Το αεροπλάνο που δεν απογειώνεται ποτέ

Η Γιασμίν δένει τη ζώνη της μ΄ ένα πλατύ χαμόγελο. Μια αγωνία την έχει, αν και δεν φοβάται καθόλου. Είναι η πρώτη φορά που μπαίνει σε αεροπλάνο. Ώς τώρα, είχε δει αεροπλάνα μονάχα στο σινεμά.

«Είναι πιο όμορφα απ΄ ό,τι φανταζόμουν», λέει η νεαρή δασκάλα. Περιεργάζεται τα πολυτελή φυλλάδια, κοιτάζει από το παράθυρο, ζητά μια πορτοκαλάδα από το καροτσάκι με τα ποτά, ακούει με προσοχή τις οδηγίες της αεροσυνοδού. Ύστερα έρχεται το φαγητό. Όλα πάνε καλά, η πτήση είναι ήρεμη, σήμερα δεν έχει αέρα. Όταν φτάνει στον προορισμό της, ύστερα από περίπου δύο ώρες, είναι μαγεμένη. Λύνει αργά-αργά τη ζώνη της, χαιρετά με χειραψία το πλήρωμα και πηγαίνει να παραλάβει τη βαλίτσα της. Ο τόπος δεν έχει αλλάξει: με 150 ρουπίες, κάπου 3 ευρώ, δεν περίμενε να πετάξει κιόλας. Άλλωστε το Αirbus Α300 των 280 θέσεων έχει ένα φτερό λιγότερο και την ουρά κατεστραμμένη. Χώρια που οι τουαλέτες είναι χαλασμένες...

Ιδιοκτήτης του αεροσκάφους είναι ένας πρώην μηχανικός της Ιndian Αirlines, ο Μπαχαντούρ Τσαντ Γκούπτα, που το αγόρασε το 2003 από την αγγλική ασφαλιστική εταιρεία Lloyd΄s, το έλυσε, και το έστησε ξανά σε ένα νότιο προάστιο του Νέου Δελχί, μερικές εκατοντάδες μέτρα από το αεροδρόμιο. Κάθε Σάββατο, όποιος Ινδός το επιθυμεί μπορεί με 150 ρουπίες να επιβιβαστεί στο αεροπλάνο και να φανταστεί ότι πετάει. Αν δεν έχει αυτά τα χρήματα, μπορεί να δώσει ό,τι έχει. Ο ίδιος ο Γκούπτα παίζει το ρόλο του πιλότου. Όπως λέει, ορισμένοι από τους επιβάτες έρχονται από την άλλη άκρη της χώρας. Κάθε εβδομάδα ανεβαίνουν στο Gupta-Αirbus καμιά σαρανταριά. Όταν θέλει λίγο να τους τρομάξει, παίρνει το μικρόφωνο και τους λέει ότι θα εισέλθουν σύντομα σε ζώνη αναταράξεων. Επικεφαλής του πληρώματος είναι η γυναίκα του. Και τα υπόλοιπα μέλη είναι φοιτητές, υποψήφιες αεροσυνοδοί ή μαθητευόμενοι φροντιστές που θέλουν να μάθουν τη δουλειά.

«Όλη την ημέρα βλέπω αεροπλάνα να περνούν πάνω από το σπίτι μου», λέει ο Σελίμ, που επισκευάζει λάστιχα σ΄ ένα κοντινό χωριό. «Έπρεπε να ζήσω κι εγώ μια μέρα αυτή την εμπειρία». Από το ένα δισεκατομμύριο κατοίκους αυτής της χώρας, μόνο το 1% έχει ταξιδέψει με αεροπλάνο- κι ας έχουν διαδοθεί τόσο πολύ τα φτηνά αεροπορικά εισιτήρια. Ο Γκούπτα ανήκει στους τυχερούς. «Εγώ πραγματοποίησα το παιδικό μου όνειρο, ήθελα λοιπόν να εκπληρώσω το όνειρο και των άλλων», λέει στους Τάιμς. Μεταξύ άλλων, η εικονική πτήση είναι κι ένα ιδανικό δώρο γενεθλίων. Η Ασου Αρόρα, μια νοικοκυρά από το νότιο Δελχί, δεν ήθελε τόσο να πετάξει η ίδια, όσο να ζήσει αυτή την εμπειρία η επτάχρονη κόρη της. Γι΄ αυτό επέμενε τόσο πολύ να της εξασφαλίσει μια θέση στο παράθυρο. Από εκεί η θέα είναι καλύτερη. Αρκεί να κλείσεις τα μάτια.