Πέμπτη, Οκτωβρίου 11, 2007

Η μάχη της Αριγκόνα



Ακούγεται σαν σενάριο για ταινία, αλλά είναι γεγονός: μια 15χρονη από το Κόσοβο έχει καταφέρει να συγκλονίσει ολόκληρη την Αυστρία και να φέρει στο προσκήνιο το καυτό θέμα της μετανάστευσης.

Oι αστυνομικοί κτύπησαν την πόρτα του σπιτιού, στο Φράνκενμπουργκ της Άνω Αυστρίας, στις 26 Σεπτεμβρίου. Η εντολή ήταν απλή: «Απελαύνεστε!» Η οικογένεια Ζόγκα ζούσε ήδη πέντε χρόνια στο χωριό περιμένοντας να εξεταστεί η αίτησή τους για άσυλο, μιλούσε άριστα γερμανικά και είχε ενσωματωθεί πλήρως στην τοπική κοινωνία. Όλα αυτά, όμως, δεν έχουν καμιά σημασία για τις αυστριακές αρχές, που χρειάζονται πάνω από τρία χρόνια για να εξετάσουν το ένα τρίτο των αιτήσεων για άσυλο. Ο πατέρας και τα τέσσερα από τα πέντε παιδιά του πήραν αμέσως τον δρόμο της επιστροφής. Η μάνα πήρε μια μικρή παράταση επειδή νοσηλεύεται με νευρική κρίση. Και η υπόθεση θα είχε παραμείνει άγνωστη αν δεν υπήρχε ένα πεισματάρικο πέμπτο παιδί, η τρομερή Αριγκόνα, που το ΄βαλε στα πόδια.

Μάταια οι δυνάμεις της τάξης έχουν εξαπολύσει ανθρωποκυνηγητό για τον εντοπισμό του απείθαρχου κοριτσιού. «Δεν έχουμε ιδέα πού βρίσκεται», λέει ο Αλόις Λισλ, διευθυντής της αστυνομίας στο κρατίδιο της Άνω Αυστρίας. Ώσπου, την περασμένη Παρασκευή, η Αριγκόνα εμφανίστηκε ξανά, αυτή τη φορά μέσω ενός βίντεο που πρόβαλε η αυστριακή τηλεόραση. «Προτιμώ να πεθάνω παρά να γυρίσω στο Κόσοβο», είπε. «Εκεί δεν υπάρχει μέλλον για μένα, δεν έχω καμιά δυνατότητα να σπουδάσω». Η 15χρονη Κοσοβάρα ορκίστηκε ότι δεν θα βγει από την κρυψώνα της αν οι αρχές δεν επιτρέψουν στον πατέρα της και τα αδέλφια της να γυρίσουν στην Αυστρία. «Θέλω να εξακολουθήσουμε να ζούμε εδώ, όπως πάντα».

Ο (χριστιανοδημοκράτης) υπουργός Εσωτερικών Γκίντερ Πλάτερ απέκλεισε οποιαδήποτε περίπτωση αλλαγής του νόμου, δηλώνοντας ότι το αυστριακό κράτος δεν μπορεί να υποκύψει στους εκβιασμούς μιας έφηβης. Αλλά η φωτογραφία της Αριγκόνα βρίσκεται κάθε μέρα στην πρώτη σελίδα των εφημερίδων, η κοινή γνώμη έχει συγκινηθεί, το περασμένο Σάββατο διαδήλωσαν 500 άνθρωποι στο Φράνκενμπουργκ ζητώντας να παραμείνουν οι Ζόγκα στην Αυστρία, προχθές βγήκαν στον δρόμο 3.000 άνθρωποι στη Βιέννη. «Αυτοί οι άνθρωποι έχουν δώσει στο κράτος περισσότερα απ΄ όσα του έχουν κοστίσει, δουλεύοντας κάθε λεπτό που τους επιτρέπει ο νόμος», είπε ο Βόλφγκανγκ Μικ, διευθυντής του ορνιθοτροφείου όπου εργαζόταν το ζευγάρι. Ακόμη και ο (σοσιαλδημοκράτης) καγκελάριος Γκίζενμπαουερ χαρακτήρισε «φρικτό» να απελαύνεται μια οικογένεια ύστερα από παραμονή πέντε ετών στη χώρα.

Αλλά δεν πείθει κανέναν. Το κόμμα του ψήφισε πριν από μερικά χρόνια μαζί με τους χριστιανοδημοκράτες και τον ακροδεξιό Χάιντερ τον νόμο που προβλέπει σκλήρυνση των προϋποθέσεων για τη χορήγηση ασύλου. Από τους 13.349 πρόσφυγες που ζήτησαν πέρυσι άσυλο, εγκρίθηκαν οι αιτήσεις μόνο των 4.063. Πολλοί από αυτούς που κινδυνεύουν με απέλαση έχουν αποπειραθεί να αυτοκτονήσουν. Αλλά η Αριγκόνα έκανε ένα βήμα παραπάνω, πρέπει πάση θυσία να μείνει ζωντανή.

4 Comments:

At 11/10/07 8:43 μ.μ., Blogger Manos P. said...

Η δύναμη της θέλησης...

 
At 11/10/07 11:08 μ.μ., Blogger nikos10 said...

"Από τους 13.349 πρόσφυγες που ζήτησαν πέρυσι άσυλο, εγκρίθηκαν οι αιτήσεις μόνο των 4.063."

Αλήθεια, ποιο είναι το δικό μας ποσοστό στην αποδοχή αιτήσεων ασύλου; Σύμφωνα με τον Ιό της Ελευθεροτυπίας (http://www.iospress.gr/ios2003/ios20031123a.htm) το ποσοστό ήταν 0,8% το 2003! Δηλαδή, αν είχαμε τις 13.349 αιτήσεις της Αυστρίας (νομίζω ότι έχουμε πολλές παραπάνω), θα είχαν γίνει δεκτές περίπου οι 107!!! Και όχι ότι έχει αλλάξει κάτι στα τέσσερα χρόνια.

Για να μην αναφερθώ στους εκατοντάδες άμοιρους που επαναπροωθούνται άρον-άρον πριν καν προλάβουν να μάθουν τα πιο απλά από τα δικαιώματά τους. Και μάλιστα με την πλειοψηφία αυτών να προέρχεται από χώρες όπως το Ιράκ ή το Αφγανιστάν, όπου η κατάσταση επιβάλλει, σύμφωνα με τη νομοθεσία μας, τη σοβαρή εξέταση της πιθανότητας παροχής ασύλου.

 
At 12/10/07 6:57 π.μ., Blogger Anastasia Konstantakatou said...

Στις πιο δύσκολες στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου συχνά συγκαταλέγονται περιστάσεις και γεγονότα που αντικατοπτρίζουν την έννοια της μετάβασης από μια έως πρότινος "μονιμότητα" σε μια καινούρια "πραγματικότητα". Το φαινόμενο της βίαιης απομάκρυνσης ή της "εκκούσιας" εγκατάλειψης του τόπου διαμονής στην θέα επερχόμενης σύγκρουσης, σύρραξης ή άλλης μορφής βίας συνιστά μια πολυσυνθετη αλλά και πολύπλοκη μορφή μετάβασης..

[Μετάβαση κυριολεκτική καθώς υπάρχει γεωγραφική μετακίνηση, ψυχολογική καθώς υπάρχει ο εγγενής συμβολισμός της έναρξης μιας καλύτερης, απαλλαγμένης από τη βία, ζωής αλλά και κοινωνική μεταβάση κατά την ένταξη σε μια κοινωνία διαφορετική και ένα τρόπο ζωής με συγκεκριμένες απαιτήσεις.]

Μια μετάβαση που γίνεται ακόμα πιο δύσκολη από την βασανιστική επιμήκυνση της - μια πραγματικότητα για τους χιλιάδες των οποίων η αίτηση "εξετάζεται". Αυτή η "μετάβαση" λοιπόν και η συνακόλουθη αναίρεση της είναι και η περίπτωση της οικογένειας Ζόγκα και πολλών άλλων που εύκολα εντοπίζονται "πλησίων" των πολλών "ανοιχτών πληγών" του πλανήτη...

Μείζον πολιτικό αλλά και ανθρωπιστικό ζήτημα, η συρροή μεταναστών και προσφύγων είναι μια πρόκληση που πρέπει να αντιμετωπιστεί με αίσθημα ευθύνης και όχι αποκλειστικά με το νόμο του ισχυρού. Απαιτείται δηλαδή σαφής διαχωρισμός μεταξύ του οικονομικού μετανάστευση και του πολιτικού πρόσφυγα και όχι η γενικευμένη και αλόγιστη χρήση του όρου "λαθρομετανάστης" που κατά κόρον χρησιμοποιείται στην Ελλάδα για παράδειγμα.

Χωρίς να αναιρεί κανείς την σημασία της βιωσιμότητας του εκάστοτε κράτους [η οποία οφείλει να αποτελεί το σημείο αναφοράς κατά τον πολιτικό σχεδιασμό], κρίνεται αναγκαία κατά τους χαλεπούς καιρούς μας η υπενθύμιση πρωταρχικών εννοιών, σύμφυτων με τον φιλελευθερισμό μας τον οποίο τόσο συχνά επικαλούμαστε...

Τα έργα και οι πράξεις κρίνονται και κρίνουν... Τα "μοντέρνα" ευρωπαϊκά και δυτικά κράτη έχουν ήδη να επιδείξουν πλήθος αμφιλεγομένων αποφασεων και αμφισβητήσιμων ενεργειών... Είθε το ζήτημα των προσφύγων και των μεταναστών να μην είναι ένα ακόμα - πράγμα που θα επιτευχθεί αν τηρούνται στην πράξη τα μισά από όσα καθορίζουν οι Διεθνείς Συνθήκες και τα Σύμφωνα....

 
At 13/10/07 9:23 μ.μ., Blogger Menia said...

Τα νιάτα, η ελπίδα του αύριο!
Η κοπέλα μόνο να χάσει θα είχε αν δεν αντιστεκόταν... έτσι χρησιμοποίησε τα διακαιώματα της με το σωστό τρόπο γιατι σαν παιδί έχει όνειρα για το αύριο!

Ίσως καταφερει τελικά μέσα από τη δήλωσή της να κινητοποίησει και την κυβέρνηση όχι μόνο τους ανθρώπους!

Καλησπέρα σας!

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home