Χίλια δολάρια για μια οδοντόβουρτσα

Σαράντα επτά εκατομμύρια Αμερικανοί δεν καλύπτονται από οποιαδήποτε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Έτσι, όλο και περισσότεροι καταφεύγουν για σημαντικές εγχειρήσεις στην Ινδία, την Ταϊλάνδη, τη Σιγκαπούρη ή τη Μαλαισία.

O Τζεφ και η Κέιτι δεν πίστευαν τις στατιστικές. Ή, εν πάση περιπτώσει, δεν τους ενδιέφεραν. Όσο εκείνος σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και εκείνη σε μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση στην Ουάσιγκτον, ήταν και οι δύο ασφαλισμένοι. Το 2006 παντρεύτηκαν και η Κέιτι άρχισε το διδακτορικό της, παραδίδοντας συγχρόνως μαθήματα εδώ κι εκεί. Τον Μάρτιο του 2007 άρχισαν να πονούν τα πόδια της. Και τότε κατάλαβε ότι δεν είχε πλέον ιατροφαρμακευτική κάλυψη. «Νιώσαμε ότι βυθιζόμαστε σε έναν παράλληλο κόσμο, ότι είμαστε φτωχοί και αποκλεισμένοι από το σύστημα», λέει ο Τζεφ. Η Κέιτι περίμενε να της περάσει. Και όταν η κατάστασή της επιδεινώθηκε, κατέφυγε στα επείγοντα. Εκεί όμως οι γιατροί τής είπαν πως αν της κάνουν εξετάσεις για να δουν τι έχει, θα της κόστιζε τουλάχιστον 1.000 δολάρια. Άλλα τόσα έπρεπε να δώσει μονάχα για τη συζήτηση που είχε μαζί τους: 700 για τον ειδικό και 300 για μια δεύτερη γνώμη.

Ύστερα από αρκετές περιπέτειες που κράτησαν τρεις μήνες, η Κέιτι ταξίδεψε στο Νέο Δελχί, όπου έχει συγγενείς. Εκεί της διέγνωσαν δισκοπάθεια: μέσα σε τρεις εβδομάδες είχε εγχειριστεί. Οι «ιατρικοί πρόσφυγες» όπως εκείνη πληρώνουν στις χώρες αυτές 50%- 95% λιγότερα από ό,τι στις Ηνωμένες Πολιτείες. Άλλωστε, τα αμερικανικά νοσοκομεία χρεώνουν πολύ περισσότερο τους ανασφάλιστους από ό,τι εκείνους που έχουν μια καλή ασφάλεια: μια απλή εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας μπορεί να κοστίσει στους πρώτους έως και 35.000 δολάρια, οκτώ φορές περισσότερα από όσο χρεώνεται για την ίδια επέμβαση η Μedicaid, το σύστημα που καλύπτει τους πιο φτωχούς Αμερικανούς. «Δεν υπάρχει καμία σχέση ανάμεσα στην τιμή που ζητείται και στο πραγματικό κόστος της επέμβασης», λέει στη Λιμπερασιόν η Νόρα Τζόνσον, ιατρική σύμβουλος που εξετάζει τους λογαριασμούς των νοσοκομείων. «Όλα είναι ζήτημα αγοράς. Η λογική που κυριαρχεί είναι το μέγιστο δυνατό κέρδος». Τα νοσοκομεία μπορεί να χρεώσουν δύο φορές την ίδια επέμβαση, ή ακόμη και το χαρτί τουαλέτας. Η Τζόνσον έχει δει λογαριασμό 1.000 δολαρίων για μια οδοντόβουρτσα!

Σύμφωνα με έρευνα που εκπόνησε η Ελίζαμπεθ Ουόρεν, καθηγήτρια Δικαίου στο Χάρβαρντ, οι μισές οικογένειες που κηρύσσουν πτώχευση φτάνουν σε αυτό το σημείο εξαιτίας ενός ιατρικού προβλήματος. Πέντε εκατομμύρια νοικοκυριά έχουν καταφύγει σε αυτό το μέτρο την τελευταία επταετία. «Δεν πρόκειται για φτωχές οικογένειες», τονίζει η Ουόρεν, «αλλά για ανθρώπους που έχουν πάει στο πανεπιστήμιο, για φίλους και γείτονές μας, για ένα δείγμα της Αμερικής που δουλεύει». Όλοι οι υποψήφιοι του Δημοκρατικού Κόμματος υπόσχονται τώρα την οικουμενική εφαρμογή του συστήματος υγείας. Σε λίγο θα είναι πολύ αργά.