Γούστα δικτατόρων

Πριν από λίγες μέρες, οι Νιου Γιορκ Τάιμς έγραψαν ότι ο Χίτλερ τρελαινόταν για τη μουσική Εβραίων και Ρώσων συνθετών, όπως δείχνουν κάποιοι δίσκοι που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα στην ιδιωτική του συλλογή. Ο Τζων Κένεϋ, από τους Λος Άντζελες Τάιμς, φαντάζεται τα κρυφά μουσικά γούστα και άλλων δικτατόρων.

Όταν ο Πόλυ-Ο, όπως αποκαλούσαν τον σφαγέα της Καμπότζης οι φίλοι του, ήταν σε πολύ καλά κέφια, τηλεφωνούσε σε διάφορους γνωστούς, ή και αγνώστους, και τους ψιθύριζε τους στίχους από το αγαπημένο του άλμπουμ του Μάικλ Τζάκσον, το Οff the Wall: «Απόψε, ξέχνα το οκτάωρο και γλέντα το. Διασκέδασε. Άσε την τρέλα και τη μουσική να σε κατακτήσουν. Η ζωή δεν είναι και τόσο κακή για όποιον ξένοιαστα τη ζει». Ύστερα έκλεινε το τηλέφωνο. Λίγο καιρό μετά τον θάνατό του, ένας από τους τέσσερις ανθρώπους που παρέστησαν στην κηδεία του αποκάλυψε ότι βρήκε στο σπίτι του τρία άλμπουμ του Μπομπ Νιούχαρτ, ένα βιβλίο του Γούντυ Άλλεν και μια κασέτα από τους τελικούς του παγκοσμίου πρωταθλήματος χόκεϊ, το 1970. Κι όμως, για τον Πολ Ποτ έλεγαν ότι δεν είχε καθόλου χιούμορ και ότι μισούσε το χόκεϊ.

Ο αγαπημένος καλλιτέχνης του Στάλιν, πάλι, ήταν ο Μπόμπυ Σορτ. Σύμφωνα με τον βιογράφο του τελευταίου, ο δικτάτορας και ο τραγουδιστής του καμπαρέ συναντήθηκαν μία και μόνη φορά, στο Ηotel de Crillon του Παρισιού. Ο Στάλιν ζήτησε το «Rap Τap on Wood» του Κόουλ Πόρτερ, ο Σορτ το τραγούδησε, αλλά ο δικτάτορας δεν έμεινε ευχαριστημένος. Έβγαλε τότε ένα δρεπάνι και επιτέθηκε στον τραγουδιστή για να τον αποκεφαλίσει. Ο Σορτ τη γλίτωσε, και αργότερα θα έλεγε για το επεισόδιο: «Ο Στάλιν ήταν ένας καλός εραστής, αλλά βρώμαγε σαν τράγος». Ίσως να αναφερόταν στην ομολογία του Στάλιν πως παρόλο που μισούσε τους ομοφυλόφιλους, μια μέρα δοκίμασε κι αυτή την εμπειρία.

Αλλά και ο Πινοσέτ δεν ήταν ειλικρινής όταν έλεγε ότι το μόνο πράγμα που σιχαίνεται περισσότερο από τους τράγους ή τους ανθρώπους που μυρίζουν σαν τράγοι είναι οι Λετονοί. Σύμφωνα με έναν σύμβουλό του, ύστερα από μια συνηθισμένη μέραόταν έπαιρναν το αεροπλάνο μαζί με μια ομάδα πολιτικών κρατουμένων κι έπαιζαν μαζί τους το παιχνίδι «Ποιος μπορεί να πετάξει;»κατέληγαν σε κάποιο σπίτι, άνοιγαν ένα μπουκάλι κρασί κι άκουγαν λετονική λαϊκή μουσική.

Όσο για τον Χένρυ Κίσινγκερ, τον γκουρού όλων των δικτατόρων, ανακάλυψε τη μουσική τον Απρίλιο ή τον Μάιο του 1998, από ένα ραδιόφωνο αυτοκινήτου. Στην αρχή παραξενεύτηκε κι ύστερα ζήτησε να μάθει τι ήταν αυτός ο «μελωδικός θόρυβος». Όταν του είπαν πως ήταν ένα συγκρότημα που λεγόταν Κόμοντορς, έτρεξε κι αγόρασε ολόκληρη τη δισκογραφία του Λάιονελ Ρίτσι. Αλλά μέχρι σήμερα αρνείται να το παραδεχθεί.