Τρίτη, Οκτωβρίου 23, 2007

Πόλεμος στα αριστερά



Νέοι, αριστεροί, που ενδιαφέρονται για τις νέες τεχνολογίες και ενημερώνονται πρωτίστως από το Ιnternet και το free press: αυτή η κατηγορία των αναγνωστών είναι το μήλο της Έριδος στον νέο πόλεμο που ξέσπασε στην Ισπανία.

«Δεν πιστεύουμε ότι η δημοσιογραφία περνά κρίση. Κι αν πρέπει να ανησυχήσουμε για το μέλλον των εφημερίδων, θα πρέπει να ανησυχήσουμε και για το μέλλον της ίδιας της δημοκρατίας. Γι΄ αυτό αλλάζουμε. Μια εφημερίδα, ανάμεσα στ΄ άλλα, είναι η ματιά που μοιράζεται διαχρονικά με τους αναγνώστες της. Για να συνεχίσουμε να υπηρετούμε με επιτυχία αυτή τη λειτουργία στα επόμενα 15 με 20 χρόνια, πρέπει να συνδεθούμε με τις γενιές που θα μετατραπούν σε αυτό το διάστημα στον κεντρικό άξονα αυτής της χώρας. Σε όλα τα επίπεδα. Με ένα νέο αφηγηματικό λόγο. Με έναν άλλο τρόπο περιγραφής αυτού που συμβαίνει. Το πώς προσφέρεις και τι προσφέρεις. Με μια νέα μορφή της νεωτερικότητας, τελείως διαφορετική από εκείνη που υπήρχε πριν από 30 χρόνια. Με το Ιnternet. Αναλαμβάνουμε την ευθύνη όλων αυτών γιατί θέλουμε να συνεχίσουμε να είμαστε ο δημόσιος χώρος για τη διαμόρφωση μιας συναίνεσης γύρω από το δημοκρατικό πρόγραμμα».

Με αυτά τα λόγια προανήγγειλε πριν από λίγες μέρες ο διευθυντής της Ελ Παϊς Χαβιέρ Μορένο τη ριζική ανανέωση της εφημερίδας, που από «ανεξάρτητη πρωινή εφημερίδα» έγινε πλέον «η παγκόσμια ισπανόφωνη εφημερίδα». Στο νέο φύλλο, που πρωτοκυκλοφόρησε προχθές, οι διεθνείς σελίδες είναι πάντα μπροστά, ακολουθεί η εγχώρια επικαιρότητα, αλλά η οικονομία έχει προσπεράσει τα κύρια άρθρα και τις γνώμες, ενώ προστίθεται και ένα νέο τμήμα με τίτλο «Οθόνες» και έμφαση στο Ιnternet και τις νέες τεχνολογίες. «Θέλουμε να γίνουμε μια Χέραλντ Τρίμπιουν στη γλώσσα του Θερβάντες», είπε ο Μορένο.

Η Ελ Παΐς, που ανήκει στον όμιλο Ρrisa και έχει ημερήσια κυκλοφορία 430.000 φύλλα, θα συνεχίσει να έχει ένα σαφή κεντροαριστερό προσανατολισμό. Από τις 26 Σεπτεμβρίου, όμως, έχει να αντιμετωπίσει ένα φιλόδοξο ανταγωνιστή, με πιο νεανικό λουκ, ελαφρώς αριστερότερη γραμμή, πολύ χρώμα και τη μισή τιμή: 50 λεπτά. Η Πούμπλικο, με ημερήσιο τιράζ 250.000 φύλλων, ανήκει στον όμιλο Μediapro, που έδωσε πρόσφατα λυσσαλέα μάχη με τον Ρrisa για τα δικαιώματα τηλεοπτικής μετάδοσης των ποδοσφαιρικών αγώνων. Διευθυντής της είναι ο Ιγκνάθιο Εσκολάρ, ένας μπλόγκερ ηλικίας μόλις 31 ετών, που στις φωτογραφίες του δείχνει μάλλον αυτάρεσκος. Έτσι κι αλλιώς, έχει βάλει ένα μεγάλο στοίχημα: όχι μόνο να επιβιώσει σε μια ώριμη οικονομία, αλλά να δημιουργήσει αναγνώστες σε μια χώρα όπου η αναγνωσιμότητα των εφημερίδων είναι από τις χαμηλότερες στην Ευρώπη. Και θα δώσει τη μάχη με μια εφημερίδα χωρίς κύρια άρθρα, χωρίς κάλυψη των ταυρομαχιών, χωρίς νεκρολογίες και χωρίς «090», όλα τα στοιχεία δηλαδή που χαρακτηρίζουν τον ισπανικό Τύπο.

Ενδιαφέρουσα η μάχη, κι όχι μόνο για τους Ισπανούς.

5 Comments:

At 23/10/07 9:46 μ.μ., Blogger palestine said...

Ποντάρω στον αυτάρεσκο, τριαντάχρονο μπλόγκερ:)

 
At 23/10/07 10:18 μ.μ., Blogger Αθήναιος said...

Εγώ πάλι όχι, με βάση αυτά που είδα στο νετ ( κοίταξα σχεδόν ό,τι έχουν βγάλει μέχρι σήμερα και ενδεικτικά διάβασα το section του πολιτισμού) κι αν το κοινό τους είναι αριστερό. 0.50 η εφημερίδα, σήμερα λέει δίνεις 1Ε ( ή 1.5) και παίρνεις CD του Παβαρότι, πολύ πρωτότυπο, πρέπει να είσαι τριαντάχρονος μπλόγκερ για να το σκεφτείς αυτό.Αφήστε, speaker που δεν μου φαινεται για τύπος που εδινε από μικρός όλο του το χαρτζιλίκι για να αγοράζει φυλλάδες, φυσικά μπορεί να κάνω εντελώς λάθος.

Μετά το άλλο. Πότε θα καταλάβουν οι εφημερίδες ότι δεν κάνεις άνοιγμα στο διαδίκτυο απλά προσθετοντας περισσότερες σελίδες στην ύλη σου γιαυτό και οτι "άνοιγμα στο διαδίκτυο" σημαίνει άλλα πράγματα. Τί; Ε, ας μας προσλάβουν να τους το πούμε.

Το μόνο που μου έκανε εντύπωση ήταν το στήσιμο, το layout. Φαίνεται πως στην Ευρώπη μόνο τα ΝΕΑ και οι κίτρινες φυλλάδες κρατούν το "χύμα" ως γραφιστική άποψη ( Η "Ε" το έχει σχεδόν εγκαταλείψει χωρίς όμως να έχει υιοθετήσει τη σαφή στοίχιση των στηλών). Το άλλο που μου έκανε εντύπωση για την Πούμπλικο είναι ότι όταν φυλλομετράς τα φύλλα, φαίνεται πως από το πρώτο φύλλο ακόμη, ηξεραν τί ήθελαν να βγάλουν. Αυτό δείχνει σοβαρή δουλειά.

Πάντως αλλού παίζεται το παιχνίδι; Όταν η αγορά ανοίγει και γεμίζει ανταγωνιστικά προϊόντα που παράγονται με χαμηλότερο κόστος από το δικό σου προϊόν, τί κάνεις; οεο; Νομίζω πως οι παλιές καραβάνες της El Pais το έχουν πιάσει καλύτερα -- αν εξαιρέσεις τις τρίχες που λένε για το άνοιγμα στο διαδίκτυο δια...του τυπωμενου φύλλου!

 
At 23/10/07 10:45 μ.μ., Blogger palestine said...

Αθήναιε, ομολογώ ότι με έπιασες αδιάβαστο. Δεν έκανα αντίστοιχη ιντερνετική έρευνα να δω περί τίνος ακριβώς πρόκειται, και πόνταρα τα λεφτά μου με βάση το ένστικτο.

υγ
Μιχάλη, δεν γράφεις κάτι για φιλοσοφία ή για ποίηση να ρεφάρω; Κάτι για μεσανατολικό έστω:))))

 
At 24/10/07 8:26 π.μ., Blogger Μιχάλης Μητσός said...

Ε, όχι και χύμα τα ΝΕΑ στα γραφίστικα. Δύσκολα βρίσκεις πιο οργανωμένη εφημερίδα, ορισμένες φορές ενοχλητικά οργανωμένη, σε σημείο που να μην μπορείς να φύγεις από το καλούπι...

 
At 24/10/07 10:50 π.μ., Blogger Αθήναιος said...

Και το "χύμα", καλούπι είναι.Κοίτα στα Διεθνή πώς τα κείμενα συχνα "κόβονται βίαια" από υπερμεγέθεις φωτογραφίες του προσώπου που πρωταγωνιστεί. Ειδικά αν το θέμα είναι ο Σαρκοζύ, η φωτο του με το χαμόγελο του Δρακουμέλ διατρέχει τεχνηέντως ακαλαίσθητα όλη τη σελίδα και άρθρα τυλίγονται γύρω από την κεντρική φωτογραφία. Ντάξει, αυτό είναι το γνωστό στήσιμο μια λαικής εφημερίδας.

Το layout ενός εντύπου είναι ξεκάθαρος φορέας της ιδεολογίας του και της αισθητικής της. Πριν από 15-17 χρόνια που επιχειρήσαμε να βγάλουμε ένα φιλελεύθερο περιοδικό της ΟΝΝΕΔ με κόκκινα (!!!) χρώματα, το φιλελεύθερο touch στο layout ήταν το τρελό δεξιά ( το κείμενο να μην στοιχίζεται στα δεξιά και να φεύγει ελεύθερο).

Σήμερα, θα "ξεχείλιζα" προκλητικά την αριστερή σελίδα προς τα κάτω και θα κρατούσα στο ίσιο τη δεξιά, κομμένη με μικρές στοιχισμένες φωτογραφίες, αλλά θα το δείτε όταν το τελειώσουμε...

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home