Παρασκευή, Νοεμβρίου 02, 2007

Παιδιά των παιδιών μας



Το δεκάχρονο αγόρι δυσκολευόταν να βρει επίθετα για να περιγράψει στους γονείς του τον συμμαθητή του. Ώσπου το βρήκε: «Να, είναι ΕΜΟ». Δηλαδή; Τι σημαίνει αυτή η λέξη; «Ε, ανοίξτε το ΥouΤube για να δείτε!».

Έχουμε αναφερθεί ξανά από αυτή τη γωνίτσα στον μαγικό εκείνο στίχο του Μιχάλη Γκανά «Με τα παιδάκια μας στον ώμο/ για να μας δείχνουνε τον δρόμο», που τον ακούμε δυστυχώς πλέον στο ραδιόφωνο μόνο όταν είναι να ντύσει μουσικά μια καινούργια φωτιά. Μα ο στίχος δεν είναι απαισιόδοξος, στην πραγματικότητα είναι ανατρεπτικός, προαναγγέλλει μια τάση, ένα καινούργιο παγκόσμιο φαινόμενο, μια νέα γενιά που αντιστρέφει τη φορά της μετάδοσης του πολιτισμού: δεν είναι πια (μόνο) από τους μεγάλους προς τους μικρούς, αλλά και από τους μικρούς προς τους μεγάλους. Τα παιδιά διδάσκουν τους γονείς πώς να μιλούν, πώς να ντύνονται, πώς να ζουν- αρκεί βέβαια εκείνοι να έχουν τον χρόνο να τα ακούσουν.

«Παιδιά των παιδιών τους»: έτσι χαρακτηρίζει η Ρεπούμπλικα τους σημερινούς γονείς. Ήδη πριν από δέκα χρόνια μιλούσαν γι΄ αυτό το θέμα στο βιβλίο τους «Εις το όνομα του υιού» ο διάσημος ψυχοπαθολόγος Μάσιμο Αμανίτι και ο γιος του ο Νικολό, που είναι σήμερα ειδικός στα ηλεκτρονικά παιχνίδια (απλή συνωνυμία με τον δικό μας Νίκο Αμανίτη, που δεν έχει και μεγάλη σχέση με τα ηλεκτρονικά). Από αυτά τα παιχνίδια, ή τουλάχιστον κάποια από αυτά τα παιχνίδια, μαθαίνουν σήμερα τα παιδιά αρχαία ιστορία και γεωγραφία, τους μύθους της αρχαίας Ελλάδας και τις πολεμικές στρατηγικές των Ιαπώνων. Αν οι γονείς τους λάμβαναν τις γνώσεις με αργό και κοπιαστικό τρόπο ξεφυλλίζοντας τεράστιους τόμους στις βιβλιοθήκες, εκείνοι τις έχουν συνεχώς δίπλα τους κινώντας απλώς ένα ποντίκι. Εφήμερο, ίσως, αλλά αποτελεσματικό.

Το κοινωνικό τμήμα ενός από τα σημαντικότερα τραπεζικά ινστιτούτα της Ευρώπης, της ισπανικής La Caixa, οργανώνει σεμινάρια πληροφορικής για ηλικιωμένους: σε 421 εικονικές αίθουσες, σκορπισμένες σε 564 κέντρα όλης της Ισπανίας, σπουδάζουν αυτή τη στιγμή 300.000 μαθητές, όλοι άνω των εξήντα. Στη σχετική διαφήμιση, που μεταδίδεται διαρκώς από την τηλεόραση, ένα ζευγάρι ηλικιωμένων ταξιδεύει στη Ρώμη, στο Παρίσι, στη Βενετία. Εκείνος τη βγάζει μια φωτογραφία με το κεφάλι λίγο στο πλάι. Εκείνη τον βγάζει μια φωτογραφία με το χέρι σηκωμένο. Όταν επιστρέφουν στο σπίτι, ανοίγουν τον υπολογιστή και μοντάρουν τις φωτογραφίες με τη βοήθεια του Ρhotoshop. Στο τέλος της διαδικασίας, φαίνονται σε μια φωτογραφία να χαμογελούν αγκαλιασμένοι.

«Το να δίνεις στους ηλικιωμένους τη δυνατότητα να χειρίζονται τις νέες τεχνολογίες δεν είναι μόνο ένας τρόπος να ομορφαίνεις τα γηρατειά τους, αλλά και μια επένδυση», λέει ο 30χρονος Χαβιέρ Μολίνας, συντονιστής μιας από τις ομάδες εθελοντών που εργάζονται στο πρόγραμμα. Έχει αποδειχθεί ότι ένας ηλικιωμένος που ξέρει να χρησιμοποιεί το Ιnternet κοστίζει στις κοινωνικές υπηρεσίες 40% λιγότερο. Δεν είναι κάτι λοιπόν στο οποίο οι τράπεζες θα άξιζε να επενδύσουν;

5 Comments:

At 2/11/07 2:01 μ.μ., Blogger nik-athenian said...

Νομίζω ότι άνθρωποι σαν εμένα που πηγαίνουν προς τη δύση της ζωής τους, θέλουν τον κυβερνοχώρο σαν ένα παράθυρο με πλουραλιστική θέα στοκ κόσμο. Δεν εμπιστευόμαστε πια τα ολιγοπώλια των ΜΜΕ και τα σφιχταγκαλιάσματά τους με τα εκάστοτε κυβερνητικά συμφέροντα.
Από την άλλη δεν δελεαζόμαστε και πολύ από την τελευταία λέξη της τεχνολογίας ώστε να μας βάλουν στο παιχνίδι της συνεχούς ανανέωσης του εξοπλισμού. Δεν είμαστε κρίσιμη αγοραστική δύναμη στον συγκεκριμένο τομέα.
Άνθρωποι βέβαια σαν τον Κο Νίκο Δήμου, τον οποίο εκτιμώ πάρα πολύ, είναι μάλλον η εξαίρεση του κανόνα.

 
At 2/11/07 5:22 μ.μ., Blogger Le Panao said...

Νομίζω ότι το αυτό το φαινόμενο που περιγράφετε Μιχάλη, το οποίο αναγνωρίζω ότι ισχύει ανάμεσα σε εμένα και τον πατέρα μου, συνέβαινε και μεταξύ της προηγούμενης ακριβώς γενιάς, δηλαδή ανάμεσα στον πατέρα και στον παππού μου. Και αυτό ίσχυε επειδή η γενιά του παππού μου μάλλον χαρακτηρίζεται ως "αγροτική" ενώ αυτή του πατέρα μου ήταν αυτή που άρχισε να έχει ευρύτερη πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και σε περισσότερη "μόρφωση". Από την άλλη τα παραπάνω ίσως να ισχύουν μόνο στην Ελλάδα, ενώ στο εξωτερικό να ήταν διαφορετική η εξέλιξη των πραγμάτων.
Θέλω να καταλήξω στο ερώτημα εάν είναι γενικότερη και διαχρονικότερη αυτή η αμφίδρομη σχέση γονέων – παιδιών ή απλά σημείο των καιρών. Βέβαια επειδή τα παραπάνω είναι εικασίες και εντυπώσεις, μπορεί και να κάνω λάθος…

 
At 3/11/07 8:18 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Εδώ πρόκειται για μια ζωντανή παιδεία (επιμόρφωση)ενηλίκων και τον ανταγωνισμό της με τη κρατική εκπαίδευση και τη τηλεόραση.
Στην ελλάδα έχασε τη μάχη υπέρ του ΟΑΕΔ! (ώς γερμανικό μοντέλλο)
Αν ξανάρχιζε μία αναβίωση της παιδείας ενηλίκων, αρχικά θα είχε ανάγκη μίας πολιτικής για ΕΡΕΥΝΑ από κρατικούς και ιδιωτικούς οργανισμούς με δεδομένη την ευρωπαϊκή υποστήριξη. Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ νομιζω είναι καταλληλότερη στα πλαίσια ιδιωτικών και κοινωνικών οργανισμών που εποπτεύονται απο ερευνητικούς φορείς.
Εκείνο που έχει αξία στο άρθρο του Μ.Μ. είναι η γνώση που μεταδίδεται με τη συμμετοχή των διδασκομένων και η ενεστώσα αξία της.
Ανταγωνιστές αυτής της μεθόδου είναι η μεθοδολογία της κρατικής υποχρεωτικής εκπαίδευσης και η εξ αποστάσεως απο καθέδρας ψεύτικη τηλεοπτική αυθεντία. Τα παραπανω υποστηρίζονται φανατικά και απο τα κόμματα που προτιμούν να διαβουλεύονται απο τη τηλεόραση παρά να Διαπραγματεύονται.
Η μάχη είναι άνιση, μεταξύ Δαβίδ και Γολιάθ, ψάχνουμε για την ασύμμετρη σφεντόνα...η οποία και αυτή βάλλεται απο μερικούς φωστήρες που περνιούνται για αυθεντίες.

 
At 3/11/07 8:25 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Ναί βέβαια Μιχάλη, η "σφεντόνα" δεν είναι άλλη απο τον Προσωπικό Υπολογιστή, εδώ ζητάμε τα ρεστα τους, αλλά άς προσγειωθούμε....

 
At 3/11/07 10:53 π.μ., Blogger Μιχάλης Μητσός said...

Μόλις διάβσα μια συνέντευξη του Στέφανου Μάνου στο Schooligans, που κυκλοφορεί σήμερα μαζί με τα ΝΕΑ. Λέει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα για την παιδεία (αλλά και για το Ιράκ!). Χαίρεσαι να τον διαβάζεις, ρε παιδί μου, αυτόν τον άνθρωπο. Πολύ θα ήθελα να τον γνωρίσω.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home