Μια επιστολή χωρισμού
Βρισκόταν στο Βερολίνο, όταν έλαβε την επιστολή με τη μορφή e-mail στο κινητό της. Ήταν μια επιστολή χωρισμού, που τελείωνε με τα λόγια «Να προσέχεις τον εαυτό σου». Ό,τι δηλαδή γράφουν συνήθως οι άντρες σ΄ αυτές τις περιπτώσεις.
Αυτό συνέβη πριν από δύο χρόνια. Η Σοφί Καλ δεν ήξερε τι να απαντήσει σ΄ αυτή την επιστολή, ήταν σαν να μην απευθυνόταν σ΄ εκείνη. Της ήρθε λοιπόν μια ιδέα: να ζητήσει από διάφορες γυναίκες να ερμηνεύσουν αυτό το κείμενο. Διάλεξε τις γυναίκες με βάση το επάγγελμά τους, μία δασκάλα, μία συγγραφέα, μία διορθώτρια, μία κοινωνιολόγο, μία διαφημίστρια, μία εγκληματολόγο, μία χορεύτρια, μία φιλόλογο, μία δημοσιογράφο. Έμαθε και επαγγέλματα που δεν τα ήξερε, όπως η εθνομεθοδολόγος ή η συντάκτρια σταυρολέξων. Ο κανόνας ήταν ο ακόλουθος: να αναλύσουν το κείμενο χρησιμοποιώντας την επαγγελματική τους γλώσσα. Η δημοσιογράφος συνέταξε ένα κομμάτι, η διπλωμάτης χρησιμοποίησε τη διπλωματική γλώσσα, η χορεύτρια ερμήνευσε τα συναισθήματά της, η φυσικός αντιπαρέβαλε τη σχάση του ατόμου με τη συναισθηματική ρήξη, η δικαστής επινόησε έναν παραλληλισμό ανάμεσα στο ερωτικό συμβόλαιο και το συμβόλαιο αγοραπωλησίας ενός σπιτιού.
Συνολικά, 107 γυναίκες ερμήνευσαν η καθεμιά με τον δικό της τρόπο μια επιστολή χωρισμού. Και το αποτέλεσμα, με τίτλο (φυσικά) «Να προσέχεις τον εαυτό σου», είναι η έκθεση με την οποία εκπροσωπείται η Γαλλία στην 52η Μπιενάλε της Βενετίας, που άνοιξε χθες επισήμως τις πύλες της στο κοινό. Ο αριθμός των γυναικών δεν ήταν προαποφασισμένος, λέει η Σοφί Καλ στο περιοδικό Λ΄Εξπρές. Η 107η γυναίκα που δέχθηκε την πρότασή της ήταν η τραγουδίστρια Ρeaches, αλλά οι δύο γυναίκες δεν μπορούσαν να βρουν τρόπο να συναντηθούν, ώσπου μια μέρα η τραγουδίστρια τηλεφώνησε από το Βερολίνο ότι θα βρισκόταν εκεί για μερικές μέρες και ρωτούσε μήπως μπορούσε να γίνει εκεί το ραντεβού. Το Βερολίνο ήταν η πόλη της μοιραίας επιστολής, ήταν σαφές ότι ο κύκλος είχε κλείσει.
Συμπτώσεις και τυχαία γεγονότα καθορίζουν τη ζωή όλων μας, η διαφορά είναι ότι η Σοφί Καλ τα αξιοποιεί για να κάνει τέχνη. Την ώρα που της γινόταν η πρόταση να εκπροσωπήσει τη Γαλλία στην Μπιενάλε, χτυπούσε το άλλο τηλέφωνο και η μητέρα της τής ανακοίνωσε ότι της μένει ένας μήνας ζωής. «Τι κρίμα που δεν θα είμαι εκεί!», είπε η μητέρα της όταν της μίλησε για τη Βενετία. Λίγες μέρες αργότερα, η Σοφί βιντεοσκόπησε τις τελευταίες της στιγμές: έντεκα λεπτά, στη διάρκεια των οποίων δεν ήξερε αν η μητέρα της ζούσε ακόμη ή είχε πεθάνει. Το βίντεο αυτό, με τίτλο «Δεν μπόρεσα να συλλάβω τον θάνατο», θα προβληθεί και αυτό στην Μπιενάλε, από το Διεθνές Περίπτερο. Η μητέρα της θα είναι τελικά παρούσα στη Βενετία.
7 Comments:
Ένα ακόμα ενδιαφέρον άρθρο που προσωπικά μου εγείρει ερωτήματα: τι είναι τέχνη, πως παράγεται τέχνη, είναι όλα τέχνη; Οι δυο πρώτες ερωτήσεις αν και σηκώνουν και υποκειμενικές απαντήσεις μου φαίνονται πιο εύκολες, εκείνο που με προβληματίζει είναι το τρίτο σκέλος.
“έντεκα λεπτά, στη διάρκεια των οποίων δεν ήξερε αν η μητέρα της ζούσε ακόμη ή είχε πεθάνει”
Είμαστε πια τόσο μαγεμένοι από την εξουσία και την έλξη της εικόνας και την χρησιμοποιούμε βιντεοσκοπώντας και δημοσιοποιώντας κομμάτια που δεν αντέχουμε ίσως να τα αποτυπώσουμε στον “σκληρό” της μνήμης μας; Όσο πρωτότυπη μου φάνηκε η σύλληψη της αρχικής ιδέας, τόσο με απώθησε η χρήση του βίντεο. Φυσικά αν ο φίλος μας ο Αθήναιος ή ο Ν Ξυδάκης το παρακολούθησαν και έχουν να φωτίσουν κάποια άλλη γωνία θα είναι μια ευτυχής συγκυρία.
Ο κ.Ξυδάκης, ανέβασε κάτι σχετικό στο μπλογκ του. Κι εκείνος θεωρεί το έργο της Καλ ως το κλου της Μπιενάλε, εμένα με συγκλόνισαν άλλα έργα περισσότερο, ελπίζω σήμερα να βρω χρόνο και να γράψω γιαυτό το ταξίδι μου στη Βενετία που ήταν πολύ διαφορετικό από τα προηγούμενα.
Πιστεύω η συζήτηση για το τί είναι τέχνη είναι ένα non-issue. Σαν τους "προβληματισμούς" για τη σύγχρονη τέχνη που προβάλλουν "όλως τυχαίως" όταν έχουμε κάποιο επεισόδιο λογοκρισίας και έμμεσα της παρέχουν ιδεολογική στήριξη. Ο Storr που ήταν επιμελητής της έκθεσης μάλλον ξέρει να ξεχωρίζει την Τέχνη καλύτερα από μένα.
Έχω σταματήσει εδώ και καιρό να κρίνω τον τρόπο που κάποιος διαχειρίζεται μία απώλεια, βέβαια τον θεωρώ απόλυτα ενδεικτικό της ιδιοσυγκρασίας του αλλά κρατώ συνήθως την κρίση μου για τον εαυτό μου. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι στεναχωρήθηκε περισσότερο από την Καλ για το θάνατο της μητέρας της.
Εξέλαβα το έργο ως εξορθολογισμό της απώλειας. Έτσι και αλλιώς όλο το έργο της Καλ μου φαίνεται μία απόπειρα εξορθολογισμού των αισθημάτων. Ίσως να ανήκει σε αυτούς που κυκλοφορούν με καμμένο το "καλωδιάκι" που συνδέει το μυαλό με την καρδιά, δλδ στους συναισθηματικά ανάπηρους ανθρώπους.
Ο τίτλος της φετινής Μπιενάλε ήταν "Σκέψου με τις αισθήσεις, νιώσε με το νου". Και η Καλ ανταποκρίθηκε πλήρως σε αυτό.
Αναρωτιέμαι αν ανάμεσα στα επαγγέλματα των γυναικών υπάρχει και εκείνο της ψυχοπροφυλάκτριας.
(υπαρκτό και αξιοσέβαστο επάγγελμα!)
*
Για το βιβλίο, δε θέλω να σχολιάσω. Σε ό,τι αφορά το πρωτοποριακό βίντεο, σας θυμίζω τον πρωτοπόρο Κουνς, ο οποίος, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, βιντεοσκοπούσε και παρουσίαζε (ως τέχνη, ο αθεόφοβος) πτυχές του ...ψυχικού κόσμου της Τσιτσιολίνας.
Τα 11 τελευταία λεπτά τής μητέρας της ως έργο τέχνης...
λυπάμαι βρε παιδιά, δεν μπορώ να το δεχτώ
απ' όποια πλευρά κι αν το δω μου φαίνεται απαίσιο
η αγάπη δεν συμπεριλαμβάνει και τον σεβασμό; στη ζωή και στο θάνατο;
ο σεβασμός δεν συμπεριλαμβάνει τον σεβασμό σε έναν ιδιωτικό θάνατο;
αν κάποιος δεν διστάζει να εκθ΄λεσει 107 φορές τον εαυτό του, δικαιούται να εκθέτει και τον θάνατο άλλων;
έστω όμως ότι η έκθεση χ 107 γίνεται με στόχο την αυτο-ίαση, ή ακόμα και την δημιουργία ενός αποθέματος αλληλεγγύης για άλλες γυναίκες που περνούν τα ίδια.
η έκθεση όμως του θανάτου της μητέρας της ποιόν σκοπό εξυπηρετεί;
Η "τέχνη" για την τέχνη!!!! Αυτό μόνο!
όσο και να το εξορθολογίζει - σωστά- ο Αθήναιος... ξεπερνά τα δικά μου όρια.
Πάντως, η γαλλίδα είναι όντως αντισυμβατική περίπτωση. Με το περίφημο (μάλλον περιβόητο) βίντεο διέλυσε ένα στερεότυπο δεκαετιών για τους αμερικανούς, αφού απέδειξε έτσι ότι οι γάλλοι είναι εκείνοι που είναι ικανοί να βγάλουν λεφτά ακόμα κι από το θάνατο της ίδιας της μητέρας τους..
υγ
άσε που ποτέ δεν κλείνω τα μηνύματα χωρισμού μου με τέτοια κλισέ:)
Γιατί ρε γαμώτο οι άνθρωποι κάνουν τα απλά περίπλοκα και μετά τα κάνουν τέχνη;
Χάθηκε να καθήσει στον υπολογιστή της η Κα Καλ και να γράψει μια σύντομη απάντηση: "Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον. Πότε θα μπορούσαμε να συζητήσουμε τις λεπτομέρειες;"
Είναι ανάγκη δηλαδή να χρήζουν επαγγελματικών ερμηνειών τα γράμματα χωρισμού; Και μετά τα επαγγελματικά ρέπορτς να βαφτίζονται τέχνη;
Αν η Ελλάδα είχε στείλει κάτι τέτοιο ως συμμετοχή ο ΥΠ ΠΟΛ. θα είχε ακούσει τα εξαμάξης.
Να, όμως, που πολλοί τσιμπάνε...
Δημοσίευση σχολίου
<< Home