείται με τουλάχιστον 26 χώρες όπου διαπράττονται οι πιο κατάφωρες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Γιατί δεν καταγγέλλει τις σφαγές στο Νταρφούρ, τις διώξεις δημοσιογράφων στην Κούβα, τις φυλακίσεις αγωνιστών στη Λευκορωσία;

Δυστυχώς απ΄ όλο το άρθρο αυτό που θα μείνει είναι η- μάλλον υπερβολική διαμαρτυρία του Ρόναν Φάροου για την αντιισραηλινή προκατάληψη των Ηνωμένων Εθνών. Ο πρεσβευτής του Ισραήλ στα Ηνωμένα Έθνη έσπευσε να τον συγχαρεί, λέγοντας ότι «φέρνει φρέσκο αέρα εν μέσω μιας θάλασσας από αντισημιτική λάσπη». Θα μας ενδιέφερε πολύ περισσότερο η άποψη του Γούντυ Άλλεν.