Τρίτη, Δεκεμβρίου 11, 2007

Ένας μαέστρος που λεγόταν Μέιλερ



Να υπάρχει άραγε μεγαλύτερη ευτυχία από το να έχεις πολλά παιδιά; Ο Νόρμαν Μέιλερ ήταν ένας τυχερός άνθρωπος: είχε εννέα. Έναν μήνα μετά τον θάνατό του, το μικρότερο από τα παιδιά του θυμάται.

«Το να γράψω για τον πατέρα μου θα χρειαζόταν ένα βιβλίο, που μόνο εκείνος θα είχε ίσως το κουράγιο και τα εργαλεία να γράψει αυτή την ώρα της άμεσης ευγνωμοσύνης. Θα αρκεστώ έτσι σε κάποιες σκόρπιες σκηνές. Μου έρχεται στο μυαλό το πρόσωπό του όταν διηγιόταν μια συζήτηση που είχε εκείνος και η μητέρα μου, η Νόρις Τσερτς Μέιλερ, με τον Μοχάμεντ Άλι σε ένα κοκτέιλ πάρτι. Ο πατέρας μου ήταν 26 χρόνια μεγαλύτερος από τη μητέρα μου. Ήταν ένα μοναδικό ζευγάρι. Εκείνη, με ύψος 1,75, τον επισκίαζε. Ήταν ήδη ένα επιτυχημένο μοντέλο, ηθοποιός και ζωγράφος, αλλά είχε επιλέξει να παρατήσει την καριέρα της για να γίνει η μητέρα όλων μας. Εκείνος, με ύψος 1,67, είχε γλυκάνει με τον χρόνο και ήταν εμφανώς ευτυχισμένος με τα εννιά του παιδιά. Για την τελευταία του γυναίκα έλεγε πως ήταν η καλύτερη μητριά που είχε γνωρίσει- και είχε γνωρίσει πολλές.

Ο Μοχάμεντ Άλι πλησίασε τους γονείς μου και άρχισε να λούζει τον πατέρα μου με κοπλιμέντα. «Νόρμαν, σε βρίσκω σε φοβερή φόρμα. Πόσων χρόνων είσαι;». «Έκλεισα τα εξήντα, Μοχάμεντ». «Θεέ μου, στέκεσαι περίφημα, μακάρι να έχω τη μισή σου υγεία όταν φτάσω στην ηλικία σου». «Ευχαριστώ, Μοχάμεντ». Ο πατέρας μου ήταν τόσο χαρούμενος με όλα αυτά τα κοπλιμέντα ώστε, όπως συμβαίνει με τα σκυλιά, του ήρθε κατούρημα. Πήγε λοιπόν να βρει μια τουαλέτα, αφήνοντας τη Νόρις μόνη με τον Άλι. Πριν ακόμη απομακρυνθεί, ο τελευταίος γύρισε στη μητέρα μου και της είπε: «Μα πώς αντέχεις να ζεις ακόμα μ΄ αυτόν τον γέρο;».

Δεν έχω γνωρίσει κανέναν που να λέει τόσο όμορφα ιστορίες όσο ο πατέρας μου. Ήταν σαν να βλέπεις ένα μαέστρο να διευθύνει την ορχήστρα του, μόνο που στην περίπτωση του πατέρα μου τη θέση των ήχων την είχαν οι λέξεις. Θυμάμαι όταν η μητέρα μου έκανε με επιτυχία την πρώτη εγχείρηση για καρκίνο και ετοιμαζόταν για μια μακρά περίοδο χημειοθεραπείας και ακτινοβολιών. Εγώ είχα καταπιαστεί με την πρώτη μου σκηνοθεσία και είπα στον πατέρα μου ότι δεν ήξερα πώς θα κατάφερνα να την τελειώσω. «Είναι καιρός, αγόρι μου, να μάθεις να οργανώνεις το μυαλό σου σε χωριστά κουτάκια», μου απάντησε. Χάρις σ΄ εκείνη τη συμβουλή, κατάφερα να ξεπεράσω πολλές δυσκολίες. Χωρίς αυτήν, δεν θα είχα γράψει τίποτα. Είναι ένα από τα καλύτερα μαθήματα (για μένα, δώρα) που μου έχει δώσει ο πατέρας μου».

(Απόσπασμα κειμένου του 29χρονου Τζων Μπάφαλο Μέιλερ που δημοσιεύτηκε χθες κατ΄ αποκλειστικότητα στην Κοριέρε ντέλα Σέρα με τίτλο «Ο πατέρας μου ο Νόρμαν Μέιλερ και ο πόνος»)

1 Comments:

At 12/12/07 10:24 π.μ., Blogger Μαργαρίτα said...

Έχω διαβάσει μόνο ένα βιβλίο του, "το πάρκο των ελαφιών". Είναι ένας καλός συγγραφέας.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home