Στο πλευρό των ανταρτών

Η τελευταία φορά που είδαμε Έλληνες εθελοντές εν δράσει ήταν στη Σρεμπρένιτσα, στο πλευρό (φυσικά) των Σέρβων. Αλλά η πληροφορία ότι εθεάθησαν και στα βουνά του Κουρδιστάν δεν μοιάζει πολύ σοβαρή.

«Πάω για διακοπές στο Παρίσι»: μ΄ αυτή την κουβέντα αποχαιρέτησε ο Νταβίντ Ρουγιέ τους γονείς του και τη Λωζάννη μια μέρα του Δεκεμβρίου του 2001. Έκαναν να τον δουν τρία χρόνια, ώσπου τους τηλεφώνησε από το Ιρακινό Κουρδιστάν και τους είπε ότι πολεμούσε στο πλευρό των ανταρτών του ΡΚΚ. Τώρα τον έλεγαν Τολχιλντάν, που σημαίνει «εκδίκηση των μαρτύρων». Η υπόθεσή του έγινε γνωστή όταν ο Μάνο Χαλίλ, ένας Κούρδος σκηνοθέτης από τη Συρία, γύρισε μια ταινία για τη ζωή του. Ο ίδιος σκηνοθέτης βοήθησε στη συνέχεια τη μητέρα του Νταβίντ να ταξιδέψει μέχρι το Κουρδιστάν για να δει τον γιο της. Ο πατέρας, ένας πρώην πρόεδρος του Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου της Ελβετίας, προτίμησε να μην τη συνοδεύσει.

Ο Νταβίντ ίσως να πολεμά ακόμα στο πλευρό των Κούρδων ανταρτών. Και δεν είναι ο πρώτος Ελβετός που ακολούθησε αυτή την πορεία. Η Μπάρμπαρα Κριστέλ, ύστερα από μια σειρά βομβιστικών επιθέσεων στην Τουρκία, είχε καταφύγει κι αυτή στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 στο Ιρακινό Κουρδιστάν, όπου βρήκε τον θάνατο τον Ιανουάριο του 1993 με το Καλάσνικωφ στο χέρι. Ανάλογη τύχη είχε και η Γερμανίδα Αντρέα Βολφ, που είχε σχέσεις με τη RΑF: η Ροναχί, όπως την είχαν ονομάσει οι αντάρτες, σκοτώθηκε σε μια μάχη με Τούρκους στρατιώτες το 1998. Και τώρα μαθαίνουμε από τους Σάντεϊ Τάιμς ότι δίπλα στους 3.000 αντάρτες του ΡΚΚ πολεμά μια μίνι ταξιαρχία από τουλάχιστον τρεις Βρετανούς, καθώς και Ρώσους, Γερμανούς, Έλληνες, Ιρανούς και Άραβες. Άλλοι φλερτάρισαν στα νιάτα τους με την Άκρα Δεξιά (όπως ο Ρουγιέ), άλλοι προέρχονται από την Άκρα Αριστερά. Μερικοί είναι ρομαντικοί, άλλοι απλώς τουρκοφάγοι. Όλοι αναζητούν, χωρίς αμφιβολία, κάποιο νόημα στη ζωή τους.

Η πληροφορία είναι δύσκολο να διασταυρωθεί, πόσο μάλλον που προέρχεται από ανώνυμους Κούρδους μαχητές. Η παρουσία Ελλήνων, πάντως, στα βουνά του Κουρδιστάν προκαλεί κάποια έκπληξη. Η κατάσταση εδώ είναι αρκετά διαφορετική από τη Νικαράγουα της δεκαετίας του ΄80, όπου κάποιοι συμπατριώτες μας πολεμούσαν στο πλευρό των Σαντινίστας εναντίον των κόντρας. Οι ακροδεξιοί που έμπηξαν τον Ιούλιο του 1995 την ελληνική σημαία ανάμεσα στα πτώματα 8.000 Μουσουλμάνων δεν θα δέχονταν ποτέ να πολεμήσουν στο πλευρό μουσουλμάνων, έστω κι αν ο εχθρός είναι οι μισητοί Τούρκοι. Δεν αποκλείεται βέβαια να διάλεξε αυτόν το δρόμο κάποιος μοναχικός τύπος σαν εκείνον τον Κάρλος Μαυρολέοντα, γιο εφοπλιστή, που κατέφυγε στα βουνά του Αφγανιστάν για να πολεμήσει τους Σοβιετικούς κατακτητές και βρέθηκε νεκρός τον Αύγουστο του 1998 σ΄ ένα ξενοδοχείο του Πεσαβάρ, με μια άδεια σύριγγα δίπλα στο πτώμα του...