Το μνημόσυνο του Ούρι

Πριν από έναν ακριβώς χρόνο, οι εφημερίδες όλου του κόσμου δημοσίευσαν πρωτοσέλιδο τον θάνατο του γιου τού Νταβίντ Γκροσμάν στον Λίβανο. Ήταν μάταιος άραγε εκείνος ο θάνατος;

O Αβραάμ Γεοσούα δεν είναι ειρηνιστής. Ούτε οι άλλοι γνωστοί αριστεροί διανοούμενοι του Ισραήλ είναι ειρηνιστές. Οι περισσότεροι είχαν καταδικάσει- κι ας ήταν πολύ νεαροί τότε- την εισβολή της χώρας τους στον Λίβανο το 1982, αλλά τάχθηκαν υπέρ της στρατιωτικής απάντησης στις περυσινές προκλήσεις της Χεζμπολάχ. Θέλουν την ειρήνη με τους Παλαιστίνιους, αλλά δεν ανέχονται από καμιά οργάνωση στο όνομα αυτής της ειρήνης να σκοτώνει εν ψυχρώ Ισραηλινούς στρατιώτες στο ισραηλινό έδαφος. Γι΄ αυτό θεώρησαν πέρυσι δίκαιο τον πόλεμο που εξαπέλυσε η χώρα τους στον Λίβανο, χωρίς αυτό να τους εμποδίσει να ταχθούν κάποια στιγμή υπέρ της κατάπαυσης του πυρός που πρότεινε ο ΟΗΕ.

Λίγες μέρες αργότερα, στις 12 Αυγούστου 2006, ο Ούρι Γκροσμάν κάηκε ζωντανός μέσα στο άρμα του. Είχε μόλις συμπληρώσει τα είκοσι χρόνια του. Ο Γεοσούα θυμάται καλά εκείνες τις μέρες, τα τηλεφωνήματα στο σπίτι του φίλου του, τον εθνικό θρήνο, τα μηνύματα απ΄ όλο τον κόσμο. Ο τραγικός πατέρας είχε καταρρεύσει. «Έχω παραλύσει, δεν μπορώ πια να γράψω», είπε μια μέρα στον Γεοσούα. «Τι θα απογίνω;». Αλλά εκείνος τού είπε να μη φοβάται, οι συγγραφείς είναι κατά κάποιο τρόπο προστατευμένοι από τον πόνο, το γράψιμο είναι μια αποτελεσματική θεραπεία. Υπάρχουν οι χαρακτήρες του Φλωμπέρ, που προσπαθούσε να ορθώσει ένα φράγμα ανάμεσα στο έργο του και τις ιδιωτικές τραγωδίες, και υπάρχουν εκείνοι του Ντοστογιέφσκι, που εμπνεύστηκε από τον θάνατο του πατέρα του για να γράψει τους «Αδελφούς Καραμαζώφ», τον «Ηλίθιο», το «Έγκλημα και Τιμωρία». Κάπου ανάμεσα κινήθηκε ο Γκροσμάν- αυτές τις μέρες ολοκληρώνει ένα βιβλίο που το ξεκίνησε πριν από τέσσερα χρόνια. Μεγάλη νίκη.

Αυτή όμως είναι η προσωπική πλευρά εκείνης της τραγωδίας. Από πολιτική άποψη, πολλοί εντός και εκτός του Ισραήλ θεωρούν ότι ο πόλεμος του 2006 ήταν τυχοδιωκτικός και μάταιος, τζάμπα έχασαν τη ζωή τους ο Ούρι και τόσοι άλλοι, στρατιώτες και άμαχοι. Αλλά ο Γεοσούα διαφωνεί. «Δεν συμφωνώ με όσους χαρακτηρίζουν τη Χεζμπολάχ τρομοκρατική οργάνωση», λέει στην Κοριέρε ντέλα Σέρα. «Πρόκειται για μια ομάδα μαχητών που θέλουν να μας εξοντώσουν. Κι εμείς έχουμε χρέος να τους πολεμήσουμε. Οι ισχυρισμοί ότι το Ισραήλ έχασε εκείνο τον πόλεμο είναι κατασκευάσματα που διογκώθηκαν από τα κλαψουρίσματα των στρατιωτών, από τις διαμαρτυρίες των επιτροπών γονέων, από την πραγματικότητα μιας ανοιχτής και δημοκρατικής κοινωνίας σαν τη δική μας. Η αλήθεια είναι ότι ο Χασάν Νασράλα σήμερα κρύβεται, οι άνδρες του ελέγχονται από τη δύναμη του ΟΗΕ και οι στρατιωτικές του δυνατότητες έχουν εκμηδενιστεί».