Στο ξενοδοχείο Ρhoenicia
Το είδαμε κι αυτό: σαράντα Λιβανέζοι βουλευτές είναι κλεισμένοι εδώ και επτά εβδομάδες σε ένα ξενοδοχείο για να προλάβουν να ψηφίσουν πρόεδρο της χώρας προτού τους γαζώσουν οι συριακές μυστικές υπηρεσίες.
Η Σολάνζ Τζεμαγιέλ έχει ένα πρόβλημα: καπνίζει συνεχώς, αλλά δεν μπορεί να ανοίξει τα παράθυρα για να πάρει αέρα το δωμάτιο. «Έχουμε τις κουρτίνες κλειστές για να μας προστατεύουν από τους ελεύθερους σκοπευτές», λέει στην ανταποκρίτρια της Μοντ η χήρα του Μπασίρ Τζεμαγιέλ, ο οποίος δολοφονήθηκε το 1982 λίγες ημέρες πριν αναλάβει την προεδρία της χώρας. «Τις προάλλες, μάθαμε ότι βρέχει από φίλους που μας τηλεφώνησαν. Τις είκοσι πρώτες μου μέρες εδώ, δεν βγήκα από το δωμάτιό μου. Για να ξεμουδιάζω, έκανα εκατό βήματα. Αυτό κράτησε μέχρι τη μέρα που αποφασίστηκε ότι τα γεύματά μας θα μας παρέχονταν για προληπτικούς λόγους απ΄ έξω, ώστε να αποτραπεί ο κίνδυνος να μας δηλητηριάσουν. Μετατρέψαμε τότε μία από τις σουίτες σε τραπεζαρία και τρώμε όλοι μαζί».
Η πρώην Πρώτη Κυρία του Λιβάνου, μαζί με σαράντα ακόμη βουλευτές, φιλοξενείται από τις 24 Σεπτεμβρίου στο πολυτελές ξενοδοχείο Ρhoenicia της Βηρυτού. Το μέτρο ελήφθη μετά τη δολοφονία του βουλευτή Αντουάν Γκανέμ, στις 19 Σεπτεμβρίου. Τρεις μήνες νωρίτερα είχε δολοφονηθεί ένας άλλος βουλευτής, ο Ουαλίντ Εϊντό. Πολλοί συνάδελφοί του σκορπίστηκαν τότε σε διάφορες χώρες για να γλιτώσουν τη ζωή τους. «Τον πρώτο καιρό σκεπτόμουν μήπως φταίγαμε κι εμείς», λέει ο Μπάσεμ Αλ-Σαμπ, που πέρασε τρεις μήνες στις Ηνωμένες Πολιτείες. «Μετά τη δολοφονία του Αντουάν όμως, που ήταν το αντίθετο του πολεμοχαρούς, οι αμφιβολίες μου διαλύθηκαν». Κι έτσι γύρισε στη Βηρυτό. Είναι υποχρεωμένος όμως να παραμείνει ζωντανός, όπως και η Σολάνζ και οι άλλοι βουλευτές, γιατί ένας-δύο αν χάσουν ακόμη τη ζωή τους δεν θα υπάρχει η απαραίτητη απαρτία για την εκλογή προέδρου και η χώρα θα βυθιστεί στο χάος. Κι έτσι κλείστηκαν όλοι στο ξενοδοχείο και περιμένουν, αλλά η ψηφοφορία αναβάλλεται διαρκώς, ήταν για τις 12 Νοεμβρίου και πήγε στις 21.
Ο αλ-Σαμπ, που είναι καρδιολόγος χειρουργός, δεν μπορεί να ασκήσει αυτές τις μέρες το επάγγελμά του. Αλλά δεν απογοητεύεται: προτεραιότητά του αυτή τη στιγμή είναι ο πλουραλισμός, η δημοκρατία και η πολιτιστική ύπαρξη των χριστιανών. Κατηγορηματικά αντίθετος σε μια συμφωνία με τη φιλοσυριακή αντιπολίτευση δηλώνει και ο Ανρί Ελού, αρχιτέκτονας και βουλευτής από ένα νοτιοανατολικό προάστιο της Βηρυτού. «Ο νέος πρόεδρος», τονίζει, «πρέπει να σεβαστεί τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και να υποχρεώσει τη Χεζμπολάχ να καταθέσει τα όπλα». Όσο για την κυρία Τζεμαγιέλ, είναι αποφασισμένη να τιμήσει τη μνήμη του συζύγου της. Κι όσο περιμένει, καταβροχθίζει βιβλία: το «Η αυγή, το βράδυ ή η νύχτα» της Γιασμίνα Ρεζά, που της χάρισε πρόσφατα μια φίλη της, της αρέσει πολύ.
8 Comments:
«Τον πρώτο καιρό σκεπτόμουν μήπως φταίγαμε κι εμείς», λέει ο Μπάσεμ Αλ-Σαμπ ...
-Τι άλλο να πείς, η ενοχοποίηση των θυμάτων!
Επειδή το όνομα κάπου το ξέρω, είπα να δοκιμάσω να δω αν θυμάμαι μερικά πράγματα από την ..διατριβή μου για το Μεσανατολικό, και ετοίμασα ένα "σεντόνι" για το μάκρος του οποίου ζητώ εκ των προτέρων συγνώμη. Λοιπόν:
Ο πεθερός της κυρίας Σολάνζ, ο Πιέρ Τζεμαγιέλ, στα νιάτα του ήταν αθλητής. Μετείχε στην ολυμπιακή ομάδα του Λιβάνου στους Αγώνες του Μονάχου. Εκεί γνώρισε από κοντά τους ηγέτες των Ναζί. Κατελήφθη από ένα απεριόριστο θαυμασμό για τη ναζιστική νεολαία, την πειθαρχία της και την αφοσίωση της στον φύρερ. Ασπάστηκε με πάθος τη ναζιστική ιδεολογία. Επιστρέφοντας στο Λίβανο ίδρυσε το Κόμμα των Φαλαγγιτών, εμπνεόμενος από τον Φράνκο. Για σλόγκαν του κόμματος επέλεξε το τρίπτυχο Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια..
Ο σύζυγος της κυρίας Σολάνζ – και πρωτότοκος γιος του Πιέρ – Μπασίρ Τζεμαγιέλ ήταν ουσιαστικά ο στρατιωτικός διοικητικής της πολιτοφυλακής των Φαλαγγιτών. Στη διάρκεια του εμφυλίου συμπεριφέρθηκε εξίσου αδίστακτα – αν όχι χειρότερα – από τους αντιπάλους του, έχοντας την άμεση στήριξη του Ισραήλ (του Σαρόν προσωπικά).
Εξελέγη Πρόεδρος πάνω στα Ισραηλινά τανκς, καταμεσής της Ισραηλινής εισβολής και κατοχής του Λιβάνου, και μάλιστα κατά τη διάρκεια της Ισραηλινής πολιορκίας της Βηρυτού. Η ψηφοφορία για την εκλογή του στο Κοινοβούλιο έγινε κυριολεκτικά ..νύχτα, όταν οι ένοπλοι μπράβοι του απήγαγαν από τα σπίτια τους όλους τους βουλευτές που ήταν απαραίτητοι για τη συμπλήρωση του απαιτούμενου αριθμού ψήφων. Στις εφημερίδες της εποχής δημοσιεύτηκαν φωτογραφίες με βουλευτές να γρονθοκοπούνται στα έδρανα για να ψηφίσουν σύμφωνα με τη ..συνείδηση τους.
Δεν πρόλαβε να ορκιστεί Πρόεδρος. Λίγες μέρες μετά σκοτώθηκε από μια τεράστια έκρηξη στο αρχηγείο των Φαλαγγιτών. Οι παλαιστίνιοι θεωρήθηκαν υπεύθυνοι – κι ας ήξεραν όλοι ότι ήταν δουλειά της Συρίας του Άσαντ. Οι παλαιστίνιοι όμως ήταν πιο εύκολος στόχος. Ο Αραφάτ και οι μαχητές του μόλις είχαν αποχωρήσει από τη Βυρητό. Οι παλαιστίνιοι πρόσφυγες που έμειναν πίσω ανυπεράσπιστοι το πλήρωσαν με τις γνωστές σφαγές στους καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα με τη σφαγή χιλιάδων αμάχων, κυρίως γυναικόπαιδων, από τους αλλόφρονες πενθούντες φασίστες των Φαλαγγιτών με τη πλήρη ανοχή και βοήθεια του Σαρόν..
Από τότε όμως έχει τρέξει πολύ, παρα πολύ νερό στα πανέμορφα ποτάμια του Λιβάνου. Το κόμμα των Φαλαγγιτών έχει ουσιαστικά εγκαταλείψει τη ναζιστική-φασιστική ιδεολογία του, και έχει πλέον συρρικνωθεί – από το μεγαλύτερο και κυρίαρχο χριστιανικό κόμμα που ήταν κάποτε - σε ένα μικρό, σχεδόν ασήμαντο κόμμμα σήμερα (ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι στις εκλογές για την έδρα του δολοφονημένου γιου του πριν από λίγες βδομάδες, ο τωρινός αρχηγός των Φαλαγγιτών, και αδελφός του Μπασίρ, Αμίν Τζεμαγιέλ έχασε από την αντίπαλη - φιλοσυριακή - παράταξη του στρατηγού Άουν, παρά το γεγονός ότι την έδρα διεκδίκησε ο ίδιος - με όλο το συναισθηματικό βάρος ως πατέρας του νεαρού δολοφονηθέντος βουλευτή, και με το επιπλέον βάρος του πρώην Προέδρου της χώρας - απέναντι σε κάποιον άγνωστο υποψήφιο.)
Οι χριστιανοί του Λιβάνου (κυρίως οι Μαρωνίτες που ήταν ο κορμός των Φαλαγγιτών) έκαναν τους ιστορικούς συμβιβασμούς με τους μουσουλμάνους συμπατριώτες τους. Αναδείχθηκαν νέες πολιτικές δυνάμεις στις τάξεις τους. Οι σχέσεις τους με τους παλαιστίνιους βελτιώθηκαν θεαματικά. Οι πολιτικές συμμαχίες άλλαξαν ριζικά. Σχεδόν αντιστράφηκαν.
Σήμερα η ΟΑΠ (με κορμό τη Φατάχ) τηρεί μια στάση σιωπηρής υποστήριξης της τωρινής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας στο Λίβανο. Στηρίζει δηλαδή τη χήρα και νύμφη των Τζεμαγιέλ! (Είναι αυτονόητο ότι η Χαμάς στηρίζει την άλλη παράταξη – Χεζμπολάχ και λοιπές φιλοσυριακές δυνάμεις, δηλαδή. Και αυτά στο πλαίσιο της ευρύτερης περιφερειακής διαίρεσης σε φιλοδυτικές και αντιδυτικές δυνάμεις.
Η χριστιανική κοινότητα του Λιβάνου, παρά το συγκυριακό φλέρτ με το ναζισμό και το φασισμό, αποτελούσε και αποτελεί ίσως το πιο δημιουργικό και προοδευτικό κομμάτι του αραβικού έθνους. Αρκεί να αναφέρει κανείς ότι η μικρή αυτή κοινότητα γέννησε έναν Γκιμπράν, μια Φαιρούζ, μερικούς από τους κορυφαίους άραβες ποιητές και λογοτέχνες, και σχεδόν όλους τους διανοούμενους θεωριτικούς και πολιτικούς ηγέτες της αραβικής αριστεράς και του αραβικού εθνικισμού. Σήμερα όμως είναι βαθιά διχασμένη.
Στις 21 Νοέμβρη η Σολάνζ και οι "ελεύθεροι πολιορκημένοι" στο πολυτελές ξενοδοχείο συνάδελφοι της θα επιχειρήσουν να εκλέξουν Πρόεδρο με το 50+1, αφού δεν προβλέπεται να βρεθεί λύση για εκλογή προέδρου κοινής αποδοχής με τα δύο τρίτα των ψήφων, όπως ορίζει το σύνταγμα. Ο Νασράλα έχει ήδη απειλήσει ότι θα θεωρήσει έναν τέτοιο πρόεδρο σφετεριστή της εξουσίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και ο Νασράλα, ως γνωστόν, δεν μπλοφάρει ποτέ.
Το 1982 οι μπράβοι του συζύγου της Σολάνζ απήγαγαν τους αντιπολιτεύομενους Λιβανέζους βουλευτές με ισραηλινά τάνκς για να τους φέρουν στη Βουλή να ψηφίσουν. Σήμερα η Συρία δολοφονεί τους συμπολιτευόμενους Λιβανέζους βουλευτές τον ένα μετά τον άλλο με μαθηματική ακρίβεια ώστε να μη συμπληρωθεί απαρτία.
Το διακύβευμα όμως δεν είναι μόνο η ειρήνη στον πολύπαθο όμορφο Λίβανο.
Ο Λίβανος είναι η λυδία λίθος για τη δυνατότητα ειρηνικής συμβίωσης φυλών και θρησκειών. Και αυτό μας αφορά όλους. Ετσι πιστεύω εγώ.
Εύγε, speaker. Εκείνη η διατριβή μήπως είναι on line;
χαχαχαχάαα
Την κρατάω δερματόδετη στο ράφι για ώρα ανάγκης!
;)
υγ
Ανταποδίδοντας τη φιλοφρόνηση (για να σκάσει η ζηλιάρα ενοχλητική Μέλισσα) οφείλω να επαναλάβω ότι μπορεί κανείς να διαφωνεί πολλές φορές με την άποψη σου, αλλά η επιλογή των θεμάτων της στήλης σου είναι συνήθως εξαιρετική και η προσέγγιση σου σχεδόν πάντα ξεχωριστή. Αναδεικνύεις θέματα που - για μένα τουλάχιστον ως αναγνώστη - έχουν τεράστια σημασία στο διεθνές γίγνεσθαι, που δυστυχώς τα ελληνικά μμε τα προσπερνούν σχεδόν αδιάφορα.
Σήμερα, speaker, ζήλεψα τήν διατριβή σου, ομολογώ. Είσαι σωστός.
Καί φυσικά συμφωνώ για ό,τι γράφεις γιά τον κ. Μητσό.
"Έξοχο άρθρο" έγραψες εσύ σπήκερ. (..που θά λέγανε και μερικές συγκεκριμένες θαυμάστριες του Μ.Μ.)
Ωχ! Μέλισσα, συγνώμη για το "ζηλιάρα" και "ενοχλητική".
"Ευγενική" και "γλυκιά" ήθελα να πω:)))
υγ
Μιχάλη, δεν ξέρω για τους άλλους φίλους εδώ, εγώ πάντως είμαι πρόθυμος να σε βοηθήσω να γλυτώσεις από μερικές θαυμάστριες σου:)))
Wednesday, November 14, 2007
7. Αφθονη και άπλετη εδώ η "σκιά" του Αρείου Πάγου στην αρχαία Αθήνα, "Κρίνεις τα λέγοντα όχι τον λέγοντα", όπως σε μάθαν οι καθεστωτικοί ψυχίατροι που δεν "αντιγράφουν". Κατά τ' άλλα "γιάννης κερνά και γμιχάλης πίνει"
... μπράβο πολύ καλοί σολίστ χωρίς μαέστρο;!
Δημοσίευση σχολίου
<< Home