Προθάλαμος δικτατορίας

Από μια πρώτη ματιά, μπορεί να έχει πλάκα. Ο Μπέπε Γκρίλο είναι δυναμικός, πεισματάρης και, το κυριότερο, έχει χιούμορ. Αλλά το σύνθημα «ούτε Δεξιά ούτε Αριστερά, κάτω όλα τα κόμματα» είναι πολύ, πολύ επικίνδυνο.

Η Δεξιά; «Ένα συνονθύλευμα απατεώνων». Η Αριστερά; «Ακόμη χειρότερη». Τα κόμματα είναι ο καρκίνος της δημοκρατίας. Οι μεγάλες επιχειρήσεις διευθύνονται από κλέφτες και αλήτες. Οι διανοούμενοι έχουν την καρδιά αριστερά και το πορτοφόλι δεξιά. Τα μέσα ενημέρωσης ανεβάζουν με χαρά το θεατράκι της πολιτικής. Κανείς δεν γλιτώνει από το δηλητήριο του 59χρονου Ιταλού κωμικού. Και το κοινό του είναι ενθουσιασμένο. «Εγώ δεν θέλω να ιδρύσω κόμμα, αλλά να κλείσω όλα τα κόμματα». Μπράβοοο! «Να φύγουν από το Κοινοβούλιο όσοι έχουν καταδικαστεί για οποιοδήποτε αδίκημα». Ναιιιι! «Να φύγουν κι όσοι έχουν ολοκληρώσει δύο θητείες». Εύγεεεε! Ά-ντε γα-μη-θεί-τε! Ά-ντε γα-μη-θεί-τε!

Τριακόσιες χιλιάδες υπογραφές μέσα σε μία μέρα συγκέντρωσε ο Γκρίλο για τα επαναστατικά αιτήματά του. Εκατόν εξήντα χιλιάδες επισκέψεις δέχεται καθημερινά το μπλογκ του, όπου τα βάζει με όλους και με όλα. Ποια θα είναι άραγε η επόμενη κίνησή του; Να ηγηθεί μιας επίθεσης εναντίον των χειμερινών ανακτόρων; Να απαιτήσει, καταχειροκροτούμενος, την κατάργηση της Βουλής και τη θέσπιση των νόμων από τον λαό; Να προτείνει τον εθελοντικό απαγχονισμό των θυμάτων του προτού τα διασύρει με την ψήφο του ο λαός, όπως έγραφε πριν από λίγες μέρες ο εξ αριστερών συγκάτοικος; Είναι βέβαιο ότι η πολιτική γνωρίζει κρίση, το είδαμε στην Αμερική, το βλέπουμε στην Ιταλία, θα το δούμε ενδεχομένως μεθαύριο και στην Ελλάδα. Η λύση να είναι άραγε η κατάργησή της;

Ο αναρχο-συνδικαλισμός, γράφει ο Εουτζένιο Σκάλφαρι στη Ρεπούμπλικα, είναι εξ ορισμού ο εχθρός της εξουσίας. Οι αντίπαλοί του είναι πάντα οι ίδιοι: η συγκροτημένη εξουσία και η φανταστική εξουσία, εκείνοι που φτιάχνουν τους νόμους κι εκείνοι που τους προτείνουν και τους εφαρμόζουν. Σε δικτατορικά και αυταρχικά καθεστώτα, λειτουργεί συχνά ως μια αναγκαία βαλβίδα υπερπίεσης. Είναι όμως ένα μέσο αναχρονιστικό στις δημοκρατίες, όπου υπάρχουν μορφές έκφρασης, αντίδρασης και καταγγελίας πιο αποτελεσματικές και πιο πολιτισμένες από τα πανό που γράφουν «Vaffanculo». Κινήματα απολίτικου χαρακτήρα όπως αυτό του Μπέπε Γκρίλο θέλουν να καταργήσουν τη διάκριση ανάμεσα στους κυβερνώντες και τους κυβερνώμενους, εγκαθιστώντας τη «συνέλευση των πολιτών». Την «αγορά». Την πλατεία. Το ισοδύναμο του μπλογκ στη διακυβέρνηση της χώρας. Μα πίσω απ΄ όλα αυτά διαφαίνεται η σκιά του «law & order», του νόμου και της τάξης, στις πιο ακραίες του εκδοχές. Η «αγορά» είναι ο προθάλαμος της δικτατορίας.

Σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση του ινστιτούτου Εuromedia, το 63% των Ιταλών εμπιστεύεται σήμερα τον Μπερλουσκόνι (!) έναντι 23% που προτιμά τον Ρομάνο Πρόντι. Να αποτελεί άραγε αυτό το στοιχείο αντίφαση με όλα τα παραπάνω; Όχι: ταιριάζει απόλυτα.