Το καλύτερο πρόγραμμα
«Η πολιτική είναι ένας τηλεοπτικός διαγωνισμός και ο πρόεδρος παρουσιάζει το καλύτερο πρόγραμμα. Ο Σαρκοζί είναι ο εστεμμένος ηγέτης μιας πολιτικής κοινωνίας του θεάματος, πλήρως ενσωματωμένης σε μια σύγχρονη κουλτούρα που συνίσταται στην έκθεση της ιδιωτικής ζωής και στον ανελέητο ανταγωνισμό». Λωράν Ζοφρέν, διευθυντής της Λιμπερασιόν
Τον Μάρτιο του 2006, στο αεροπλάνο της επιστροφής από ένα ταξίδι στη Μαδρίτη, ο Νικολά Σαρκοζί επαινούσε τον πρωθυπουργό Θαπατέρο, με τον οποίο είχε συναντηθεί, αλλά και τον πρωθυπουργό της Ιταλίας Ρομάνο Πρόντι και τον τότε πρωθυπουργό της Βρετανίας Τόνυ Μπλαιρ. «Μα όλοι αυτοί οι πολιτικοί ανήκουν στην Αριστερά», παρατήρησε η συγγραφέας Γιασμίνα Ρεζά, η οποία παρακολούθησε όλη την προεκλογική εκστρατεία του Σαρκοζί και κατέγραψε τις εντυπώσεις της στο βιβλίο Η αυγή, το εσπέρας ή η νύχτα. «Πώς και έχετε φιλικές σχέσεις μαζί τους;». «Κάνετε λάθος, οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι αριστεροί», απάντησε εκείνος. «Μόνο στη Γαλλία ο κόσμος κάνει τον αριστερό».
Ο Νικολά Σαρκοζί δεν έκρυψε ποτέ την απέχθειά του για την Αριστερά και την πεποίθησή του ότι ο Μάης του ΄68 κατέστρεψε τη Γαλλία. Τη θεραπεία του αρρώστου την ανέλαβε προσωπικά: όπως είχε δηλώσει προεκλογικά, μέσα στους πρώτους έξι μήνες της θητείας του επρόκειτο να πραγματοποιήσει το 80% των μεταρρυθμίσεων που χρειάζεται η χώρα του. Αλλά το εξάμηνο πέρασε, και οι μεταρρυθμίσεις είναι αόρατες. Το περασμένο καλοκαίρι ψηφίστηκε από την Εθνοσυνέλευση μια περικοπή φόρων που θα έθετε στην κυκλοφορία 15 δισεκατομμύρια ευρώ προκειμένου να τονωθεί η ανάπτυξη: ύστερα από μια πενταετία όπου η ετήσια ανάπτυξη δεν ξεπερνούσε το 2%, μια αύξηση κατά μισή ποσοστιαία μονάδα φαινόταν εφικτή. Αλλά η διεθνής οικονομική κρίση ανέτρεψε τα σχέδια του προέδρου. Η ανάπτυξη της Γαλλίας δεν θα υπερβεί φέτος το 1,8%, ενώ του χρόνου θα είναι ακόμα μικρότερη.
Μη έχοντας άλλους άσους στο μανίκι, ο Σαρκοζί κατέφυγε σε ένα σίγουρο όπλο: τον θόρυβο γύρω από την προσωπική του ζωή. Εμφανιζόμενος χεράκι χεράκι με τη γοητευτική Κάρλα Μπρούνι, καθίσταται και ο ίδιος σχεδόν συμπαθής. «Ο Γάλλος πρόεδρος, όπως και όλοι εκείνοι που πιστεύουν ότι μπορούν ανά πάσα στιγμή να επωφεληθούν από τη διαφθορά των αντιπάλων του και από την αναταραχή που προκαλούν οι δηλώσεις τους, φοβάται οποιαδήποτε πραγματική απόδειξη», σημειώνει ο φιλόσοφος Αλαίν Μπαντιού. «Αυτό που φοβάται περισσότερο απ΄ όλα είναι να βγει στην επιφάνεια ο φόβος του».
Όλα αυτά δεν θα έπρεπε να προκαλούν έκπληξη. Ο Σαρκοζί κατείχε δύο υπουργεία επί προεδρίας Σιράκ (Εσωτερικών και Οικονομικών) και απέτυχε και στα δύο. Ούτε την κατάσταση στα προάστια βελτίωσε ούτε την ανεργία μείωσε. Αλλά το τηλεοπτικό πρόγραμμα που παρουσιάζει είναι, πράγματι, το καλύτερο.
10 Comments:
Αναρρωτιέμαι τί θα έγραφε η Λιμπερασιόν, αν η Σεγκολέν, έκοβε βόλτες χεράκι-χεράκι με τον Κλούνεϋ... Τέλος πάντων, δεν είναι αυτή το ζήτημα τώρα.
Θυμάμαι μια παλιά φωτογραφία της Άντζελας Γκερέκου με τον Τόλη Βοσκόπουλο. Με είχε καταεντυπωσιάσει στο εξής: εκείνος, την κοιταζε με λατρεία ενώ εκείνη κοιτούσε αυτάρεσκα το φακό της κάμερας όπως ο πρόεδρος κοιτάει την κάμερα και η συνοδός του τις καμήλες...
Πέρα από αυτό, είναι και κάπως αστείο μια μισοριξιά, ένας κακάσχημος και κακοσούσουμος άντρας να προσπαθεί να μας πείσει ότι γαμάει ( συγγνώμη, δεν θέλω να προσβάλλω κανέναν με τη φρασεολογία αλλά αυτό δεν λέγεται αλλιώς).
Τουλάχιστον ο Μπλαιρ, σε ανάλογη φάση της πολιτικής του καρριέρας, άφησε τη δικηγόρο-δράκουλα έγκυο, οπότε η πράξη προέκυπτε από τα...συμφραζόμενα. Οι αγγλοσάξωνες, έχουν ένα στυλ,ακόμη κι όταν επιδίδονται σε πράξεις πολιτικά κιτς, truth must be told.
Πριν από ένα χρόνο περίπου είχε γίνει μια κίνηση για να συνδικαλιστούν οι διάφοροι που εμφανίζονται στα ριάλιτι σόου. Μάλλον όμως αυτό δεν αφορά το εν λόγω μοντέλο - η αζάνς της έχει φήμη οτι κάνει καθαρές δουλειές :-)
Το κακό, αγαπητέ Αθήναιε, είναι πως ακούω από όλο και περισσότερους ότι ο Σαρκοζί είναι κατά βάθος σέξυ!
Μιχάλη,
παραδέξου ότι με αυτό το άρθρο εγκαινιάζεις μια τακτική προσέγγισης του Προέδρου, ώστε την επόμενη φορά να μπορέσεις να φέρεις μαζί σου τα καμαμπέρ!
*
Λινκάρισα το προηγούμενο ποστ στην καλύβα. Δεν βάζω σύνδεσμο, για να μην πει κανείς (πάλι) ότι κάνω διαφήμιση!
Επίκαιρη ανάλυση, αν μη τι άλλο...Ταιριάζει και σ' άλλες χώρες, δεν βρίσκετε; Ειδικά αμα μοντάρεις και το περιεχόμενο της τηλεοπτικής εκπομπής...ο Γάλλος Πρόεδρος διακαιώνεται εκ του αποτελέσματος...τι λέτε κε Αθηναίε;
Νομίζω ότι η θέση του Προέδρου της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης δεν συγκρίνεται με τη θέση ενός Έλληνα Γενικού Γραμματέα Υπουργείου, ούτε καν Έλληνα Πρωθυπουργού. Η Γαλλία είναι μια μεγάλη δύναμη που έχει και πυρηνικά και η πολιτική της επηρρεάζει καθοριστικά και την πολιτική των περιφερειακών χωρών όπως η Ελλάδα όποτε θεωρώ πως κάθε κρίσης πολιτικής στις χώρες του διευθυντηρίου κάπως με αφορά.
@k. Αθηναίε τα δεδομένα είναι διαφορετικά αλλά οι αντιγραφές μοιάζουν...μην ξεχνάτε άλλωστε την επικράτηση του αμερικάνικου πολιτισμού...ήταν αρκετά εύκολα ακόμα και για χώρες που διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο στον παγκόσμιο χάρτη.
Πάντως το παράδειγμά σας εμπεριέχε και τοπικούς αστέρες...
Νομίζω πως οι ομοιότητες δεν οφείλονται στην κοινωνία του αμερικανικού πολιτισμού ( με ό,τι και να σημαίνει αυτό) αλλά στην ανθρώπινη φύση: σε όλη τη γη οι άνθρωποι ερωτεύονται, απατούν, καταχρώνται την εξουσία, κλέβουν, εξαπατούν. Αυτό είναι ίδιον των ανθρώπων και όχι μόνον ενός πολιτισμού. Αυτό που αλλάζει είναι το context που αυτά λαμβάνουν χώρα.
Ο πρόεδρος μιας μπανανίας που χρησιμοποιεί την προσωπική του ζωή για να υποκαταστήσει την αδυναμία του στη διαχείριση των δημοσίων πραγμάτων δεν επηρρεάζει την υφήλιο με τον ίδιο τρόπο που την επηρρεάζει ο αμερικανός ή ο Γάλλος πρόεδρος.
Όταν ξέσπασε το σκάνδαλο του Κλίντον, τα πιο περίεργα τα άκουσα από δήθεν προοδευτικούς φίλους μου οι οποίοι δεν τον κατηγόρησαν για τις πράξεις αλλά για το ότι τις έκανε στο Οβάλ Γραφείο.
Γιαυτό και θεώρησα genial την άποψη του Φίλιπ Ρόθ όπως την εξεφρασε στο "Ανθρώπινο Στίγμα", για το τί θα απέτρεπε τα κουτσομπολιά περί την προσωπική ζωή των πολιτικών. Θα ήθελα να την αναπαράγω αλλά πραγματικά, δεν γίνεται εδώ πέρα.
Συμφωνώ ως προς το ανθρώπινο αλλά ο πολιτισμός επιτρέπει ή περιορίζει όπως και η θρησκεία...αυτά τα δύο, κατά την άποψή μου, δημιουργούν και στα κοινωνικά στερεότυπα τόσο στην καθημερινότητα μιάς μικρής κοινωνίας, όπως την περιγράφει ο Φίλιπ Ρόθ, δηλαδή την πανεπιστημιακή όσο και την εξίσου μικρή των πολιτικών. Βλέπετε οι μικρές κοινωνίες γνωρίζονται αρκετά καλά ακόμα κι όταν πρόκειται για Πρωθυπουργό μεγάλης χώρας...τώρα πλέον τα νέα είναι πολύ σύντομα και πολύ λεπτομερή....γι' αυτό και κάποιοι δεν δίνοθν σημασία.Μπορεί ν' αλλάξουν ανα πάσα στιγμή. Τι λέτε;
Είμαι φιλελεύθερη, άρα δεν ηθικολογώ, δεν έχω συνταγές για το τί πρέπει να κάνει κανείς στη ζωή του. Αντιθέτως, με ενδιαφέρει να υπαρχουν οι κοινωνικές δομές εκείνες που επιτρέπουν μεν στα άτομα να ζουν ελεύθερα χωρίς όμως να παρενοχλούν άλλα άτομα. Ως εκ τούτου, δεν με αφορά αν ο Γάλλος πρόεδρος κοιμάται και με παίχτη του NBA, δεν με αφορά αν μια τέτοια πράξη ομοιάζει προς τον Ζαχόπουλο, τον Κλίντον, τον Παπανδρέου ή τον πατέρα μου τον ίδιο. Αρχίζει να με αφορά στο βαθμό που διαπιστώνω ότι η συζήτηση για το πώς και με ποια ή με ποιον το κάνει το καθένας υποκαθιστά τη συζήτηση του τί πρέπει να κανουμε για τη φτώχια και το περιβάλλον και το ευρωπαϊκό σύνταγμα. Δεν βρίσκω την όλη φάση σκαμπρόζικη. Τη βρίσκω κιτς.
Δεν με ενδιαφέρει ποσώς το πως οι άνθρωποι μπορεί να γίνουν καλύτεροι, αν με ενδιέφερε κάτι τέτοιο, θα πίστευα και σε μια θρησκεία. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι το πώς δεν θα τους παρεμποδίζει κανείς να είναι ελεύθεροι.
Υ.Γ. Μάλλον δεν καταλάβατε σε ποιο απόσπασμα του Ροθ αναφέρομαι. Είναι εντελώς αντιφεμινιστικό και ο διάλογος γίνεται μεταξύ του αφηγητή και κάποιου περαστικού στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου. Αναφέρεται στο τί πρέπει να κάνει ένας άντρας σε μια γυναίκα--στο κρεβάτι-- ώστε εκείνη να μην δημοσιοποιήσει τη σχέση τους. Περίεργο που οι άντρες , τουλάχιστον οι περισσότεροι έχουν τη συγκεκριμένη πράξη για όνειδος και τιμωρία. Ειδικά, κάποιος Εβραίος...
Δημοσίευση σχολίου
<< Home