Ένα διαρκές πραξικόπημα
Ο πρόεδρος της Γαλλίας και ο πρωθυπουργός της Ελλάδας έχουν ένα κοινό γνώρισμα: τον κυνισμό. Στον πρώτο, εκπορεύεται από τη λεγόμενη grandeur. Στον δεύτερο, από τον λεγόμενο χαβαλέ.
Μια «σαρκομανία» έχει καταλάβει την Ευρώπη. Ένας αποφασισμένος άνθρωπος σήκωσε τα μανίκια και βάλθηκε να λύσει τα προβλήματα όχι μόνο της χώρας του, αλλά ολόκληρου του πλανήτη. Μέσα σε δύο μήνες, έσβησε τη διάκριση μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς αναθέτοντας νευραλγικούς τομείς σε στελέχη του Σοσιαλιστικού Κόμματος, έδειξε τα δόντια του στους μη εκλεγμένους τεχνοκράτες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και πέτυχε την απελευθέρωση των Βούλγαρων γιατρών και νοσοκόμων που σκανδαλωδώς κρατούνταν επί οκτώμισι χρόνια στις λιβυκές φυλακές. Συντηρητικοί και φιλελεύθεροι παρατηρούν με θαυμασμό αυτόν τον «πολιτικό επιχειρηματία»- όπως τον χαρακτήρισε ένας Γάλλος δημοσιογράφος- που δείχνει διατεθειμένος να πάρει μεγάλα ρίσκα προκειμένου να αποκομίσει εξίσου μεγάλα οφέλη.
Μόνο που τα ρίσκα είναι πολιτικά, ενώ τα οφέλη είναι προσωπικά. Ο ισχυρός άνδρας της Γαλλίας αμφισβητεί τους κανόνες και τους θεσμούς της Ευρώπης ώστε να μπορέσει να εκπληρώσει την προεκλογική του δέσμευση για μείωση των φόρων, κάτι που υπολογίζεται ότι θα κοστίσει στη Γαλλία τουλάχιστον 10 δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο από το 2008. Όπως γράφει η Μπάρμπαρα Σπινέλλι στη «Στάμπα», ο Σαρκοζί είναι ουσιαστικά ένας εθνικιστής που πιστεύει ότι τα συμφέροντα του εθνικού κράτους βρίσκονται πάνω από εκείνα της Ευρώπης. Πετά στα σκουπίδια το Σύμφωνο Σταθερότητας με την ίδια ευκολία που διαγράφει σαράντα χρόνια ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία. Αν ένας εξίσου αδίστακτος πολιτικός κυβερνούσε τη Γερμανία, το ευρωπαϊκό οικοδόμημα θα είχε αρχίσει να τρίζει επικίνδυνα.
Η υπόθεση των Βούλγαρων νοσοκόμων είναι αποκαλυπτική. Μία μέρα μετά την επίλυση της κρίσης, που παρουσίασε ως προσωπική του επιτυχία παρ΄ όλο που ασχολούνταν χρόνια με το θέμα αυτό Γερμανοί, Βρετανοί και Ιταλοί, ο Σαρκοζί υπέγραψε με πανηγυρικό τρόπο στη Λιβύη μια συμφωνία για τη συνεργασία των δύο χωρών στον πυρηνικό τομέα. Οι γαλλικές επιχειρήσεις έχουν τώρα προτεραιότητα στην Τρίπολη. Έξυπνο, αλλά όχι πολύ ηθικό. Κι αν είναι αλήθεια ότι η ηθική δεν έχει μεγάλη σχέση με την πολιτική, ώς τώρα οι πολιτικοί κρατούσαν κάπως τα προσχήματα.
Η διακυβέρνηση του Σαρκοζί είναι ένα διαρκές πραξικόπημα, δηλώνει ο γραμματέας των σοσιαλιστών Φρανσουά Ολλάντ. Αλλά η συγκέντρωση όλων των εξουσιών στο πρόσωπο του Γάλλου προέδρου έχει αρχίσει να ανησυχεί ακόμη και στενούς συνεργάτες του: σύμφωνα με τους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», στελέχη της προεκλογικής εκστρατείας του διερωτώνται αν ορθώς έβαλαν ένα τόσο μεγάλο στοίχημα στο κεφάλι ενός ανθρώπου. Αργά ή γρήγορα, ο Σαρκοζί θα αναγκαστεί να βάλει νερό στο κρασί του, όπως έκανε στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 ο Μιτεράν. Και τότε άλλος ένας μύθος θα καταρρεύσει.
posted by Μιχάλης Μητσός @ 12:40 μ.μ.
9 comments
9 Comments:
Μέχρι να φτάσω στις τελευταίες τρεις γραμμές του άρθρου σου, αγαπητέ Μιχάλη (καλωσόρισες, by the way:) με είχε καταλάβει ένας μικρός ενθουσιασμός για το θάρρος με το οποίο γράφεις για τον καραγκιόζη Σαρκοζί.
Πρώτη φορά αποκαλώ κάποιον πολιτικό "καραγκιόζη" σε σχόλιο μου. Έτσι τον βλέπω όμως, έτσι τον αποκαλώ.
Σε προηγούμενα σχόλια μου είχα εκφράσει την άποψη ότι ο Σαρκό είναι επικίνδυνος. Για τη Γαλλία, για την Ευρώπη, για τον κόσμο.
Ισχυρίζομαι, χωρίς να έχω τις απαραίτητες επιστημονικές περγαμηνές, ότι ο Σαρκό είναι ψυχοπαθής. Δεν μπορώ να το αποδείξω. Το γράφω απλά για να το καταθέσω κάπου δημόσια.
Το σόου που έστησε στην παρέλαση της 14ης Ιουλίου, το άλλο σόου με το ποδήλατο στον Γύρο της Γαλλίας, οι δημόσιες εμφανίσεις του γενικά, οι δηλώσεις του, η μέχρι τώρα πολιτεία του, είναι απλά ένα σκάνδαλο.
Έρχομαι τώρα στις τελευταίες γραμμές του άρθρου σου. Ο Μιττεράν, Μιχάλη μου, ήταν σοβαρός ηγέτης (θυμίζω μόνο, κι ας μην έχει ιδιαίτερη αξία, ότι ποτέ δεν μετακόμισε στο Προεδρικό Μέγαρο. Κοιμόταν σπίτι του κάθε βράδυ. Για μένα κάτι λέει αυτό.) Ο Μιττεράν, ως φιλοσοφημένος πολιτικός, ακολούθησε απλά την Αριστοτελική πολιτική σοφία περί ιδανικού και εφικτού.
Αντιθέτως, ο Σαρκοζί - ως ψυχοπαθής καραγκιόζης - δεν πρόκειται ποτέ να βάλει νερό στο κρασί του. Φοβάμαι ότι θα βάλει περισσότερο κρασί στο νερό του..
Εύχομαι ολόψυχα να αποδειχθώ κακός μάντης παρά μάντης κακών.
υγ
Τώρα που ξέσπασα (νά'ναι καλά τα λαπτοπ και η ασύρματη τεχνολογία) μπορώ να απολαύσω την επόμενη βουτιά μου:)))))
Όλοι βάζουν νερό στο κρασί τους αγαπητέ Μιχάλη. Διότι η πολιτική έχει να κάνει με την επίτευξη του εφικτού.
Μπορεί να έχει καταλάβει την Ευρώπη μια «Σαρκομανία» αλλά την έχει καταλάβει επίσης και μια «αντισαρκομανία». Ο λόγος είναι προφανής. Τα διάφορα σοσιαλιστικά κόμματα θα ήθελαν να έχουν ως αντίπαλο κάποιον αναποφάσιστο και άτολμο. Τώρα είναι αναγκασμένα και αυτά να ανεβάσουν τα προσόντα των αρχηγών τους.
Η Κα Σπινέλι χαρακτηρίζοντάς τον ως εθνικιστή ή αδίστακτο που δεν σέβεται τις συμφωνίες που έχει υπογράψει η Γαλλία, προσπαθεί βέβαια να του μαυρίσει όσο μπορεί το προφίλ του και να τον κατηγορήσει ότι δεν σέβεται τα θεσμικά όργανα της ΕΕ.
Αν όμως ως θεσμικά όργανα θεωρούμε τους επιτρόπους του Κου Μπαρόζο, όπως:
Σιμ Κάλλας, αντιπρόεδρος, Διοικητικά θέματα, έλεγχος και καταπολέμηση της απάτης, Εσθονία
Φράνκο Φρατίνι, αντιπρόεδρος, Δικαιοσύνη, Ελευθερία και Ασφάλεια, Ιταλία
Σταύρος Δήμας, Περιβάλλον, Ελλάδα
Γιοακίν Αλμούνια, Οικονομικές και Νομισματικές Υποθέσεις, Ισπανία
Τζο Μποργκ Αλιεία και Ναυτιλιακές Υποθέσεις, Μάλτα
Ντάλια Γκριμπαουσκαΐτε Οικονομικός Προγραμματισμός και Προϋπολογισμός, Λιθουανία
Aντρις Πίλμπαγκς,Ενέργεια Λετονία,
τότε ίσως κάνει καλά που δεν τους έχει και σε μεγάλη εκτίμηση.
Δεν είναι παρά διεκπεραιωτές που σε αρκετές περιπτώσεις εφαρμόζουν μόνο την πολιτική του μη με ενοχλείς να μη σε ενοχλώ. Δεν μπορεί κανείς να περιμένει από αυτούς να φυσήξουν νέα πνοή στην Ευρώπη.
Αν υπάρξει νέα πνοή στην Ευρώπη, αυτή μάλλον θα δοθεί από πολιτικούς που θα πάρουν και ρίσκα. Θα δείξει.
Καλωσήλθες! Ελπίζω να μένουν κι άλλες διακοπές, έρχονται δύσκολες μέρες ;-)
Τηρουμένων των αναλογιών, ο "πολιτικός φαινότυπος" του Σαρκοζύ έχει πολλά κοινά με αυτόν του Μπερλουσκόνι.
Αλλά έτσι κι αλλιώς πολλά θα έχουμε την ευκαιρία να πούμε στο μέλλον για την περίπτωση του Ν.Σ.
Για την υπόθεση της Λιβύης έχω όμως ορισμένα ερωτήματα, μήπως μπορεί κανείς να με φωτίσει;
1) Πόθεν η οργή των Γερμανών για τις συμφωνίες που ανακοίνωσε κατά την επίσκεψή του ο Σαρκοζύ; Αν δεν κάνω λάθος η Siemens κατέχει 36% της Areva (η οποία θα αναλάμβανε τους αντιδραστήρες για τους οποίους έγινε φασαρία). Για ποιά σύγκρουση μιλάνε λοιπόν;
2) Οι αμερικανοί σχολίασαν πολύ υποτονικά την όλη ιστορία. Παράλληλα, βγαίνει στον Τύπο οτι το Κατάρ αναμίχθηκε στο οικονομικό μέρος του διακανονισμού που έγινε.
Τι δικαιολογεί αυτήν την εμπλοκή;
Θα μπορούσε να έχει οποιαδήποτε σχέση με τα τεράστια εξοπλιστικά συμβόλαια που έκλεισε το Κατάρ με τις ΗΠΑ; (μοναδική αφορμή για την τελευταία ερώτηση, η χρονική σύμπτωση των ειδήσεων).
Αυτή είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση, αυτοί είναι οι αξιωματούχοι της, μπορεί να μας αρέσουν μπορεί και όχι, αλλά υπάρχει ένα σύστημα που λειτουργεί και δεν μπορούμε να το ποδοπατάμε όποτε γουστάρουμε.
Ο Μιτεράν πούλαγε σοσιαλισμό για δύο χρόνια και μετά έκανε στροφή 180 μοιρών. Ασφαλώς ήταν μεγάλος πολιτικός (και μεγάλος γόης!), αλλά αυτό δεν αίρει τη σημασία της στροφής του.
Μαυροπρόβατε, για θεωρίες συνωμοσίας γράφω αύριο :-)
Είναι απ'όσο θυμάμαι Μιχάλη από τις λίγες φορές που αναφέρεσαι σε άρθρο σου ευθέως (έστω κ αν δεν είναι ο πρωταγωνιστής της υπόθεσης) σε υψηλόβαθμο πολιτικό πρόσωπο της Ελλάδος, κ μάλιστα με κάποιο χαρακτηρισμό να το "πλαγιοκοπείς".
Κ αντιλαμβάνομαι ότι αυτό δε συμβαίνει συνήθως,(χωρίς να είναι απαγορευτικό όταν συμβαίνει), γιατί η θεματολογία σου χωρίς να παύει επι της ουσίας να είναι κ πολιτική, υπερβαίνει τα στενά όρια της τρέχουσας πολιτικής επικαιρότητας.
Ωστόσο, κ εγώ για να πω την αλήθεια από την άλλη, δε θα μπορούσα να μην αναρωτηθώ για τη γνώμη σου σε σχέση με πιο "πεζά" έτσι θέματα της τρέχουσας εγχώριας πολιτικολογίας (έστω κ ως νύξη όπως σήμερα) αν θέλεις, ή εκτιμήσεις για πρόσωπα κ πράγματα.
Κ από την πλευρά μου η εικασία που με "ταλάνιζε" για τη γνώμη σου για τον Πρωθυπουργό της Ελλάδος ήταν κάτι σαν πρόκληση να την υπερσκελίσω, κ είτε να τη μετατρέψω σε βεβαιότητα προσδοκίας, είτε να την απωθήσω. Τελικά δε ξέρω τι από τα δύο επικρατούσε, γιατί ενώ από τη μία "βολευόμουν" στη δική μου επιθυμητή εκδοχή, από την άλλη μου την "απαγόρευα" έτσι από εγκράτεια που πρέπει να έχει κάποιος απέναντι στην πιθανότητα μιας πάντα ενδεχόμενης αντίθετης γνώμης κ να μην προκαταλαμβάνει τα πράγματα. Όχι τίποτ' άλλο, αλλά γλιτώνεις κ τις απογοητεύσεις έτσι, που τις προκαλούν οι "ομολογημένες προσδοκίες".
(πράγμα που δυστυχώς τελευταία δε μπορώ να τιθασεύσω ανάλογα, εξαιτίας μιας άλλης ξεχωριστής περίπτωσης - μιας ιδιαίτερης πυροκάστανης παρουσίας μέσα σε αυτό το πυρακτομένο θέρος)
Κ ας μη γελιόμαστε, όλα αυτά, γιατί είσαι βαρόμετρο για μένα, αλλά μάλλον κ για τους περισσότερους που σε παρακολουθούν συστηματικά κ κάνουν τον κόπο να "αφιερώνουν" εδώ κάποιες αράδες από τις σκέψεις τους. Κ αυτό έχει κάποια αξία γιατί ο χρόνος "μετράει ανάποδα πάνω σε κάτι γυαλικά που σπάζουν ένα - ένα" - όπως λένε κ οι Κατσιμίχες.
τα μάγια λύθηκαν λοιπόν, οι περιέργειά μου έπαψε να υφίσταται.
οπότε δεν έχει κ καμία σημασία να εκρφάσω πλέον γνώμη για το πολιτικό πρόσωπο του Πρωθυπουργού. Άλλωστε
το έχω κάνει ίσως εκ περισσού κιόλας κάποιες φορές εδώ μέσα..
μόνο αυτό...
"Μόνο που τα ρίσκα είναι πολιτικά, ενώ τα οφέλη είναι προσωπικά."
Εξαιρετική προσέγγιση
τα ρίσκα εκτός από δικά του αναλογούν κ στο λαό. Ενώ τα οφέλη κατά βάση θα αναλογούν σε αυτόν
τζάμπα μαγκιά
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Μαυροπρόβατε, για θεωρίες συνωμοσίας γράφω αύριο :-)
α, συγνώμη που ρώτησα κιόλας ;-)
Μπήκα αργά, οπότε λέω μονάχα "καλωσόρισες"!
Doh, μου κάνουν μεγάλη εντύπωση αυτά που λες. Φοβάμαι ότι αν με γνώριζες καλύτερα, θα σε απογοήτευα...
Δημοσίευση σχολίου
<< Home