Ο τρομοκράτης με το καμαμπέρ

Διακόσια πενήντα γραμμάρια βιολογικό Βeatschwiller 24% λιπαρά, 140 γρ. Τaupinette fermiere 22% λιπαρά, 250 γρ. Rouelle cendree 21% λιπαρά, 250 γρ. Cabourg au calvados 20% λιπαρά, 355 γρ. Μunster 26% λιπαρά: ένας γαστρονομικός θησαυρός στα σκουπίδια του αεροδρομίου Σαρλ ντε Γκωλ.

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα περιοδικά που κυκλοφορούν αυτόν τον καιρό, το Μonocle, διατυπώνει στο τελευταίο του τεύχος μια ευχή: να αλλάξει το καθεστώς στην αμερικανική Υπηρεσία Εσωτερικής Ασφαλείας (US Ηomeland Security). Η μεταχείριση των επισκεπτών στα αμερικανικά αεροδρόμια- σημειώνεταιαποτελεί εθνικό όνειδος και έχει οδηγήσει στη μείωση του τουρισμού κατά 17%. Τα μέτρα ασφαλείας που επιβλήθηκαν μετά την 11η Σεπτεμβρίου θα γίνουν το 2008 ακόμη πιο αυστηρά, οι ουρές ακόμα μεγαλύτερες. Εδώ και λίγες εβδομάδες, μάλιστα, οι τουρίστες σε αναμονή είναι αναγκασμένοι να υφίστανται μια ακόμη δοκιμασία, την παρακολούθηση μιας ταινίας της Ντίσνεϋ με τίτλο «Καλώς ήλθατε: Πορτρέτα της Αμερικής». Ηow typically american!

Αλλά οι Αμερικανοί έχουν πλέον βρει άξιους μιμητές και στην Ευρώπη. Ο υπογράφων βρέθηκε αυτές τις ημέρες στην Πόλη του Φωτός. Και κατά την επιστροφή του ήταν έτοιμος για όλα, να τον ψάξουν, να του βγάλουν τα παπούτσια, να τον γδύσουν, να τον γυρίσουν ανάποδα- εκτός από αυτό που συνέβη. Το σακίδιο έδειξε κάτι ύποπτο καθώς περνούσε από το μηχάνημα. Και ο υπάλληλος έβγαλε θριαμβευτικά πέντε κομμάτια γαλλικού τυριού, ειδικά συσκευασμένα σε κενό αέρα για να μη μυρίζουν. «Τα τυριά απαγορεύονται στην καμπίνα», δήλωσε. «Δεν το γράφει πουθενά», ήταν η αντίδραση του αφελούς Έλληνα δημοσιογράφου. «Δεν έχει σημασία, έπρεπε να σας έχει ενημερώσει η εταιρεία». Ύστερα από έντονους διαξιφισμούς, έφτασε η αστυνομία και ακολούθησε ένας σουρεαλιστικός διάλογος. «Μonsieur le policier, αυτά είναι υπέροχα γαλλικά τυριά, να και η απόδειξη του καταστήματος, δεν είμαι τρομοκράτης, σας ορκίζομαι». «Λυπάμαι, απαγορεύεται». «Μα δεν το γράφει πουθενά». «Για να πάρουμε ένα φυλλάδιο, μμμ, δεν το βλέπω, ναι, οπ, νάτο: pates, απαγορεύονται τα pates». «Τα τυριά είναι pates;». «Φυσικά, όλα αυτά τα καμαμπέρ είναι pates, δεν ξέρετε γαλλικά;». «Συγγνώμη. Και τώρα; Δεν υπάρχει λύση;». «Θα μπορούσατε να τα καταγράψετε στο αρμόδιο γραφείο, αλλά τώρα είναι αργά, το αεροπλάνο φεύγει». «Είστε χειρότεροι από τους Αμερικανούς». «Το ξέρω». «Κάντε μου τουλάχιστον μια χάρη, μην τα πετάξετε, δώστε τα σε έναν άστεγο, έχετε πολλούς». «Απαγορεύεται». «Πάρτε τα τότε στο σπίτι σας να τα φάτε στο πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν, θεωρήστε τα ένα ταπεινό δώρο ενός αφελούς Ευρωπαίου πολίτη προς τη χώρα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». «Λυπάμαι, δεν γίνεται. Θα πεταχτούν».

Και πετάχτηκαν, εκεί μπροστά μας, μαζί με το φουαγκρά ενός άλλου, εξίσου απελπισμένου επιβάτη. Χάρις στην επαγρύπνηση των γαλλικών αρχών, η πτήση ήταν επιτέλους ασφαλής. Κρίμα που δεν πρόλαβε να προσφύγει στις υπηρεσίες τους και η Μπεναζίρ Μπούτο.

Αυτά, σύντροφοι, και καλή χρονιά σε όλους!