Τ΄ όνομά του ήταν Ραφαέλ
«Δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα γι΄ αυτόν τον άνθρωπο. Ένα πράγμα είναι βέβαιο: πέθανε μόνος και εγκαταλελειμμένος». Κριστόφ Λουί, πρόεδρος της οργάνωσης Νεκροί του δρόμου
Δεν ήξεραν τίποτα γι΄ αυτόν τον άνθρωπο. Μόνο ότι βρέθηκε νεκρός πέντε ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα στην place de la Concorde, την πιο όμορφη πλατεία του Παρισιού. Οι φύλακες τον έβλεπαν βέβαια εδώ και τρεις μήνες να κοιμάται στην «αποθήκη Τuck», ήταν καμιά σαρανταριά χρονών, γκρίνιαζε όταν του έλεγαν να παραμερίσει για να καθαρίσουν, αλλά κατά τα άλλα ήταν ευγενής, κάθε πρωί έλεγε bonjour με μια προφορά «που θύμιζε λίγο Ανατολή». Τις οκτώ κουβέρτες του τις αποθήκευε σε έναν σκουπιδοτενεκέ, όπου άφηνε και το σακίδιό του τα απογεύματα όταν πήγαινε βόλτα. Αλλά εκείνη τη νύχτα, μια από τις πιο κρύες του χειμώνα αφού η θερμοκρασία έπεσε στους μείον τρεις, αποκοιμήθηκε χωρίς να σκεπαστεί. Φορούσε μόνο τα ρούχα του, τρία πουλόβερ, μια μπλούζα, δύο παντελόνια, έναν σκούφο. Δεν αναζήτησε καταφύγιο στην πλευρά της πλατείας που είναι κάπως προστατευμένη από τον αέρα, εκεί που λουφάζουν τα ποντίκια και οι αρουραίοι. Δεν άναψε φωτιά για να ζεσταθεί. Φοβήθηκε ότι θα τον έπαιρναν χαμπάρι οι αστυνομικοί του 8ου Διαμερίσματος και θα τον έδιωχναν; Ή είχε αποφασίσει να πεθάνει;
Τον ονόμασαν «Άγνωστο της Κονκόρντ». Είναι ο τέταρτος άστεγος που πεθαίνει από το κρύο από τις 9 Νοεμβρίου 2007, αλλά ο πρώτος που έχει το θράσος να το κάνει στο κέντρο του Παρισιού, λίγα μέτρα από το σημείο όπου ο Σαρκοζί γιόρτασε τη νίκη του, και μάλιστα παραμονές των δημοτικών εκλογών. «Αφόρητο» χαρακτήρισε το γεγονός ο Πιερ Λελούς, υποψήφιος του κυβερνώντος κόμματος στο 8ο Διαμέρισμα, για να απαντήσει αμέσως ο δήμος ότι δεν έχει δικαίωμα να μιλά κάποιος που επί επτά χρόνια δεν κούνησε το δακτυλάκι του για τους αστέγους. Κι ας έχουν δημοσιευτεί έρευνες που δείχνουν ότι το προσδόκιμο ζωής των αστέγων στη Γαλλία είναι τα 50 χρόνια, κατά 30 χρόνια μικρότερο από εκείνο του πληθυσμού...
«Στον άγνωστο αδελφό μας», έγραφε το σημείωμα που απέθεσε στον τάφο ο Κριστόφ Λουί, μαζί με ένα μπουκέτο χρυσάνθεμα. Ένας άλλος άφησε ένα λευκό αρκουδάκι. Κι ύστερα από μερικές ημέρες αποκαλύφθηκε η αλήθεια. Ο «Άγνωστος της Κονκόρντ» είχε γεννηθεί το 1966 στη Γερμανία από πατέρα με πολωνικό όνομα. Είχε μια ερωμένη κάπου στην Πολωνία. Είχε έλθει στο Παρίσι ψάχνοντας δουλειά. Η Αστυνομία τον είχε συλλάβει μια ημέρα του Οκτωβρίου σ΄ένα ποδήλατο από αυτά του δήμου, που δεν το είχε πληρώσει. «Το είχαν εγκαταλείψει καιρό», δικαιολογήθηκε, «νόμιζα πως ήταν τζάμπα». Τον φωτογράφισαν, του πήραν τα δακτυλικά αποτυπώματα, τον άφησαν. Τ΄ όνομά του ήταν Ραφαέλ. Ο πατέρας του ζει ακόμη στη Γερμανία, χθες επρόκειτο να παραλάβει τη σορό του.
5 Comments:
"Α, όλα κι όλα! Γιατί να τους πληρώνω εγώ που σκοτώνομαι στη δουλειά; Συνέταιρος με το κράτος να γίνω;"
....
Πριν από δυό χρόνια στο Παρίσι, αρχές Ιανουαρίου με την παγωνιά στο maximum, εντυπωσιάστηκα από τα αντίσκηνα στη μέση του πεζοδρομίου, σε πολύ εμπορικές περιοχές, ακόμα και δίπλα στις Nouvelles Galleries- τα αντίσκηνα είχαν επάνω τη στάμπα των Γιατρών του Κόσμου και είχαν χορηγηθεί στους SFD (Sans Domicile Fixe, χωρίς σταθερή κατοικία- έτσι λέγοναι οι άστεγοι εκεί) από το Δήμο του Παρισιού. Επίσης ο Δήμος έχει αγοράσει πολλά εγκατελειμμένα κτίρια, στο κέντρο του κέντρου, και τα χορηγεί δωρεάν στους SDF που ζουν εκεί σε αυτοδιοικούμενες κοινότητες. Αυτά, για να μην γίνουν παρανοήσεις σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί στη Γαλλία αυτή τη στιγμή σχετικά με τους SDF.
@μαύρος γάτος
τι εννοείτε 'για να μη γίνουν παρανοήσεις σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί στη Γαλλία'?
δλδ αντίσκοινα κ κάτι κτίρια είναι τρόπος αντιμετώπισης? κ επίσης μάλλον περισσότερα έχουν κάνει κάποιες οργανώσεις τύπου emmaus (μου φαίνεται πως έτσι γράφεται) παρά ο δήμος η οι κυβερνήσεις.
και για τα αντίσκοινα που είχαν στηθεί στο κανάλι σαιντ μαρτιν δείτε κ τις αντιδράσεις που είχαν προκαλέσει στους επαγγελματίες κ κατοίκους της περιοχής.
Γενικά δεν ξέρω τι εννοείτε αλλά πρέπει να γίνουν παρεξηγήσεις για τη Γαλλια και για το πως (δεν) αντιμετωπίζει ένα σοβαρότατο κοινωνικό πρόβλημα χρόνια τώρα.
Το πρόβλημα των άστεγων είναι πολυδιάστατο, αλλά στη Γαλλία σίγουρα υπάρχει θέληση για βοήθεια στους SDF, κι an όχι από το Κράτος, τουλάχιστον από τον Δ¨ημο του Παρισιού και από μη κυβερνητικές οργανώσεις όπως οι γιατροί του Κόσμου. Και πάλι για να μην γίνουν παρανοήσεις, οι ¨Ελληνες Γιατροί του Κόσμου - στους οποίους ανήκω- διατηρούν στην Αθήνα ένα πολυόροφο Στέκι Μεταναστών και αστέγων. Δεν υπάρχουν μαγικά ραβδιά για αν λύνουμε τα προβλήματα! Ας κάνει ο καθένας ό,τι μπορεί, αξίζει τον κόπο η προσπάθεια.
Θεωρώ πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι επιλέξατε να μεταφράσετε το συγκεκριμένο άρθρο από τον Monde, αλλά μου κάνει εξαιρετικά αρνητική εντύπωση ότι πουθενά δεν αναφέρετε την πηγή σας, ούτε στο μπλογκ σας, αλλά ούτε και στην εφημερίδα.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home