Την αγάπησαν τόσο, την επανάσταση

«Αν παντρευτείς στα 25 σου, καλείς πενήντα φίλους. Στα 35, καλείς διακόσιους. Αν παντρευτείς αργότερα, έρχονται οκτακόσιοι να γιορτάσουν μαζί σου. Κι αν υπολογίσεις τις γνωριμίες, δεν σε φτάνει ούτε γήπεδο!».

Έτσι σχολίασε ο Ντενί Ολιβέν, το αφεντικό της FΝΑC, τη γαμήλια δεξίωση που έγινε στις 15 Σεπτεμβρίου στο Cirque d΄hiver, ένα ιστορικό κτίριο του 1852 στο ενδέκατο διαμέρισμα όπου έχουν γίνει πολλές προεκλογικές συγκεντρώσεις του Μιτεράν, του Ζοσπέν και της Σεγκολέν Ρουαγιάλ. Εδώ, όπου η Αριστερά γιόρταζε άλλοτε τις νίκες της, είπε το ΝΑΙ μπροστά στον δήμαρχο Μπερτράν Ντελανοέ ένα ζευγάρι από τα παλιά. Ο γαμπρός ήταν ο Ανρί Βεμπέρ, παιδί του Μάη του ΄68, τροτσκιστής και μετέπειτα σοσιαλιστής της ομάδας Φαμπιούς, ένθερμος οπαδός του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα για το ευρωσύνταγμα, που στα 63 του χρόνια αποφάσισε να κάνει τον πρώτο του συμβιβασμό. Η νύφη ήταν η παραγωγός Φαμπιέν Σερβάν-Σρεμπέρ, που έκανε ό,τι μπορούσε στην προεκλογική εκστρατεία για να συγκεντρώσει ψήφους υπέρ της Σεγκολέν από διανοούμενους και καλλιτέχνες. Και καλεσμένη ήταν όλη η γαλλική Αριστερά, πρώην και νυν, μετανοημένοι και ανένδοτοι, επιτυχημένοι και losers, ριζοσπάστες, συντηρητικοί και επαναστάτες. Ένας αλληγορικός πίνακας, όπως έγραψε η Μοντ.

Ο Λιονέλ Ζοσπέν με τη σύζυγό του κάθονταν λίγα τραπέζια πιο πέρα από την ατυχήσασα υποψήφια του Σοσιαλιστικού Κόμματος. «Έμαθα ότι αυτός ο τύπος έχει γράψει ένα τρομερό βιβλίο εναντίον μου», ακούστηκε να λέει η τελευταία (δύο μέρες αργότερα, η Λιμπερασιόν θα δημοσίευε αποσπάσματα από το βιβλίο του Ζοσπέν με τίτλο «Το αδιέξοδο»). Στο τραπέζι της Σεγκολέν καθόταν κι ο Ρομαίν Γκουπίλ, συγγραφέας του «Πεθαίνοντας στα τριάντα», κάποια στιγμή μάλιστα φωτογραφήθηκε με τη γροθιά υψωμένη. Πιο πέρα έπινε ο Ντομινίκ Στρως-Καν, έχοντας κλείσει ήδη θέση στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. «Τον κοιτούσαν ήδη με άλλο μάτι, ήταν πια διεθνής», σχολίασε ένας καλεσμένος. Δεν έλειπαν οι επιχειρηματίες, οι τραπεζίτες, οι άνθρωποι της τηλεόρασης. «Όποιος δεν είναι καλεσμένος απόψε, δεν υπάρχει κοινωνικά», είπε στην παρέα του ο ψυχαναλυτής Ζεράρ Μιλέρ. Ο Φαμπιούς πέρασε για λίγο. Ο Μπερνάρ Κουσνέρ, αντίθετα, έφυγε από τους τελευταίους, χόρεψε μάλιστα και συρτάκι με την Κριστίν Οκράν. «Ήθελε να δείξει ότι δεν έχει πρόβλημα με την πολιτική του οικογένεια», είπε ένας άλλος καλεσμένος. Από τους 800 καλεσμένους, η Μοντ μέτρησε μόνο έναν- τον ερευνητή Πατρίκ Βέιλπου κατήγγειλε τις επόμενες μέρες τα μέτρα του Σαρκοζί για τη μετανάστευση. Οι υπόλοιποι είναι ακόμη βυθισμένοι στη νοσταλγία.

«Το να παντρευτεί ο Ανρί Βεμπέρ είναι δικαίωμά του», έγραψε λίγες μέρες μετά τον γάμο το περιοδικό της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Λίγκας Rouge, το οποίο ίδρυσε ο γαμπρός και διηύθυνε για πολλά χρόνια. «Το να παρίστανται όμως στο πάρτι του βουλευτές της Δεξιάς και υποστηρικτές του πολέμου δείχνει ότι δεν ζούμε πια στον ίδιο κόσμο και δεν έχουμε την ίδια αντίληψη για την πολιτική». Κι αυτό δεν είναι κατ΄ ανάγκη κακό. Το πρόβλημα είναι όταν μια τέτοια αντίληψη απουσιάζει εντελώς.