Dead man laughing

Ο Πάτρικ Νάιτ το παραδέχεται: το 1991 βασάνισε και στη συνέχεια σκότωσε στο Αμαρίγιο του Τέξας το ηλικιωμένο ζεύγος Ουόλτερ και Μέρι Ουόκερ, για να τους κλέψει τα χρήματα και το αυτοκίνητο.

Την ερχόμενη Τρίτη, στις 6 το απόγευμα, θα γίνει για τον λόγο αυτόν ο 17ος άνθρωπος φέτος στο Τέξας που θα δεχθεί στις φλέβες του ένα- πολύ επώδυνο, όπως απέδειξαν οι τελευταίες έρευνες- θανατηφόρο κοκτέιλ. Σε αντίθεση όμως με άλλους μελλοθάνατους, δεν έχει αφιερώσει τις τελευταίες του ημέρες στην προσευχή ή στην κυκλοφορία υπομνημάτων κατά της ποινής του θανάτου, αλλά στην εξεύρεση του καλύτερου ανεκδότου με το οποίο θα αποχαιρετήσει τη ζωή. Αν ο ήρωας της περίφημης ταινίας με τον Σων Πεν και τη Σούζαν Σαράντον ήταν ένας dead man walking, εκείνος θέλει να γίνει ένας dead man laughing. Ο σερίφης της κομητείας όπου διαπράχθηκε το έγκλημα διαφωνεί, ζήτησε μάλιστα από τον δικαστή να απαγορεύσει αυτήν τη μακάβρια ιδέα, αλλά εκείνος έκρινε ότι ένας μελλοθάνατος μπορεί να πει ό,τι θέλει αποχωρώντας από τον μάταιο τούτο κόσμο· όλα κι όλα, μπορεί στην Αμερική να διατηρούμε την ποινή του θανάτου, αλλά σεβόμαστε και την ελευθερία του λόγου.

Επειδή στην Αμερική οι καταδικασμένοι για βίαια εγκλήματα, και ιδιαίτερα οι μελλοθάνατοι, απαγορεύεται να έχουν υπολογιστή, τη συλλογή των ανεκδότων την έχει αναλάβει ένας φίλος του Νάιτ, μέσα από μια ειδική ιστοσελίδα του ΜySpace. Τα περισσότερα τα βάζουν με τους συντελεστές του σωφρονιστικού συστήματος. «Τι κάνουν χίλιοι δικαστές αλυσοδεμένοι σε ένα τσιμεντένιο κουτί, στο βάθος του ωκεανού; Ένα καλό πρώτο βήμα». «Γιατί οι δικηγόροι θέλουν να κάνουν έρωτα με τις κρατούμενες πελάτισσές τους; Για να διπλασιάσουν την αμοιβή τους». Άλλα είναι «ανακυκλωμένα» ανέκδοτα στην παράδοση του gallows humour, που είναι ιδιαίτερα ισχυρή σ΄ αυτήν τη χώρα. Δεν θα μπορούσαν βέβαια να λείπουν και οι αιώνιες ξανθιές. «Μια κοκκινομάλλα, μια μελαχρινή και μια ξανθιά, όλες καταδικασμένες σε θάνατο, πρόκειται να εκτελεστούν σε μια ηλεκτρική καρέκλα που αποδεικνύεται ελαττωματική. Ώσπου η ξανθιά βάζει μια φωνή, “το βρήκα το πρόβλημα, θα το λύσω αμέσως!”».

Εντάξει, τα αστεία είναι κρύα, οι φυλακές και ο θάνατος δεν αποτελούν τα ιδανικά συστατικά του χιούμορ και τα παιδιά του ζεύγους Ουόκερ δεν έχουν καμία, μα καμία όρεξη να γελάσουν. Κάποιοι στέλνουν έτσι πιο «σοβαρές» συνεισφορές, όπως τα τελευταία λόγια που ψιθύρισε ο Τσάρλι Τσάπλιν στον ιερέα που ζητούσε από τον Κύριο να δείξει έλεος για την ψυχή του: «Γιατί όχι; Στο κάτω κάτω, δική του είναι!». Το καλύτερο ανέκδοτο θα το διαλέξει ο ίδιος ο Νάιτ και θα το διηγηθεί πριν από τη θανατηφόρα ένεση, όταν άλλοι εκφράζουν την αγάπη τους για τους οικείους τους ή φωνάζουν «σκοτώνετε έναν αθώο», εκείνος θα σκάσει στα γέλια, και θα είναι αυτά τα γέλια το καλύτερο αντίδοτο στη βαρβαρότητα.