Η αποδοκιμασία του κατεστημένου

Ο Μπάρακ Ομπάμα το έχει πει μέσα σε λίγες λέξεις: «Η ιστορία αυτή μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσε να συμβεί». Και έπεται συνέχεια.

Πρόκειται ασφαλώς για μια μικρή, αγροτική πολιτεία, διόλου αντιπροσωπευτική της χώρας στην οποία ανήκει. Είναι αλήθεια ότι μονάχα μια φορά στην ιστορία, το 1977 με τον Τζίμι Κάρτερ, ο υποψήφιος των Δημοκρατικών που κέρδισε στην Αϊόβα κατάφερε τελικά να κερδίσει και την προεδρία. Ο δρόμος είναι μακρύς, η μάχη θα είναι σκληρή και όλο και πιο βρώμικη. Όλα αυτά όμως δεν αίρουν το γεγονός ότι για πρώτη φορά εδώ και 230 χρόνια ένας μαύρος- έστω, όχι εντελώς μαύρος, για μερικούς όχι «αρκετά» μαύρος- κερδίζει καθαρά μια εκλογική μάχη, και μάλιστα σε μια πολιτεία που το 93% των κατοίκων της είναι λευκοί. Και δικαιούται να ελπίζει ότι, σαράντα χρόνια μετά τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, αυτός, ο γιος ενός Κενυάτη που το δεύτερο όνομά του είναι Χουσεΐν και που στο σχολείο του διδάχθηκε μεταξύ άλλων το Κοράνι, θα προελάσει θριαμβευτικά μια μέρα στον Λευκό Οίκο και θα αλλάξει την Αμερική.

Έχει μεγάλο συμβολικό και ψυχολογικό βάρος η νίκη του Μπάρακ Ομπάμα στην Αϊόβα. Εξίσου μεγάλη σημασία, όμως, έχει η ήττα της Χίλαρι Κλίντον. Όπως σημειώνει ο Βιτόριο Τσουκόνι στη Ρεπούμπλικα, 200.000 Δημοκρατικοί ψηφοφόροι καταψήφισαν τον οίκο «Κλίντον & Κλίντον», απέρριψαν τον ισχυρισμό ότι κάποιες οικογένειες είναι φτιαγμένες για να κυβερνούν, τιμώρησαν την αλαζονεία ενός μηχανισμού που στηρίζεται στο όνομα μιας δυναστείας. Άλλοι 100.000 ψηφοφόροι του αντίπαλου στρατοπέδου επιφύλαξαν την ίδια τιμωρία στον άνθρωπο που πίστεψε ότι το χρήμα, το άφθονο χρήμα, είναι αρκετό για να του εξασφαλίσει το χρίσμα. Με άλλα λόγια, 300.000 κάτοικοι της μικρής Αϊόβα τα έβαλαν με το establishment, το κατεστημένο. Και έδειξαν στους πολιτικούς, στα μέσα ενημέρωσης και στις στρατιές των pundits ότι σε μια δημοκρατία κανείς δεν έχει το δικαίωμα να βάζει το καπέλο του σε μια πολυθρόνα και να την κηρύσσει «κατειλημμένη».

Τριακόσιες χιλιάδες είναι λίγοι, όπως λίγοι είναι και οι σύνεδροι τους οποίους στέλνουν στα συνέδρια των δύο κομμάτων. Αλλά το μήνυμά τους είναι δυνατό. Η Χίλαρι αλλάζει στρατηγική, γίνεται πιο επιθετική, παραμερίζει τον Μπιλ και βάζει μπροστά την Τσέλσι, που προαλείφεται κι αυτή ασφαλώς σε καμιά εικοσαετία για την προεδρία. Ο δισεκατομμυριούχος Μιτ Ρόμνεϊ σκοπεύει να ξοδέψει ακόμη περισσότερα χρήματα για να βελτιώσει τις επιδόσεις του, αλλά στο Νιου Χαμσάιρ θα βρει μπροστά του τον Μακ Κέιν. Ακόμη πάντως κι αν τα αποτελέσματα της περασμένης Τρίτης αποδειχθούν μια παρένθεση αμφισβήτησης, στην αρχή μιας χρονιάς όπου θα γραφτούν και θα ακουστούν πολλά για την αμφισβήτηση που σάρωσε τον πλανήτη πριν από σαράντα χρόνια, αυτή η παρένθεση είναι ελπιδοφόρα. Έστω και μόνο επειδή πείθει τους καχύποπτους ότι εν τέλει δεν είναι όλα «στημένα».