Με μια φωνή
Εντάξει, οι Δημοκρατικοί ενδιαφέρονται περισσότερο για το φαινόμενο του θερμοκηπίου από τους Ρεπουμπλικανούς. Αισθάνονται λιγότερη απέχθεια για τα Ηνωμένα Έθνη. Αλλά στα βασικά ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα.
«Αγαπητοί συμπατριώτες, οι στρατιώτες μας στο Ιράκ έχουν συμπεριφερθεί με ηρωισμό και έχουν κάνει ό,τι τους έχει ζητηθεί. Αν εκλεγώ πρόεδρος, θα επιδιώξω την επιστροφή των γενναίων αυτών ανδρών και γυναικών στην πατρίδα. Αλλά δεν θα υπάρξει βεβιασμένη αποχώρηση από το Ιράκ. Θα διαφυλάξουμε τα ζωτικά εθνικά μας συμφέροντα. Μερικοί λένε ότι πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα στα συμφέροντά μας και τις αξίες μας. Είναι λάθος. Επί προεδρίας μου, θα συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε τη δημοκρατία και τους λαούς που αγαπούν την ελευθερία. Δεν θα επιτρέψουμε στο Ιράν, που διοικείται από έναν επικίνδυνο αρνητή του Ολοκαυτώματος, να αποκτήσει πυρηνικά όπλα. Στη Μέση Ανατολή, ο πιο αληθινός μας φίλος είναι το Ισραήλ, η μόνη πραγματική δημοκρατία στην περιοχή. Θα συνεργαστώ με τα Ηνωμένα Έθνη όπου είναι αναγκαίο, αλλά δεν θα τους επιτρέψω να εμποδίσουν την Αμερική να κάνει αυτό που πιστεύει ότι βοηθά την ασφάλειά της. Πάνω απ΄ όλα, πιστεύω στην καλοσύνη και τη δύναμη του αμερικανικού λαού. Οι λαμπρότερες ημέρες μας βρίσκονται μπροστά μας».
Το κείμενο αυτό το συνέταξε ένας αρθρογράφος των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», ο Γκίντεον Ράσμαν, ύστερα από επτά ημέρες παραμονής στην Ουάσιγκτον. Όπως γράφει, είναι ένα κείμενο που θα μπορούσε να εκφωνήσει οποιοσδήποτε υποψήφιος για τις προεδρικές εκλογές, είτε ανήκει στο Δημοκρατικό είτε στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα. Από τη Χίλαρυ και τον Ομπάμα μέχρι τον Τζουλιάνι και τον ΜακΚέιν, όλοι θέλουν να ενισχύσουν, όχι να συρρικνώσουν, τον αμερικανικό στρατό (η πρώτη θέλει να αυξήσει τη δύναμή του κατά 80.000 στρατιώτες). Όλοι συμφωνούν ότι η χώρα τους έχει δικαίωμα να πραγματοποιεί προληπτικές επιθέσεις στο πλαίσιο του «αγώνα κατά του τρόμου». Όλοι πιστεύουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να προωθούν τη δημοκρατία στον πλανήτη. Όλοι υποστηρίζουν το Ισραήλ. Όλοι μιλούν με σκληρά λόγια για το Ιράν. Κανείς δεν πιστεύει ότι μπορεί να υπάρξει άμεση και πλήρης αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ. Κανείς δεν δέχεται ότι τα Ηνωμένα Έθνη δικαιούνται να περιορίσουν τη δράση της Αμερικής όταν πρόκειται για την εθνική της ασφάλεια.
Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι αυτοί οι πολιτικοί θα κυβερνούσαν με τον ίδιο τρόπο, επισημαίνει ο αρθρογράφος. Οι απόψεις τους για το αν πρέπει να βομβαρδιστεί το Ιράν διαφέρουν. Μετά την καταστροφή του Ιράκ, όμως, θα περίμενε κανείς από ορισμένους υποψηφίους να αμφισβητήσουν με πιο κατηγορηματικό τρόπο τις βασικές αρχές της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Ματαίως θα το περίμενε. Σε μια προεκλογική περίοδο, κάτι τέτοιο είναι αδύνατον.
posted by Μιχάλης Μητσός @ 11:53 π.μ.
5 comments
5 Comments:
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Παρακολουθώντας τον τελευταίο καιρό τις εξελίξεις στην Αμερική μέσω του Huffington Post είχα σχηματίσει μια εντύπωση εντελώς αντίθετη απ’ αυτή που περιγράφει το άρθρο, τουλάχιστον όσον αφορά στο Ιράκ. Νόμιζα ότι η στροφή της κοινής γνώμης είναι τέτοια που ακόμα και οι Ρεπουμπλικάνοι υποψήφιοι τάσσονται υπέρ αυστηρών χρονοδιαγραμμάτων αποχώρησης από το Ιράκ, οι δε Δημοκρατικοί έχουν σχεδόν όλοι δηλώσει ότι η μείωση των 30.000 που προτείνει ο Μπους δεν είναι αρκετή. Και ότι γενικά επικρατεί ένα κλίμα που δε συμφέρει κανένα υποψήφιο να μιλήσει προεκλογικά για νέα εμπλοκή στο Ιράν. Δεν πιστεύω βέβαια ότι η Arianna εκφράζει την κοινή γνώμη της Αμερικής, αλλά τόσο πολύ διαστρεβλώνει την πραγματικότητα;
Μα τα ίδια πράγματα λέει κι αυτή. Κανείς, μα κανείς υποψήφιος δεν θέλει άμεση και πλήρη αποχώρηση από το Ιράκ. Ακόμα κι ο Ομπάμα, που είναι ο πιο προωθημένος, προτείνει αποχώρηση μεγάλου μέρους των στρατευμάτων μέχρι το τέλος του 2008 και παραμονή μιας δύναμης (αγνώστου μεγέθους) για την "καταπολέμηση της τρομοκρατίας".
Οσο για το Ιράν, όλοι λένε πως δεν θα του επιτρέψουν να αποκτήσει πυρηνικά όπλα. Κανείς δεν τολμά, ας πούμε, να πει αυτό που λέει ο πρώην διοικητής των αμερικανικών δυνάμεων στη Μέση Ανατολή, ο Τζων Αμπιζέιντ. Οπως είπε προχθές στο Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Σπουδών, πρέπει βέβαια να γίνει κάθε προσπάθεια για να μην αποκτήσει το Ιράν πυρηνικά όπλα, αλλά ο κόσμος μπορεί θαυμάσια να ζήσει και μ'ένα ιρανικό καθεστώς που θα έχει πυρηνικά όπλα.
ο Ομπάμα, που είναι ο πιο προωθημένος, προτείνει αποχώρηση μεγάλου μέρους των στρατευμάτων μέχρι το τέλος του 2008 και παραμονή μιας δύναμης (αγνώστου μεγέθους) για την "καταπολέμηση της τρομοκρατίας".
Δεδομένης της δεινής κατάστασης στην οποία, κατά πάσα πιθανότητα, θα περιέλθει το Ιράκ αμα τη αποχωρήσει των "συμμαχικών" δυνάμεων, με στρατούς σαν αυτούς του Μεχντί, των Κούρδων κλπ, να αλωνίζουν ελεύθεροι, η παραμονή ενός εύλογου αριθμού στρατιωτών των ΗΠΑ αποτελεί ηθική υποχρέωση τους, καθώς η εισβολή που αποφάσισε η κυβέρνηση Μπους και η πολιτική που (δεν) ακολουθήθηκε κατόπι θα είναι υπεύθυνη για τις όποιες αρνητικές εξελίξεις. Άλλωστε, έχω την εντύπωση ότι ο Ομπάμα έχει προτείνει εδώ και καιρό μία πολιτική λύση για το πρόβλημα του Ιράκ, που, imho, δεν εμφανίζει και πολλές ομοιότητες με τη λογική "δώσε-στρατιώτες-στον-Πετρέους".
Απο ηθικη-θεωρητικη σκοπια ο αμερικανικος στρατος πρεπει να φυγει αμεσως απο ολον τον πλανητη με εξαιρεση την εντος των συνορων περιοχη των ΗΠΑ.
Απο πρακτικη σκοπια, αυτο δεν γινεται. Εδω ο στρατοκαυλος Μπους "καιγονταν" να καταλαβει το Αφγανισταν / Ιρακ και παλι χρειαστηκε να περιμενει 2-3 χρονια μεχρι να μπει ο στρατος στις χωρες αυτες. Δεδομενου οτι ευκολοτερα εισβαλλεις σε μια χωρα παρα αποχωρεις [*], θα χρειαστουν τουλαχιστον 4-5 χρονια μεχρι να αποχωρησει ο αμερικανικος στρατος απο το Ιρακ (ξεκινωντας απο τις επομενες αμερικανικες εκλογες).
[*] βελγοι, εγγλεζοι και αμερικανοι διατηρουσαν μεχρι προσφατα (1945-2004) επισημα στρατο κατοχης στην Γερμανια.
Οι αμερικανοι πολιτικοι - ασχετως χρωματως - εκφραζουν αυτην ακριβως την πραγματιστικη αντιληψη (δηλ. οτι ο στρατος δεν μπορει να φυγει αμεσως). Αυτο δεν τους κανει ολους ιδιους.
Δεν ειμαι σιγουρος (δεν σημειωσα την πηγη) αλλα εχω διαβασει δηλωσεις της Χ.Κλιντον και του Μ.Ομπαμα οτι θα σεβαστουν τις αποφασεις του ΟΗΕ σε οτι αφορα κυρηξη πολεμου. Αυτο - αν το καταλαβα σωστα - ερχεται σε αντιθεση μ' αυτα που γραφει ο δημοσιογραφος στο ποστ.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home