Ένας γκραμσιανός διανοούμενος
Όταν ο Τόνυ Μπλαιρ συναντά κάποιον, τον ρωτά πάντα «τι κάνετε;». Η μόνιμη ερώτηση του Γκόρντον Μπράουν, αντίθετα, είναι «τι διαβάζετε;». Να μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στους δύο άνδρες.
Σε ένα δοκίμιο που περιλαμβανόταν στον τόμο Red Ρaper on Scotland (1975), που είχε επιμεληθεί ο ίδιος, ο Μπράουν αποκάλυπτε τον θαυμασμό του για τον κομμουνιστή ηγέτη της Ιταλίας Αντόνιο Γκράμσι, που πέθανε στις φασιστικές φυλακές το 1937. Κατά την άποψή του, ο Γκράμσι ήταν ο σημαιοφόρος ενός άλλου κομμουνισμού, πιο ανοιχτού, πιο πλουραλιστικού, τον οποίο θα εναγκαλίζονταν αρκετές δεκαετίες αργότερα τόσο οι Ιταλοί όσο και οι Ισπανοί κομμουνιστές. Κι όχι μόνο αυτό: ο Γκράμσι αντιπροσώπευε μια διαφορετική φιλοσοφία, μια άλλη στάση ζωής. Στον Σύγχρονο Πρίγκιπα (δηλαδή το επαναστατικό κόμμα), γράφει ότι «ο άνθρωπος μπορεί να καθορίσει την ανάπτυξη του ίδιου και του περιβάλλοντός του μόνο αν έχει ξεκαθαρίσει μέσα του τις δυνατότητες δράσης που έχει. Για τον σκοπό αυτό, πρέπει να κατανοήσει τις ιστορικές συνθήκες στις οποίες βρίσκεται, γιατί μόνο αν τις κατανοήσει μπορεί να παίξει έναν ενεργό ρόλο για να τις αλλάξει. Ο άνθρωπος της δράσης είναι ο αυθεντικός φιλόσοφος, και ο φιλόσοφος πρέπει απαραιτήτως να είναι ένας άνθρωπος της δράσης».
Ο νέος πρωθυπουργός της Βρετανίας διαβάζει πολύ και σκέπτεται πολύ. Πηγαίνει στο κρεβάτι αργά και ξυπνάει νωρίς, διαβάζει κυρίως πολιτικά βιβλία και στη συνέχεια τα συζητά με τους φίλους και τους συνεργάτες του. Όταν δεν προλαβαίνει, τους ζητά να τα διαβάσουν εκείνοι και να του κάνουν μια σύνθεση. Η λογοτεχνία δεν του αρέσει τόσο. Όταν ο δημοσιογράφος Τζων Λόιντ του πήρε κάποτε μια συνέντευξη και στην κλασική ερώτηση «Τι διαβάζετε;» απάντησε «τον Γατόπαρδο», ο Μπράουν έκανε μια αόριστη παρατήρηση κι άλλαξε θέμα. Τον τελευταίο χρόνο διάβασε βιβλία που έχουν σχέση με τις μεγάλες αλλαγές που θα επέλθουν στην κοινωνία και την οικονομία του πλανήτη την επόμενη δεκαετία, το χρονικό διάστημα δηλαδή στο οποίο πιστεύει και ελπίζει ότι θα αφήσει το στίγμα του. Με αυτή την έννοια, γράφει ο Λόιντ στη Ρεπούμπλικα, ο Γκόρντον Μπράουν μπορεί να θεωρηθεί ένας γκραμσιανός «φιλόσοφος». Ένας γκραμσιανός διανοούμενος στην υπηρεσία της Αυτής Μεγαλειότητος.
Αν η σύγχρονη Αριστερά, κυρίως μετά τα τέλη της δεκαετίας του ΄60, αντιμετώπιζε πάντα με κάποια περιφρόνηση την «αστική» ηθική, η Δεξιά έχει επανειλημμένα προειδοποιήσει για τον κίνδυνο μιας ηθικής κατάρρευσης, τόσο σε ατομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Αυτή είναι και η άποψη του Μπράουν, γι΄αυτό και διαβάζει κυρίως βιβλία δεξιών διανοητών. Οι δύο αγαπημένοι του, αμφότεροι Αμερικανοί, είναι ο πολιτειολόγος Τζέημς Ουίλσον και η φιλόσοφος Γκέρτρουντ Χίμελφαρμπ, στους οποίους έχει ζητήσει να δώσουν σεμινάρια στην Ντάουνινγκ Στριτ. Τον ενδιαφέρουν οι απόψεις του Χάντινγκτον, του αρέσει όμως και ο Τίμοθι Γκάρτον Ας· αυτή η πρωθυπουργία μπορεί να έχει ενδιαφέρον.
posted by Μιχάλης Μητσός @ 10:01 π.μ.
33 comments
33 Comments:
Δηλαδή, όπως του Μπλαίρ η απάτη ήταν οργανική, έτσι είναι και η διανόηση του Μπράουν ;-)
Το άρθρο μου θυμίζει τους ύμνους που έγραφε η προοδευτική δημοσιογραφική διανόηση (προοδευτική+δημοσιογραφική+διανόηση=oxymoron, I know but still)για τον Σημίτη.
Διάβαζε βιβλία, ήταν φίλος του Καράγιωργα, δεν ασχολούνταν με γκόμενες, δεν έπινε αλκοόλ και ο στενότερός του συνεργάτης ήταν ένας Φιλελεύθερος από τη δεξιά πτέρυγα των Φ.( ο Θέμελης). Μιλάμε για φο-βε-ρά επιτεύγματα μιας απαστράπτουσας προσωπικότητας.
Ο κ. Μπράουν έχει καμία σύντροφο η οποία είναι πρόθυμη να τον παντρευτεί μετά από 30 χρόνια συμβίωσης; Ερωτω για να μην πάει χαμένο το φουστάνι που αγόρασα για το γάμο της Σεγκολέν.
Ειλικρινά ρωτάω. Μπορεί κάποιος να μου αναφέρει το όνομα κάποιου πραγματικά σοβαρού αριστερού ή αριστερίζοντος πολιτικού;Κάποιον που τα έργα και οι ημέρες του δεν επιτρέπουν να γράφονται άρθρα σαν αυτό εδώ;
Τώρα για τον γκραμσισμό κάτι που είναι ένα σοβαρό και πολύ ενδιαφέρον ζήτημα δεν αξίζει τον κόπο να το σχολιάσω εδώ μέσα.
Μπορεί κάποιος να μου αναφέρει το όνομα κάποιου πραγματικά σοβαρού αριστερού ή αριστερίζοντος πολιτικού;Κάποιον που τα έργα και οι ημέρες του δεν επιτρέπουν να γράφονται άρθρα σαν αυτό εδώ;
Είναι λίγοι και τους έχεις ακουστά. Ο Mr Brown βέβαια δεν ανήκει σ'αυτούς - δεν έχει καμμία σχέση με καμμιά αριστερά. Παρεμπιπτόντως, Mrs Brown υπάρχει. Και δύο (ζώντα) τέκνα αν δε με απατά η μνήμη μου.
Δύο μέρες στην ηγεσία του κόμματός του, και η πλειοψηφία των διεθνών ΜΜΕ έσπευσε να ζωγραφίσει εκείνο το προφίλ του άνδρα που θα ήθελαν να έχει στο μέλλον. Προς το παρόν όλοι προσπαθούν να χτίσουν και από μια συμπαθή προστατευτική ασπίδα γύρω του.
Ο σοφός Θαλής όμως λέει ότι ο χρόνος είναι το πιο σοφό ον γιατί μόνο αυτός ξεδιαλύνει και καθιστά φανερά τα πάντα.
Ρε σύ Αθήναιε, αν δεν αξίζει να σχολιάζεις "εδώ μέσα" τα σοβαρά και τα ενδιαφέροντα ζητήματα, γιατί δεν πας στα blogs των φίλων σου όπου "αξίζει" να κάνεις τέτοιες συζητήσεις, να μας αφήσεις εμάς τους ταπεινούς να κάνουμε ό,τι μπορούμε;
Κατά τα άλλα, το θέμα του κομματιού δεν είναι αν ο Μπράουν είναι αριστερός. Λέμε απλώς ότι διαβάζει πολύ και ότι θέλει να εφαρμόσει τις αρχές του Γκράμσι για την αλλαγή των κοινωνικών συνθηκών. Μετέφερα την άποψη του Τζων Λόυντ ότι ο Μπράουν είναι ένας διανοούμενος με την γκραμσιανή έννοια του όρου, τη βρήκα ενδιαφέρουσα, αν θέλετε τη συζητάμε, οι αφορισμοί είναι εύκολοι αλλά λίγο βαρετοί.
Too much ado for nothing, όπως έλεγε ένας πρόγονος του Mr. Brown. Αν επρόκειτο, όντως, για γκραμσιανό διανοούμενο θα το είχαμε μάθει τόσα χρόνια από τα έργα του - δεν θα χρειαζόταν να κινητοποιηθεί ο μηχανισμός της προπαγάνδας για να μας το ...διαφημίσει.
Το κυριότερο: στους βομβαρδισμούς της Σερβίας και στην εισβολή στο Ιράκ, ο Μπράουν δε ...διάβαζε (και δεν πήρε είδηση) - ήταν κορυφαίος υπουργός του Μπλαίρ. Και στήριξε τις συγκεκριμένες πολιτικές του αδυσώπητου ιμπεριαλισμού. Όπως και την (μη ομολογούμενη ανοιχτά) πολιτική υποβάθμισης/ απαξίωσης της ΕΕ, την οποία παγίως προωθεί το Ηνωμένο Βασίλειο.
Ως πολιτική φιγούρα, ευτυχώς, μοιάζει σοβαρότερος από τον Μπλαιρ, ο οποίος είχε έντονα στοιχεία διασκεδαστή.
Αλλά,
πόση "φιλοσοφική" υποστήριξη / διαφήμηση χρειάζεται ο πολιτικός κυνισμός;
(Όση μπορεί να διαθέτει: άφθονη!)
Κυριε μιχαλη μια ερωτηση οι ανθρωποι πουρωτουν παντα οενας τον αλλο Εχετε φαει? αντι για οιονδηποτε αλλο χεραιτισμο πως θα τους χαρακτηριζατε?
Εαν δεν κανω καταχρηση της φιλοξενειας σας ενα σχολιο για την αθηναιο
Εξαιρετικα αγχωμενη και ισως μεσηλιξ
Ευχαριστω
ΥΓ Αγαπημενη αθηναιε επιτρεψτε και σε εμας τους ταπεινους θνητους τα σχολια στο ημερολογιο σας
Ευχαριστω ολους
κ.Τάκη, με πληγώνετε. Τα σχόλια στο μπλογκ μου είναι εντελώς ανοιχτά, δεν χρειάζεται καν να συμπληρώσετε κάποιο από τα πεδία του σχολίου. Μήπως δεν έχετε και τα δύο σας χέρια πάνω στο πληκτρολόγιο όταν βρίσκεστε μπροστά στον υπολογιστή και δυσκολεύεστε στο χειρισμό του;
Μιχάλη, ήταν τεστ για να δω αν ζεις όχι για να σου θίξω το μπλογκ, προς Θεού. Όμως με καλύπτει η απάντηση του Πάνου.
Είναι ο Μπράουν γκραμσιανός; Who cares?
Τα πολιτικά ερωτήματα τα θέτει εύστοχα σήμερα ο Εκόνομιστ.
Υ.Γ. Μαύρο Πρόβατο δεν μου έρχεται κανένα όνομα, alas.
Αθήναιε, άσε τα σάπια και πες κάτι "σοβαρό" (όπως είχε πει κάποτε ο Νάνι Μορέττι στον Μάσιμο Ντ'Αλέμα να "πει κάτι αριστερό" - αλλά δεν θα είχα βέβαια μια τέτοια απαίτηση από σένα)
Και πολύ καλά κάνεις και δεν περιμένεις κάτι σοβαρό από μένα, εγώ όμως περιμένω άρθρο για τη Σεγκολέν και τον Ολάντ.
Σκέφτομαι πως για κάποιον που είναι γκραμσιανός, ο ρόλος του πρωθυπουργού της Μ.Β. μιας χώρας που έχει σοβαρά issues με την Hegemony της ΕΕ θα πρέπει να του δημιουργήσει αρκετές εσωτερικές συγκρούσεις... Δατς ωλ.
Φοβάμαι οτι συγχέετε δύο χρήσεις του όρου "γκραμσιανός":
1)αυτός που περιλαμβάνεται στη γκραμσιανή "τυπολογία" των διανοουμένων
2)αυτός που είναι ομοϊδεάτης του Γκράμσι.
Καθώς αγαπητέ Αθήναιε κανένα από τα προαναφερθέντα πολιτικά πρόσωπα δεν απέχοει λιγότερο από κάποια έτη φωτός από το 2), όλοι είναι το πολύ υποψήφιοι για το 1), πράγμα που δε δημιουργεί υποχρεωτικά πρόβλημα στη συνείδηση του Mr Brown. Εξάλλου, υπ'αυτήν την έννοια, η κ.Θάτσερ ήτο και πολύ γκραμσιανή!
Σαν το Ζισκάρ, ένα πράμα...
Χαχα! Γιατί, η εμμονή του με το διάβασμα δεν θα τον κατέτασσε άνετα στους Straussians? ΛΟΛ.
Το ξέρω πολύ καλά ότι ο Μπράουν την Αριστερά δεν την έχει ούτε ακουστά, μόνον ένα, Αριστερό Άγγλο έχω γνωρίσει ο οποίος είναι Ουαλλός, αναρχικός, μάλλον της Αριστερής πτέρυγας αυτός και ερασιτέχνης μαθηματικός. Πρέπει να σας γνωρίσω εσάς τους δύο. Θα σας κάνει με τα κρεμμυδάκια ( εδώ κάνει εμένα που εχω κι ένα επίπεδο :-PPP)βέβαια, αλλά θα το ευχαριστηθείτε, ειδικά αν τον βάλουμε να μας μαγειρέψει κιόλας.
Μα τι ωραία που τα λετε! Μπράβο-μπραβο άξιος. Σας προσλαμβάνω. Μπράουν.
επειδή εγώ βρίσκω εξαιρετικό πολιτικό τον Μπλαίρ...να πω ότι το σημερινό άρθρο του Μιχάλη έγειρε την πλάστιγγα της εκτίμησης μου ότι ο Μπράουν μπορεί να αποδειθεί καλύτερος κ από αυτόν...
κάτι αντίστοιχο δηλ, με τον Παπανδρέου σε σχέση με το Σημίτη
@Αθήναιος: Φαντάζομαι ότι δε θα διαφωνείτε ότι ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης είναι ένας "πραγματικά σοβαρός αριστερός ή αριστερίζων πολιτικός".
Παρεμπιπτόντως, αν κατάλαβα καλά, υπονοείτε ότι κάθε πολιτική θεωρία έχει τους εκπροσώπους που της αξίζουν;
Ασμοδαίε, αρχίζεις να γίνεσαι master of blogging.
@Nik-Athenian: Μάλλον an underachiever... :-(
ΥΓ: Ξέχασα (αγενώς) στο προηγούμενο σχόλιο να ευχαριστήσω θερμά τον κ. Μητσό, αφενός για τα άρθρα του, που εκτιμώ ιδιαίτερα, και αφετέρου επειδή η παραπομπή του στο τέλος της στήλης του στα "ΝΕΑ" αποτέλεσε το έναυσμα της εισόδου μου στον κόσμο των blogs.
Αγαπητέ Ασμοδαίε, με το ωραίο avatar. Αν και το σχόλιο ήταν tongue in cheek αυτό που ήθελα να πω ήταν ότι κάποιος που έχει να επιδείξει έργο και κυρίως θέσεις και ιδεολογικές αρχές --αφού είναι άδικο να περιμένεις έργα από την Αριστερά, δεν κυβερνά--δεν χρειάζεται τέτοιου τύπου περιγραφές για να γίνει γνωστός και αρεστός. Όταν διαβάζω τέτοιες περιγραφές κουμπώνομαι. Χαρακτηριστικά παραδείγματα των τελευταίων χρονων ήταν η Σεγκολέν που έγινε τσίρκο για να καλύψει την ιδεολογική και προγραμματική της ανεπάρκεια και ο δικός μας ο οποίος κακοποίησε βάναυσα τον Φιλελευθερισμό στη χώρα μας κι ας προέρχονται οι περισσότεροι Σύμμαχοι από τους εκσυγχρονιστές, περηφανεύομαι πως από το ΠΑΣΟΚ δεν έχω περάσει ούτε απ'έξω.
Αυτό το Σαβ/κο διάβασα αρκετά για τον Μπράουν και είχα μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση γιαυτόν χθες βράδυ και με αφορμή αυτό το άρθρο, ίσως γράψω στο μπλογκ μου κάτι λίγο με αφορμή το φαγητό βέβαια!
Υπάρχει παντού η αίσθηση (Εκόνομιστ, Γκάρντιαν δλδ) ότι θα στρέψει τους Εργατικούς στα αριστερά χωρίς όμως να διευκρινίζεται τί σημαίνει "στρίβω αριστερά" στις μέρες μας. Έχει να κάνει με τα κλασικά της οικονομίας ή με τους θεσμούς οι οποίοι επί Μπλαίρ πληγώθηκαν βαύνασα σε μία χώρα που είναι το προπύργιο του Φιλελευθερισμού στον τομέα των θεσμών.
Μακάρι να στρίψει Αριστερα, οι Φιλελεύθεροι χρειαζόμαστε πολύ μία δυναμική Αριστερά γιατί αποφατικοί όντες, χρειαζόμαστε παραδείγματα του τί δεν επιθυμούμε για την κοινωνία.
Ρε Αθήναιε, εντάξει όταν έβρεχε κριτική σκέψη φόραγες καπέλο όταν έβρεχε ευγένεια τι κράταγες? Ομπρέλλα? Πες μας ρε κουμπάρα ποιος ήταν που δεν σου κάθισε και μας βγήκες έτσι καραδεξιός κι αντικομουνιστής και φτύνεις μίσος και φωτιά κάθε φορά που μιλάς για την αριστερά;
Βλέπεις? Αγενείς με ολίγες γυμνασιακές κακίες μπορούμε να γίνουμε όλοι και πολύ εύκολα. Κανένα σχολιάκι όμως που να αξίζει τον κόπο να διαβαστεί δεν βλέπω. Κοίτα: Αν σου κόψει η σάλτσα και ξυπνήσεις την άλλη μέρα το πρωί στις κακιές σου, βγες καλύτερα καμμιά βόλτα βρε παιδί μου. Μην τα βγάζεις όλα στα μπλογκ των αλλων. Γιατί με τέτοια και με τέτοια το ίντερνετ έχει γίνει μια γιγαντιαία χωματερή!
What's left, λοιπόν; Ίσως, να σημαίνει "αποκτώ αριστερό προφίλ". Ίσως, "εφαρμόζω εξισωτικές πολιτικές". Ίσως τίποτα από τα δύο.
Είδατε, όμως, που τελικά είπατε κάτι πολύ σοβαρό; :)
ΥΓ: Τώρα που μιλήσατε για Αριστερά, σκέφτομαι ότι τα ΥΠΕΞ των 5 ισχυρότερων κρατών της ΕΕ τα έχουν Σοσιαλδημοκράτες. Πιθανόν να μπορέσουμε να δούμε τι σημαίνει αριστερή εξωτερική ευρωπαϊκή πολιτική.
ΥΓ2: Το avatar μου σας ευχαριστεί.
Αγαπητέ Άρη,
ένας ευγενής της δικής σας κλάσης, πρωταθλητής της κριτικής σκέψης και οπαδός του πανσεξουαλισμού του Φρόϋντ, θα έπρεπε να είναι σε θέση να μου αναφέρει έστω έναν αριστερό πολιτικό της πρώτης γραμμής που η δύναμη του πολιτικου του λόγου θα καθιστούσε περιττά άρθρα τέτοιου τύπου για να τον περιγράψουν.
Τώρα μιας και το αναφέρατε, αν είστε άντρας και στρέϊτ, το πιθανότερο είναι να έχω κοιμηθεί με περισσότερους άντρες αριστερούς από εσάς. Δεν είναι κακοί. Απλά, όπως έχω ξαναγράψει σε αυτό το μπλογκ, με άλλη αφορμή, οι Αριστεροί στο κρεβάτι δεν είναι αρκετά καλοί για να σε κάνουν ν'αλλάξεις πλευρό. Δατς ωλ.
Και τσιλ άουτ μπέϊμπι! Δεν φτάνει που είσαι Αριστερούλης, αν δεν έχεις και χιούμορ, δεν περνιέται εύκολα αυτή η ζωή.
Ασμοδαίε, δυστυχώς η αποτίμηση της οικονομικής πολιτικής, εξαντλείται σε απαρίθμηση παραμέτρων/δεικτών που χαρακτηρίζουν κάποιες πολιτικές, συνοπτικά κι αυτό δεν γίνεται προς χάριν της οικονομίας στην επικοινωνία αλλά επειδή έτσι αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι τα πράγματα.
Εμείς που βλέπουμε την οικονομία ως ικανή κι αναγκαία συνθήκη για τη θεμελίωση των δημοκρατικών θεσμών και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την αντιμετωπίζουμε συνολικότερα. Ζητούμε λιγότερους φόρους για π.χ επειδή θεωρούμε ότι το κράτος είναι ο λιγότερο αρμόδιος να διαχειρίζεται τη βοήθεια και την αλληλεγγύη προς τους αδύνατους( το αναφέρω μόνον ως παράδειγμα). Το ζήτημα είναι ιδεολογικό, όχι πρακτικό.
Ωραία η παρατήρηση για τα Υπουργεία Εξωτερικών. Τί σημαίνει Αριστερά σε αυτό τον τομέα; Πώς αντιλαμβάνεται η Αριστερά τον πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας; Κατασταλτικά; Ποια είναι η άποψή της για τη θέση που πρέπει να κρατήσει η διεθνής κοινότητα όταν παραβιάζονται ανθρώπινα δικαιώματα; Η Αριστερά πιστεύει ότι η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι σημαντικότερη από την προστασία της εθνικής κυριαρχίας; Υπάρχει κάποιος αριστερός πολιτικός της πρώτης γραμμής που να έχει δώσει απάντηση σε αυτό;
Αν μίλησα σοβαρά, απολογούμαι. Δεν θα το επαναλάβω!
Δηλαδή σοβαρά πολιτικά σε σχόλια σε μπλογκς θα ξαναρχίσω να βλέπω μετά τις εκλογές (όποτε κι αν γινουν) ;
Η εντυπωση που μου μενει από τα σχολια των τελευταιων ποστς ειναι οτι εχει σηκωσει ο καθενας απο ενα ταμπελακι με την προθεση ψηφου και σχολιαζει επι προσωπικου και αλλα αντι αλλων.
Μερικοι απο τους αναγνωστες δεν ειμαστε τοσο εξοικειωμενοι με τη θεωρητικη και βιβλιογραφικη πλευρα της πολιτικης και θα παρακολουθουσαμε με ενδιαφερον μια ωραια συζητηση.
Αχ, Αθήναιε... Ακόμα περιμένουμε ένα έξυπνο σχόλιό σου. Μας έχεις φλομώσει με μεγολομανείς μπούρδες αλλά επί της ουσίας, μηδέν. Εχεις βρει κι εσύ πέντε κλισέ και επαναλαμβάνεις τα ίδια και τα ίδια. Σκασίλα μας με ποιους κοιμήθηκες και με πόσους κι αν σου άρεσε ή όχι. Πες τα στον ψυχαναλυτή σου, όχι εδώ. Και μην μου πεις πως δεν έχεις ψυχαναλυτή...?! Θα εκπλαγώ.
Κοίτα. Συμπλεγματικές εξομολογήσεις μπροστά στον καθρέφτη (βλ. comments box) για να ανεβεί το ηθικό σου και να νοιώσεις Κυριακή πρωί λίγο πιο ωραία και έξυπνη, αλλού! Στην μπλογκόσφαιρα δεν περνάνε. Πες τα σε καμμιά από τις φιλενάδες σου που σε θαυμάζουν όταν τους πετάς τσιτάτα από την μπαγιάτικια λογοτεχνία που διαβάζεις. Η αν προτιμάς φάε ένα κομματάκι σοκολάτα.
Εγώ θα σε αφήσω γιατί δεν είσαι του γούστου μου ως συζητήτρια. Γράφε όμως εσύ κοριτσάκι μου αφού σε ανέχονται, να ικανοποιήσεις το ναρκισσιμό σου... Τύπωσέ τα κιόλας και κρέμασέ τα και στον τοίχο της κουζίνας σου να τα βλέπεις όταν καθαρίζεις κρεμμύδια και να παρηγοριέσαι με το πόσο έξυπνη και διανοούμενη και πνευματώδης είσαι! (Ξυστά πέρασες!...Ναιιιιι.)
Ζητώ συγγνώμη από τους άλλους σχολιαστές. Αλλά το ιντερνετικό πολλούσιον πρέπει να το αντιμετωπίζεις έγκαιρα και δραστικά.
Αρις OUT
XXXX
κ.Άρη, τώρα συμπεριφέρεστε όπως ακριβώς συμπεριφέρθηκε η Λαίδη Κάθριν ντε Μπέργκ στην Ελίζα στο " Περηφάνεια και Προκατάληψη" και δεν το βρίσκω καθόλου σωστό...
Δεν ξέρω αν θα σας δυσαρεστήσω, αλλά έχω την αίσθηση ότι πολύ λίγοι από αυτούς που εντάσσετε στο "εμείς" έχουν την ίδια άποψη με εσάς για την οικονομία. Μάλλον αντιμετωπίζεται ως ένας αυτόνομος τομέας της ανθρώπινης δραστηριότητας, που πρέπει να αφεθεί ελεύθερος ακριβώς για να βελτιωθούν οι δείκτες. Η ιδέα της λήψης αποφάσεων σχετικών με την οικονομία υπαγορευμένων από μία αντίληψη για την πολιτική δε νομίζω ότι έχει πολλούς υποστηρικτές, δυστυχώς.
Ειδικότερα, μου φαίνεται εξαιρετικά ύποπτη η θεώρηση της σχέσης οικονικών - πολιτικών ελευθεριών ως σχέσης αιτίου-αιτιατού. Δεν έχει αυτήν την απαίσια μυρωδιά του οικονομικού ντετερμινισμού;
Όσον αφορά τη θέση που έχουν σήμερα τα ανθρώπινα δικαιώμτα στις κοινωνίες μας, μπόρεσα να βρω μόνο μία απάντηση ενός αριστερού πολιτικού πρώτης γραμμής, του απερχόμενου Βρετανού πρωθυπουργού. Δε γνωρίζω πώς να δώσω link, οπότε παραθέτω: "Over the past five or six years, we have decided as a country that except in the most limited of ways, the threat to our public safety does not justify changing radically the legal basis on which we confront this extremism.
Their right to traditional civil liberties comes first. I believe this is a dangerous misjudgment." Ο σχολιασμός, πέρα από την επισήμανση της απουσίας κάποιας ηχηρής αντίδρασης από οποιαδήποτε πλευρά του πολιτικού φάσματος -εκτός εάν δεν την αντιλήφθηκα, οπότε ζητώ συγγνώμη- περιττεύει.
Αυτό που έχω να πω εγώ είναι ότι ένα κείμενο καθαρά πολιτικό, και κάπως "δύσκολο", προκάλεσε το ενδιαφέρον αρκετών (και καινούργιων) μπλόγκερ, χωρίς να λείπουν οι απαραίτητες σεξουαλικές αναφορές. Αυτό εμένα προσωπικά μ'ευχαριστεί.
Χαιρετώ τον doh, που είχαμε καιρό να τον ακούσουμε, καλωσορίζω τον Ασμοδαίο (συμφωνώ με την περιγραφή του για τον Παπαγιαννάκη, τον οποίο συμπαθώ και εκτιμώ ιδιαίτερα) και προειδοποιώ τον Αρη να μην τσιμπάει με τις προβοκάτσιες του Αθήναιου.
Για τη Σεγκολέν και τον Ολάντ δεν βρίσκω κάτι ενδιαφέρον να γράψω. Οι άνθρωποι δεν τα πήγαιναν καλά, άφησαν να περάσουν οι εκλογές και ανακοίνωσαν τον χωρισμό τους. Πολύ πιο ενδιαφέρουσα μου φαίνεται η περίπτωση της Σεσιλιά, που παράτησε ένα μεγάλο έρωτα για χάρη της εξουσίας.
Για τους υπουργούς Εξωτερικών μου έκανε κι εμένα "κλικ", βάλαμε κάτι το Σάββατο.
@Ασμοδαίος. Δεν πιστεύω να περιμένετε στα σοβαρά να καθίσω να συζητήσω εδώ μέσα για το πού διαφέρει ο μαρξιστικός ντετερμινισμός από τον φιλελευθερισμό. Μην κρίνετε τους Φ. από τους 10 που έμαθαν τον Φ από τα άρθρα του Ανδρέα Ανδριανόπουλου. Από τον Μιλλ έως τον Χάγιεκ είναι σαφής η θέση της φιλελεύθερης διανόησης για το ρόλο της οικονομίας σε μία κοινωνία.
Τώρα, για να καταλάβω. Συμφωνήσαμε όλοι πως ο αριστερός πολιτικός πρώτης γραμμής με ξεκάθαρο και δυναμικό πολιτικό ρόλο σε πανευρωπαϊκό επίπεδο είναι ο Μιχάλης Παπαγιανάκκης; Ντάξει.
Μιχάλη έχεις γούστο. Αν η Σεγκολέν με τον Ολάντ δεν τα πήγαιναν τόσο καλά όπως λες, γιατί εκείνη έλεγε ότι θα τον παντρευόταν;! Σε ποια Σεσιλιά αναφέρεσαι; Ελπίζω όχι στη Σαρκοζί.
Αντε, καλά μπάνια παιδάκια.
@Αθήναιος: Pourquoi pas? Εκτός, βέβαια, αν έχει οποιαδήποτε ένσταση ο κ. Μητσός.
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο -στο οποίο δεν είχατε, κατά τη γνώμη μου, ξεκαθαρίσει εξαρχής ότι αναφερόσασταν σε αυτό το tongue in cheek σχόλιο ;)- εγώ θα έκανα λόγο για το Θαπατέρο και τον απελθόντα Γκόραν Πέρσον, αν και η παρουσία τους δεν είναι και τόσο δυναμική.
@κ. Μητσός: Σας ευχαριστώ για το καλωσόρισμα.
Ας μου επιτραπεί να προσθέσω τους Γιόσκα Φίσερ και Ντανιέλ Κον Μπεντίτ.
@ασμοδαίος: Επιτέλους, ένας άνθρωπος που δεν βάζει όλους τους πολιτικούς στο ίδιο καλούπι, αλλά ξεχωρίζει τους τίμιους και τους φωτισμένους. Κι ας αφρίζουν κάτι τύποι σαν τον Πάνο και τον Μαυροπρόβατο...
Ίσως, αλλά δεν είμαι άνθρωπος! :)
Μιχάλη, δεν ξεχωρίζω διότι αρνούμαι κατηγορηματικά τη στοχοθεσία και την ατομική τρομοκρατία ;-)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home