Η συμφιλίωση περνά από την κουζίνα

Κανείς από τους ανθρώπινους ήρωες του Ρατατούη δεν έχει δάκτυλα των ποδιών. Το αποφάσισαν, λέει, οι δημιουργοί της ταινίας για να εξοικονομήσουν χρόνο και χρήμα. Αυτοί οι Αμερικανοί δεν παίζονται με τίποτα.

Δεν μπορεί να είναι σύμπτωση: την ώρα που μαινόταν ο ψυχρός πόλεμος μεταξύ Ουάσιγκτον και Παρισιού για το θέμα του Ιράκ, οι υπεύθυνοι της Ντίσνεϋ αποφάσιζαν να διηγηθούν την ιστορία ενός αρουραίου από το Παρίσι που καταφέρνει, χάρις στο πάθος του για τη μαγειρική, να συμφιλιώσει όχι μόνο τους ανθρώπους με τα ποντίκια, αλλά- κάτι ακόμη δυσκολότερο- τους Γάλλους με τους Αμερικανούς. Ήταν η εποχή που το Παρίσι γινόταν το κέντρο της αντίστασης στον Μπους και τους νεοσυντηρητικούς. Κι εκείνοι, για να εκδικηθούν, εκτόπιζαν από τα μενού των εστιατορίων τις french fries, τις πατάτες τηγανητές, και έχυναν τα Βordeaux και τα Βourgogne στους υπονόμους. Από υπονόμους θα ξεκινούσε και η προσπάθεια να γεφυρωθεί το χάσμα.

Δεν μπορεί να είναι σύμπτωση: την ώρα που ο Νικολά Σαρκοζί θριάμβευε στις γαλλικές εκλογές και υποσχόταν να ξαναδώσει στη χώρα του την αυτοπεποίθηση που είχε χάσει, ένας γαλλοντισνεϋανός αρουραίος έσπαγε τα ταμεία στους αμερικανικούς κινηματογράφους (στην Ευρώπη θα ερχόταν ύστερα από μερικούς μήνες). Ύστερα από έξι χρόνια δηλητηριωδών δηλώσεων και αντιδηλώσεων- σχολιάζει ο Βιτόριο Τσουκόνι στη Ρεπούμπλικα - η Γαλλία και η Αμερική αποφασίζουν να αγαπηθούν ξανά, χάρις σ΄ ένα φανταστικό ποντικό των κινηματογραφικών στούντιο που εξευτελίζει τους παρισινούς σεφ και έναν αληθινό ποντικό της γαλλικής Δεξιάς που ακολουθεί ένα στυλ τελείως διαφορετικό από την έπαρση και την αλαζονεία του προκατόχου του.

Τότε, έγκυροι Αμερικανοί αναλυτές υπενθύμιζαν με περίσσιο σαρκασμό ότι οι Γάλλοι έχασαν όλους τους πολέμους όπου δεν είχαν τη στήριξη των συμμάχων τους και σίγουρα θα χάσουν και τον πόλεμο εναντίον του ισλαμοφασισμού. Στην καφετέρια του Κογκρέσου, ακόμη και το french toast, το φρυγανισμένο ψωμί με ζάχαρη για το κολατσιό, είχε βαφτιστεί freedom toast. Οι Γάλλοι αποκαλούνταν απλώς frogs, βάτραχοι. Σήμερα, όλα αυτά έχουν ξεχαστεί. Η Γαλλία απέκτησε ξανά τη θέση της στο χάρτη. Ο επίσημος φιλόσοφός της άλλωστε, ο θρυλικός ΒΗL, το έλεγε πάντα ότι η Αμερική είναι φίλη.

Σίγουρα δεν μπορεί να είναι σύμπτωση: ο πιο μισητός χαρακτήρας της ταινίας, ο αφόρητος κριτικός γαστρονομίας που κλείνει εστιατόρια με την πένα του, είναι Άγγλος και λέγεται Μister Εgo (στην πρωτότυπη βερσιόν, του δανείζει τη φωνή του ο Πήτερ Ο΄Τουλ). Αρχικά σίγουρος για τον εαυτό του και τις επιλογές του- όπως ακριβώς ο Μπλαιρ και η κυβέρνησή του στην αρχή του πολέμου στο Ιράκ- αναγκάζεται στο τέλος να υποκλιθεί στην ευφυΐα και τη χάρη του Ρατατούη. Αν ήταν Αμερικανός, σίγουρα δεν θα έφτανε σε αυτό το σημείο ταπείνωσης. Όλα κι όλα: η αυτομαστίγωση της Ντίσνεϋ έχει και κάποια όρια.