Μαρσέλ και Ρενέ

Στις 9 Ιανουαρίου του 2003, στην κουζίνα του σπιτιού τους, ο Μαρσέλ έσφιξε με ένα κασκόλ τον λαιμό της Ρενέ μέχρι να της γυρίσουν τα μάτια ανάποδα. Ύστερα τηλεφώνησε στην αστυνομία και δήλωσε ότι στραγγάλισε τη γυναίκα του.

«Θα μιλήσουμε καταρχήν για τη ζωή σας, κύριε». «Από ποια στιγμή και μετά, κυρία Πρόεδρε;». «Από την αρχή». Κι έτσι, ο Μαρσέλ ξεκίνησε από τις 10 Ιανουαρίου του 1921, την ημέρα που γεννήθηκε. Διηγήθηκε στο δικαστήριο πώς γνώρισε στα 14 χρόνια του τη Ρενέ, πέντε χρόνια νεώτερή του, κόρη του αφεντικού του στο κρεοπωλείο όπου δούλευε. Γι΄ άλλα πήγαινε εκείνος δηλαδή, στο σχολείο είχε καλούς βαθμούς και ήθελε να γίνει δάσκαλος, αλλά οι γονείς του δεν είχαν λεφτά για τέτοια. Την ξαναβρήκε είκοσι χρόνια μετά, ύστερα από μια αποτυχημένη σχέση, είχε πια δικό του κρεοπωλείο, αποφάσισαν να μη χωριστούν ξανά. Ηταν δουλευταρού, αλλά πότε-πότε την έπιαναν κρίσεις κατάθλιψης. Μετά την πρώτη της απόπειρα αυτοκτονίας, ο Μαρσέλ πούλησε το κρεοπωλείο για να την αφήσει να ξεκουραστεί. Δύο χρόνια αργότερα, έκαναν ένα παιδί, η Ρενέ άρχισε να πηγαίνει καλύτερα, βοηθούσε και η θεραπεία με λίθιο που της έκανε ένας γιατρός, «μια αυθεντία, κυρία Πρόεδρε».

Τα χρόνια πέρασαν, ο γιος έφυγε από το σπίτι, και οι κρίσεις επέστρεψαν. Ο Μαρσέλ είχε συνεχώς κοντά του τη Ρενέ, φρόντιζε να παίρνει όλα τα φάρμακά της, κι όταν δεν αισθανόταν καλά την πήγαινε στη γειτονική κλινική. Ένα πρωί του 2002, η Ρενέ ετοίμασε μια σαλάτα για έναν λόχο. «Ήμασταν οι δυο μας στο σπίτι. Δεν είπα τίποτα». Λίγες μέρες μετά δεν μπορούσε να βρει τα κλειδιά της, που τα άφηνε πάντα στο ίδιο μέρος, και κατηγόρησε εκείνον ότι άφηνε τις πόρτες ανοιχτές. Πάλι δεν είπε τίποτα. Όταν τα πράγματα χειροτέρεψαν, την πήγε στο νοσοκομείο όπου του είπαν ότι η γυναίκα του πάσχει από Αλτσχάιμερ, κι αυτή τη φορά τα χάπια δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Άρχισε να κάνει εκείνος όλες τις δουλειές του σπιτιού. Η υγεία και των δυο τους επιδεινώθηκε, μια μέρα πήγαν μαζί στο νοσοκομείο και έμειναν αρκετές μέρες, εκείνος συνήλθε, εκείνη όχι, αλλά δεν μπορούσαν να την κρατήσουν άλλο, δεν υπήρχε θέση, «μου είπαν πως είμαι δυνατός και θα τα καταφέρω, ακριβώς αυτό μου είπαν, κυρία Πρόεδρε».

Στις 9 Ιανουαρίου του 2003, ο Μαρσέλ της ετοίμασε πρωινό, η Ρενέ το έφαγε, κι όταν άρχισε να ετοιμάζει το δικό του, γύρισε και του είπε: «Δεν μου δίνεις ποτέ τίποτα να φάω». Ο Μαρσέλ θόλωσε, άρπαξε το κασκόλ και της έσφιξε τον λαιμό. «Είμαι εγκληματίας, κυρία Πρόεδρε. Ύστερα σκέφτηκα ότι μπορεί και να τη λύτρωσα. Δεν ξέρω πάλι. Ο καθένας μπορεί να σκεφτεί ό,τι θέλει. Η δική μου ποινή είναι να ζω». Την περασμένη Τετάρτη, γράφει η Μοντ, το δικαστήριο καταδίκασε τον 86χρονο Μαρσέλ σε έναν χρόνο φυλακή με αναστολή.