Παρασκευή, Ιουνίου 15, 2007

Η δύναμη του θανάτου



«Τα γεγονότα, οι βιογραφίες, τίποτα απ΄ αυτά δεν εξηγεί τα κίνητρα των τρομοκρατών του Λονδίνου ή της Μαδρίτης. Η λογοτεχνία μας επιτρέπει να πηγαίνουμε πέρα από τα γεγονότα, να ανακαλύπτουμε μια αντιφατική ανθρώπινη λογική».

Γεννημένος το 1955 στο Τρίνινταντ, ο Νιλ Μπισουντάτ εγκατέλειψε πολύ νέος την πατρίδα του για το Τορόντο, έναν κόσμο πιο μεγάλο και πιο ανοιχτό. Ο νεαρός ήρωας του τελευταίου του βιβλίου ( Η Οχλοβοή του Σκότους ), αντίθετα, αφήνει την πόλη και μια σίγουρη καριέρα στη διδασκαλία για να βυθιστεί σ΄ έναν κόσμο όπου δύο ομάδες, η μια αυτόχθων (οι αντάρτες) κι η άλλη ετερόχθων (ο στρατός) πολεμούν στην πλάτη μιας τρίτης (του πληθυσμού). Ο Αρούν παίρνει μαζί του μονάχα την Καρδιά του Σκότους και ένα πλαστικό πόδι, γιατί το ένα του πόδι είναι ατροφικό. Το μέρος που τον αφήνει το τρένο, σε μια νότια ακτή του νησιού, συγκλονίζεται από τις εκρήξεις, κι εκείνου του πονάει πολύ το πόδι, θέλει να γράψει στην αδελφή του να του στείλει κι άλλα βιβλία, ίσως τη Λολίτα ή τη Νόσο του Πορτνόι, αλλά οι χωρικοί δεν τον εμπιστεύονται, «στις μέρες μας», του λένε, «κανείς δεν εμπιστεύεται έναν ξένο».

Ο νεαρός δάσκαλος είναι ένας άνθρωπος ατελής. Όχι μόνο επειδή το ένα του πόδι είναι λειψό, αλλά επειδή αρνείται την οικογενειακή του κληρονομιά, δεν έχει φίλους, δεν έχει συναισθηματικό παρελθόν, δεν έχει έναν άνθρωπο να μιλήσει. Φεύγει για να συναντήσει τον εαυτό του, γιατί πιστεύει ότι η ελευθερία εξαρτάται πάνω απ΄ όλα από τη δυνατότητα να διαλέγεις, να φεύγεις, να επιστρέφεις, να ξεχνάς, να θυμάσαι. Αλλά ο Αρούν δεν είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος, έχει το βήμα των ανθρώπων που έχουν εγκαταλειφθεί, που έχουν χαθεί στο δάσος αλλά συνεχίζουν να περπατούν. Όταν το κορίτσι που ερωτεύεται ξυλοκοπείται μέχρι θανάτου, αισθάνεται ότι έχει γίνει πια πλήρες μέλος αυτής της κοινότητας, αφού μοιράζεται τον πόνο της. Η μητέρα του κοριτσιού του δίνει ένα ξύλινο πόδι - το άλλο καταστράφηκε- και μια βόμβα. Συμφιλιωμένος επιτέλους με τον εαυτό του, συνειδητοποιώντας πόσο ελάχιστα ελεύθερος είναι, ο Αρούν έχει τουλάχιστον την ευκαιρία να επιλέξει τον θάνατό του, αποφασίζει λοιπόν το σώμα να πετάξει μαζί με το πνεύμα, στην ιδέα ότι κάποια ευάλωτα υπολείμματα σάρκας θα μείνουν πίσω αισθάνεται ζήλεια.

«Η φαντασία δουλεύει μόνη της, αλλά πρέπει να την τροφοδοτείς», λέει ο Μπισουντάτ στη Μοντ. «Τα γεγονότα αφηγούνται την ιστορία, τα μυθιστορήματα λένε την αλήθεια». Ο τόπος του βιβλίου του μοιάζει με τη Σρι Λάνκα, αλλά θα μπορούσε θαυμάσια να είναι η Γάζα αυτών των ημερών, εξίσου παράλογη είναι κι εκεί η βία, τα γεγονότα κι οι βιογραφίες μόνο εν μέρει μπορούν να την εξηγήσουν, ο θάνατος είναι έτσι κι αλλιώς πιο δυνατός απ΄ όλα.

1 Comments:

At 15/6/07 7:46 μ.μ., Blogger Cienfuegos said...

Δύναμη και πάθος...
Για τους όλους --άθλιους-- αυτου του κοσμου....

Συγχαρητήρια για το Blog σας..

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home