Τουλάχιστον δεν κυνηγούν τους γκέι

Ο Ζωρζ Νταζί είναι Λιβανέζος, 28 ετών και γκέι. Η Βηρυτός, λέει, είναι ο Παράδεισος των ομοφυλοφίλων. Μια όαση ανεκτικότητας στον αραβικό κόσμο. Τι κρίμα που δεν ισχύει το ίδιο και για την τέχνη.

Τέσσερις άνθρωποι κάθονται σ΄ έναν τριθέσιο καναπέ. Είναι ο Ραμπί Μρούε, η γυναίκα του και άλλοι δύο ηθοποιοί, και υποδύονται τέσσερις Λιβανέζους μαχητές που έχουν υπηρετήσει σε διάφορες οργανώσεις. Η ιδεολογική συνέπεια δεν είναι το βασικό τους χαρακτηριστικό: υποστηρίζουν μια θέση και στη συνέχεια την αλλάζουν, ορκίζονται πίστη σ΄ έναν πολέμαρχο κι ύστερα τον προδίδουν, συγκροτούν συμμαχίες για να τις καταπατήσουν. Σε κάθε ιστορία διηγούνται πώς σκοτώθηκαν στη μάχη, και στην επόμενη ανασταίνονται, σαν να είναι ήρωες ενός βίντεο γκέιμ, σαν τον Εξολοθρευτή. Η δράση εκτυλίσσεται στον Λίβανο, αλλά θα μπορούσε να είναι στη Βαγδάτη, στο Σαράγεβο, στο Μπέλφαστ.

Η παράσταση του Μρούε έχει τον τίτλο «Πώς η Νάνσυ ήλπιζε όλα να ήταν πρωταπριλιάτικα αστεία» και θα παρουσιαστεί τους επόμενους τρεις μήνες στο Παρίσι, στη Ρώμη, στην Τύνιδα, στο Ραμπάτ και στο Κάιρο. Το περασμένο Σάββατο επρόκειτο να παρουσιαστεί και στον Λίβανο, στο Αrt Lounge, μια γκαλερί της μόδας στα περίχωρα της Βηρυτού. Αλλά η Επιτροπή Λογοκρισίας είχε διαφορετική γνώμη. Αυτή τη φορά δεν ζήτησε από τον σκηνοθέτη να κόψει ορισμένα σημεία, όπως είχε κάνει με το προηγούμενο έργο του, το «Ποιος Φοβάται την Παράσταση». Η απαγόρευση ήταν πλήρης και δεν συνοδεύτηκε από εξηγήσεις. Ο ιδιοκτήτης της γκαλερί, πάντως, είναι ικανοποιημένος. «Αυτές τις μέρες, είναι καλύτερα τα πράγματα να ξεκαθαρίζονται από την αρχή», λέει ο Νίνο Άτσι.

Η χθεσινή Ρεπούμπλικα έγραφε ότι η Βηρυτός αποτελεί το καταφύγιο των ομοφυλοφίλων απ΄ όλο τον αραβικό κόσμο. Μπορεί οι γκέι να είναι κι εδώ εκτός νόμου, αλλά η αστυνομία κάνει τα στραβά μάτια. Εδώ ιδρύθηκε πριν από τέσσερα χρόνια η πρώτη οργάνωση προστασίας των ομοφυλοφίλων στον αραβικό κόσμο, η Ηelem. Η ντισκοτέκ Αcid γεμίζει κάθε Σάββατο με γκέι, λεσβίες, τραβεστί, αλλά και αρκετούς στρέιτ, που χορεύουν στον ρυθμό της τέκνο και της άραμπ ποπ. Η αστυνομία παρεμβαίνει μόνο αν κάποιο ζευγάρι προβεί σε μια άσεμνη πράξη, όπως είναι το άγγιγμα και το φιλί. Αλλά ο φιλελευθερισμός που παρατηρείται στις ντισκοτέκ δεν εφαρμόζεται και στις γκαλερί ή τα θέατρα. Οι λογοκριτές αγρυπνούν, η χώρα κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να βυθιστεί σε έναν εμφύλιο πόλεμο, η υποδαύλιση των παθών πρέπει να αποφεύγεται. «Τα περιθώρια της ελευθερίας γίνονται ολοένα και στενότερα», λέει ο 40χρονος Μρούε στην ανταποκρίτρια των Νιου Γιορκ Τάιμς. «Δεν υπάρχει πια χώρος για διαφορετικές φωνές. Μπορεί να μη γίνονται μάχες αυτή την περίοδο, αλλά οι μαχητές είναι ανάμεσά μας. Ακόμη και η νεώτερη γενιά είναι έτοιμη να πολεμήσει».